Ο Μιχάλης Τούμπουρος γεννήθηκε στην Άρτα. Η Καλαμάτα, όμως, τον κέρδισε. «Εγκαταστάθηκα στην Καλαμάτα για επαγγελματικούς λόγους, συνέχισα για προσωπικούς και τώρα πια δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κατοικεί κάπου αλλού», είχε πει σε συνέντευξη στην εφημερίδα «Αυγή» τον Οκτώβρη του 2009.
Ένα μήνα αργότερα δήλωνε στο διαδικτυακό τόπο Avopolis: «Η Καλαμάτα λειτούργησε και λειτουργεί όχι μόνο ως ορμητήριο – γιατί για καταφύγιο θα έψαχνα μόνο νιώθοντας καλλιτεχνικά ακρωτηριασμένος και δε νιώθω έτσι – αλλά και ως μία αστείρευτη πηγή έμπνευσης».
Πυρηνικός ιατρός, ήδη από την εποχή των πολυετών και απαιτητικών σπουδών του εκδήλωσε την αγάπη του για τη μουσική. Παράλληλα με την Ιατρική δούλευε ως μουσικός σε σκηνές, ενώ σύντομα άρχισε να γράφει δικά του τραγούδια. Θεατρικά του έργα παρουσιάστηκαν σε πανεπιστημιακές πολιτιστικές εκδηλώσεις, δραστηριότητα που συνέχισε και στην Καλαμάτα. Ως μουσικός, αλλά και ως ηθοποιός, συνεργάστηκε με τις ομάδες «Θεατρική Διαδρομή» και «ΣΥΝ1».
Το 1991 συμμετείχε στους «Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού» του Μάνου Χατζιδάκι που έγιναν στην Καλαμάτα, κερδίζοντας το τρίτο βραβείο. Εκεί ερμήνευσε το τραγούδι του «Μονολογώντας», το οποίο περιλαμβάνεται και στον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τον ίδιο τίτλο. Το 2006, εξάλλου, ο Μιχάλης Τούμπουρος συμμετείχε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Άρωμα». Το πρώτο του άλμπουμ κυκλοφόρησε το Σεπτέμβρη του 2009, αποσπώντας μόνο θετικές κριτικές. Είχε ήδη έτοιμο το δεύτερο, που επρόκειτο να κυκλοφορήσει μέσα στο επόμενο διάστημα.
Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε την τοπική μας κοινωνία. Ο Μιχάλης Τούμπουρος έχαιρε μεγάλου σεβασμού και εκτίμησης ως επιστήμονας και μουσικός, αλλά και ως ένας ευαίσθητος, ευθύς, αυθεντικός άνθρωπος. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Πετρουλέα. Ήταν πατέρας δύο ανήλικων παιδιών. Έφυγε πρόωρα, μόλις στα πενήντα του χρόνια.
Μονολογώντας στο «Metropolis», τον Οκτώβρη 2009, έδωσε μέσα σε λίγες φράσεις το στίγμα της προσωπικότητάς του και το βλέμμα του στη ζωή: «Κάποτε ένας φίλος του πατέρα μου του περιέγραφε (με σταδιακά αυξανόμενο στόμφο) πόσο αγωνίστηκε και με χίλιες δυο οικονομίες σπούδασε το γιο του και προίκισε τη κόρη του και στάθηκε μέχρι σήμερα καλός και συνεπής οικογενειάρχης … “Και να σκεφτείς, Στέφανε”, του είπε στο τέλος κορυφώνοντας, “εγώ ξεκίνησα απ’ το μηδέν” … και μετά από μια σύντομη σιωπή, σε χαμηλό τόνο - σχεδόν μονολογώντας - συμπλήρωσε:“ ... και στο μηδέν παρέμεινα …”. Αυτή η αμφισβήτηση της βάσης του, της όλης πορείας της ζωής του, ήταν για μένα τότε, ένα απ’ τα πιο βαθειά ανθρώπινα πράγματα που είχα ακούσει. Αλλοίμονό μας αν δεν μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τις συντεταγμένες μας κι αν δεν επανεξετάζουμε, από καιρού εις καιρόν, τα δεδομένα μας, αυτά που αγαπάμε, αυτά που ζούμε, αυτό που είμαστε κι αυτό που στοχεύουμε. Μ’ όποιο κόστος! Είναι ο μόνος τρόπος (όσο επώδυνος κι αν είναι) για να ανακαλύψουμε τις ανούσιες επάρσεις μας και τα λάθη που ελλοχεύουν σε κάθε γωνία της ρότας μας. Κι ας μας ξυπνάει αυτός ο τρόπος τα βράδια κι ας παίρνουμε τους δρόμους κάθιδροι κι ας φεύγει η γη κάτω απ’ τα πόδια μας κι ας μένουμε γυμνοί κι απροστάτευτοι στις κρίσεις των “γνωστικών” γύρω μας ... Ίσως έτσι μπορούμε να αγαπήσουμε ουσιαστικά ό,τι είναι να αγαπήσουμε».
Ο γνωστός συνθέτης και ιατρός άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο 3 Μρτίου 2010 μετά απο τροχαίο που έγινε στη Καλαμάτα...
Ας ακούσουμε ένα απο τα αγαπημένα μας κομμάτια το οποίο συμετείχε και στο festival Θεσσαλονικης
