Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου γράφει για ομοιότητες και διαφορές Μέσι-Τζίγκερ, τον καθοριστικό ρόλο της Νικολούλη και την Εθνική μπάσκετ που παραμένει ασυμβίβαστη με την αποτυχία...
Η ανακοίνωση αποχώρησης του Βαρδινογιάννη θυμίζει κάτι σαν το «Πήγαινε στη γωνία να δεις αν έρχομαι». Όλο φεύγει κι όλο εδώ είναι, τρία χρόνια τώρα. Οπότε γιατί να πιστέψει ο οποιοσδήποτε κάποιον που συστηματικά επιχειρεί ντρίμπλες α λα Μέσι (μόνο στα... τελειώματα των φάσεων διαφέρουν!) προκειμένου να μην τον βρίζουν, αλλά να συνεχίσει να έχει τις μετοχές στα χέρια του; Μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ο Τζίγκερ και η οικογένειά του θα συνεχίσουν μέσω των εφημερίδων και των καναλιών που ελέγχουν να παίζουν ένα επικοινωνιακό παιχνίδι.
Ήδη κάποιοι εκτιμούν ότι πρόθεσή του είναι να καταδείξει την αδυναμία των άλλων μετόχων να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Δεν αποκλείεται να είναι έτσι. Και υπό αυτό το πρίσμα, ο Τζίγκερ σκέφτηκε σοφά. Αφού αυτός δεν μπορεί να κυβερνήσει ούτε... τηλεκατευθυνόμενο, δίνει το κοντρόλ στους άλλους.
Είναι λύση για τον Παναθηναϊκό ο Βγενόπουλος; Ο Πατέρας; Οι Γιαννακόπουλοι; Κανείς από όλους αυτούς, ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Η καλύτερη λύση για τον Παναθηναϊκό θα ήταν να ακολουθήσουν τον Βαρδινογιάννη και οι υπόλοιποι. Μόλις προ 15 ημερών, όταν άπαντες κάθονταν και ασχολούνταν με τα αγωνιστικά παρελκόμενα της Μακάμπι, σημειώναμε χωρίς υπεκφυγές ότι η μόνη λύση είναι ΤΟ ΑΝΤΙΟ. Όλων.
Από τη στιγμή που η πολυμετοχικότητα απέτυχε, οφείλουν όλοι να παραδώσουν τις μετοχές τους. Αν το δικηγορικό γραφείο είναι η λύση ή ο Ερασιτέχνης ή το Πρωτοδικείο, αυτό είναι δευτερεύον. Αυτή τη στιγμή οι μέτοχοι, είτε άφαντοι είτε εμφανιζόμενοι, κρατούν όμηρο έναν τεράστιο σύλλογο επειδή ο ένας λέει ότι φταίει ο άλλος. Όλοι απέτυχαν, ο καθένας με το ποσοστό που του αναλογεί, όλοι πρέπει να φύγουν. Παραδίδοντας τις μετοχές τους αναλαμβάνουν και μια ευθύνη, δείχνουν και μια πράξη ευθιξίας απέναντι στην ανυπολόγιστη ζημιά που προκάλεσαν.
Ανενεργό το... 90%
Αν ο Παναθηναϊκός φτάσει στο σημείο μηδέν και όλες οι μετοχές είναι ανενεργές, τότε και μόνο μπορεί να ξαναστηθεί από την αρχή το διοικητικό τερατούργημα που υπάρχει σήμερα. Ακόμα κι αν επίδοξος αγοραστής είναι ένας εκ των ενόντων (Γιαννακόπουλος, Πολέμης, Πατέρας, Βγενόπουλος) δύσκολα θα σκεφτεί να κάνει κίνηση με τους άλλους δίπλα του.
Μόνο έτσι μπορεί να βγει ο Παναθηναϊκός από το αδιέξοδο. Όταν το 90% των μετοχών παραμένει ανενεργό και... έτοιμο να υποδεχθεί έναν νέο αγοραστή, που είναι και το ιδανικό σενάριο για τους «πράσινους». Τώρα ποιος να μπλέξει με δαύτους; Θα τον ξεσκίσουν οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί μέχρι να πει κίμινο!
Αν δεν είναι κάποιος πραγματικός... Αμπράμοβιτς κι όχι αυτοί του Βγενόπουλου, θα βαφτιστεί «τυχάρπαστος, τυχοδιώκτης, τι δουλειά έχει εδώ, ποτέ δεν αγάπησε τον Παναθηναϊκό, δεν έχει την οικονομική επιφάνεια, δεν είναι Έλληνας, επιδιώκει την προβολή του» και ούτω καθ' εξής.
Όσο υπάρχουν λοιπόν οι πολυμετοχικοί, η ιστορία της πώλησης πολύ δύσκολα θα προχωρήσει. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι επιχειρηματίες, που απολύουν κατά εκατοντάδες τους υπαλλήλους τους για να μειώσουν τη ζημιά (λες και τα μοιράζονταν όταν είχαν κέρδη...), σκέφτονται δυο φορές πριν πράξουν οτιδήποτε.
Η κίνηση του Βαρδινογιάννη, ακόμα κι αν έγινε για το θεαθήναι όπως είναι το πιθανότερο, είναι ένα πρώτο βήμα. Το δεύτερο θα είναι αν φύγουν και οι υπόλοιποι, καθώς κανείς εξ αυτών δεν δείχνει διάθεση να αναλάβει επενδύοντας χρόνο και χρήμα. Κάποιοι εκ των μεγαλομετόχων έχουν μόνο το ένα από τα δύο, αλλά κανείς και τα δύο.
Μεγάλη ατάκα!
Οι περισσότεροι που άκουσαν τη συνέντευξη, παρασυρόμενοι ίσως από τη στιγμή, πιάστηκαν από διάφορες ατάκες, άλλες καίριες κι άλλες... airball. Ήταν προφανές πως θέλησε να περάσει το προφίλ του ωραίου αθλητικού τύπου που δεν θέλει να μπλεχτεί σε περίεργα παιχνίδια, που δεν θεωρεί επιτυχία την κατάκτηση τίτλου, αλλά το γεγονός ότι δεν χρωστάει. Ο θείος του πάντως, τραγουδούσε «Ποτέ ξανά πρωτάθλημα στον Πειραιά» και δεν πήγαινε ακριβώς με τον σταυρό στο χέρι. Αν ο Τζίγκερ μετράει τις επιτυχίες με βάση το ευ αγωνίζεσθαι, θα περιοριζόταν στο αγαπημένο του scuba diving ή θα έπαιζε μπριτζ με τους φίλους του.
Θα είναι μοιραίο λάθος να σταθούμε αποσπασματικά σε τοποθετήσεις του Τζίγκερ. Διότι έτσι κι αλλιώς ένας άνθρωπος κρίνεται από τις πράξεις του κι όχι από τα λόγια του. Σοφή κουβέντα άλλωστε ήταν ότι «εύκολα τάζεις, δύσκολα βάζεις». Ειδικά όταν ακούγεται από εκπρόσωπο της οικογένειας που ύστερα από 32 χρόνια διοίκησης ενός τεράστιου συλλόγου παραμένει ομιχλώδες αν η ενασχόλησή τους με τον Παναθηναϊκό τούς έβγαλε έστω κι ένα ευρώ ζημιωμένους.
Να μην ξεφύγουμε όμως βλέποντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος. Τι είπε και τι δεν είπε ο Τζίγκερ, ποιους ευχαρίστησε και ποιους ξέχασε έχει σημασία μόνο για να γίνεται συζήτηση καφενείου.
Τα σοβαρά και σημαντικά εξαντλούνται στη δήλωση αποχώρησης. Αν αυτή τη φορά είναι ρεαλιστική και όχι ένα κλασικό επικοινωνιακό πυροτέχνημα θα φανεί λίαν συντόμως. Μέχρι τότε, αναμένεται με εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον η εκπομπή της Νικολούλη στο Alter για τον (μεγαλομέτοχο πλέον!) Βγενόπουλο και τον Πατέρα. Καλή επιτυχία, Αγγελική!
ΥΓ. Σε ένα άρθρο για μια άρρωστη κατάσταση σαν τη διοίκηση του Παναθηναϊκού είναι λίγο παράταιρο να γραφτεί οτιδήποτε για ό,τι πιο υγιές υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό και... λέγεται μπάσκετ. Αλλά μήπως κι αυτή η Εθνική... ανέκαθεν δεν ήταν «αρρώστια»; Με την καλή την έννοια... Χωρίς Διαμαντίδη, Σπανούλη, Σχορτσιανίτη, Μαυροκεφαλίδη, Περπέρογλου, Παπαλουκά, Τσαρτσαρή, Βασιλόπουλο, παραμένει ασυμβίβαστη με την αποτυχία..
Ήδη κάποιοι εκτιμούν ότι πρόθεσή του είναι να καταδείξει την αδυναμία των άλλων μετόχων να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Δεν αποκλείεται να είναι έτσι. Και υπό αυτό το πρίσμα, ο Τζίγκερ σκέφτηκε σοφά. Αφού αυτός δεν μπορεί να κυβερνήσει ούτε... τηλεκατευθυνόμενο, δίνει το κοντρόλ στους άλλους.
Είναι λύση για τον Παναθηναϊκό ο Βγενόπουλος; Ο Πατέρας; Οι Γιαννακόπουλοι; Κανείς από όλους αυτούς, ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Η καλύτερη λύση για τον Παναθηναϊκό θα ήταν να ακολουθήσουν τον Βαρδινογιάννη και οι υπόλοιποι. Μόλις προ 15 ημερών, όταν άπαντες κάθονταν και ασχολούνταν με τα αγωνιστικά παρελκόμενα της Μακάμπι, σημειώναμε χωρίς υπεκφυγές ότι η μόνη λύση είναι ΤΟ ΑΝΤΙΟ. Όλων.
Από τη στιγμή που η πολυμετοχικότητα απέτυχε, οφείλουν όλοι να παραδώσουν τις μετοχές τους. Αν το δικηγορικό γραφείο είναι η λύση ή ο Ερασιτέχνης ή το Πρωτοδικείο, αυτό είναι δευτερεύον. Αυτή τη στιγμή οι μέτοχοι, είτε άφαντοι είτε εμφανιζόμενοι, κρατούν όμηρο έναν τεράστιο σύλλογο επειδή ο ένας λέει ότι φταίει ο άλλος. Όλοι απέτυχαν, ο καθένας με το ποσοστό που του αναλογεί, όλοι πρέπει να φύγουν. Παραδίδοντας τις μετοχές τους αναλαμβάνουν και μια ευθύνη, δείχνουν και μια πράξη ευθιξίας απέναντι στην ανυπολόγιστη ζημιά που προκάλεσαν.
Ανενεργό το... 90%
Αν ο Παναθηναϊκός φτάσει στο σημείο μηδέν και όλες οι μετοχές είναι ανενεργές, τότε και μόνο μπορεί να ξαναστηθεί από την αρχή το διοικητικό τερατούργημα που υπάρχει σήμερα. Ακόμα κι αν επίδοξος αγοραστής είναι ένας εκ των ενόντων (Γιαννακόπουλος, Πολέμης, Πατέρας, Βγενόπουλος) δύσκολα θα σκεφτεί να κάνει κίνηση με τους άλλους δίπλα του.
Μόνο έτσι μπορεί να βγει ο Παναθηναϊκός από το αδιέξοδο. Όταν το 90% των μετοχών παραμένει ανενεργό και... έτοιμο να υποδεχθεί έναν νέο αγοραστή, που είναι και το ιδανικό σενάριο για τους «πράσινους». Τώρα ποιος να μπλέξει με δαύτους; Θα τον ξεσκίσουν οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί μέχρι να πει κίμινο!
Αν δεν είναι κάποιος πραγματικός... Αμπράμοβιτς κι όχι αυτοί του Βγενόπουλου, θα βαφτιστεί «τυχάρπαστος, τυχοδιώκτης, τι δουλειά έχει εδώ, ποτέ δεν αγάπησε τον Παναθηναϊκό, δεν έχει την οικονομική επιφάνεια, δεν είναι Έλληνας, επιδιώκει την προβολή του» και ούτω καθ' εξής.
Όσο υπάρχουν λοιπόν οι πολυμετοχικοί, η ιστορία της πώλησης πολύ δύσκολα θα προχωρήσει. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι επιχειρηματίες, που απολύουν κατά εκατοντάδες τους υπαλλήλους τους για να μειώσουν τη ζημιά (λες και τα μοιράζονταν όταν είχαν κέρδη...), σκέφτονται δυο φορές πριν πράξουν οτιδήποτε.
Η κίνηση του Βαρδινογιάννη, ακόμα κι αν έγινε για το θεαθήναι όπως είναι το πιθανότερο, είναι ένα πρώτο βήμα. Το δεύτερο θα είναι αν φύγουν και οι υπόλοιποι, καθώς κανείς εξ αυτών δεν δείχνει διάθεση να αναλάβει επενδύοντας χρόνο και χρήμα. Κάποιοι εκ των μεγαλομετόχων έχουν μόνο το ένα από τα δύο, αλλά κανείς και τα δύο.
Μεγάλη ατάκα!
Οι περισσότεροι που άκουσαν τη συνέντευξη, παρασυρόμενοι ίσως από τη στιγμή, πιάστηκαν από διάφορες ατάκες, άλλες καίριες κι άλλες... airball. Ήταν προφανές πως θέλησε να περάσει το προφίλ του ωραίου αθλητικού τύπου που δεν θέλει να μπλεχτεί σε περίεργα παιχνίδια, που δεν θεωρεί επιτυχία την κατάκτηση τίτλου, αλλά το γεγονός ότι δεν χρωστάει. Ο θείος του πάντως, τραγουδούσε «Ποτέ ξανά πρωτάθλημα στον Πειραιά» και δεν πήγαινε ακριβώς με τον σταυρό στο χέρι. Αν ο Τζίγκερ μετράει τις επιτυχίες με βάση το ευ αγωνίζεσθαι, θα περιοριζόταν στο αγαπημένο του scuba diving ή θα έπαιζε μπριτζ με τους φίλους του.
Θα είναι μοιραίο λάθος να σταθούμε αποσπασματικά σε τοποθετήσεις του Τζίγκερ. Διότι έτσι κι αλλιώς ένας άνθρωπος κρίνεται από τις πράξεις του κι όχι από τα λόγια του. Σοφή κουβέντα άλλωστε ήταν ότι «εύκολα τάζεις, δύσκολα βάζεις». Ειδικά όταν ακούγεται από εκπρόσωπο της οικογένειας που ύστερα από 32 χρόνια διοίκησης ενός τεράστιου συλλόγου παραμένει ομιχλώδες αν η ενασχόλησή τους με τον Παναθηναϊκό τούς έβγαλε έστω κι ένα ευρώ ζημιωμένους.
Να μην ξεφύγουμε όμως βλέποντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος. Τι είπε και τι δεν είπε ο Τζίγκερ, ποιους ευχαρίστησε και ποιους ξέχασε έχει σημασία μόνο για να γίνεται συζήτηση καφενείου.
Τα σοβαρά και σημαντικά εξαντλούνται στη δήλωση αποχώρησης. Αν αυτή τη φορά είναι ρεαλιστική και όχι ένα κλασικό επικοινωνιακό πυροτέχνημα θα φανεί λίαν συντόμως. Μέχρι τότε, αναμένεται με εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον η εκπομπή της Νικολούλη στο Alter για τον (μεγαλομέτοχο πλέον!) Βγενόπουλο και τον Πατέρα. Καλή επιτυχία, Αγγελική!
ΥΓ. Σε ένα άρθρο για μια άρρωστη κατάσταση σαν τη διοίκηση του Παναθηναϊκού είναι λίγο παράταιρο να γραφτεί οτιδήποτε για ό,τι πιο υγιές υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό και... λέγεται μπάσκετ. Αλλά μήπως κι αυτή η Εθνική... ανέκαθεν δεν ήταν «αρρώστια»; Με την καλή την έννοια... Χωρίς Διαμαντίδη, Σπανούλη, Σχορτσιανίτη, Μαυροκεφαλίδη, Περπέρογλου, Παπαλουκά, Τσαρτσαρή, Βασιλόπουλο, παραμένει ασυμβίβαστη με την αποτυχία..
