Ήταν 6 Αυγούστου του 1945. Το ρολόι έδειχνε 8.16 το πρωί. Η ζωή στη Χιροσίμα εξελισσόταν κανονικά όπως κάθε μέρα, ώσπου…
Είναι από τις στιγμές που αρχίζεις να αναρωτιέσαι, μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για να κερδίσει έναν πόλεμο. Πολλοί θα απαντήσουν στα άκρα. Το θέμα όμως είναι τελικά πως κι αυτά έχουν όρια… Δυστυχώς ο άνθρωπος όχι!
«Ένα εκτυφλωτικό φως γέμισε το αεροσκάφος. Γυρίσαμε και κοιτάξαμε τη Χιροσίμα. Η πόλη ήταν σκεπασμένη από ένα τρομερό σύννεφο... που ανέβαινε σαν μανιτάρι. Κανείς δεν μιλούσε. Ξαφνικά, όλοι άρχισαν να φωνάζουν. Κοιτάξτε, κοιτάξτε, κοιτάξτε!», γράφει στο ημερολόγιό του ο συγκυβερνήτης του «Enola Gay», Ρόμπερτ Λούις. Ολοκλήρωσε με τη φράση: «Θεέ μου! Τι κάναμε;».
Ήταν 6 Αυγούστου του 1945. Το ρολόι έδειχνε 8.16 το πρωί. Η ζωή στη Χιροσίμα εξελισσόταν κανονικά όπως κάθε μέρα, ώσπου…
70.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν ακαριαία. Άλλοι εξατμίστηκαν, άλλοι επέζησαν με πολλά σοβαρά εγκαύματα στο δέρμα, άλλοι παραμορφώθηκαν τελείως, ενώ μερικοί υπέκυψαν στα τραύματά τους. Κάποιοι σκοτώθηκαν από τις πυρκαγιές που προκλήθηκαν κι άλλοι από τη ραδιενέργεια. Μετά από τέσσερις μήνες ο αριθμός των θυμάτων ξεπέρασε τους 100.000. Το 1950, ο αριθμός είχε αγγίξει τους 200.000. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των ιαπωνικών αρχών, ο συνολικός αριθμός των νεκρών έχει ανέλθει στους 269.446. Και όλα αυτά τα κατέφερε ένα «μικρό αγόρι»( “little boy”).
70.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν ακαριαία. Άλλοι εξατμίστηκαν, άλλοι επέζησαν με πολλά σοβαρά εγκαύματα στο δέρμα, άλλοι παραμορφώθηκαν τελείως, ενώ μερικοί υπέκυψαν στα τραύματά τους. Κάποιοι σκοτώθηκαν από τις πυρκαγιές που προκλήθηκαν κι άλλοι από τη ραδιενέργεια. Μετά από τέσσερις μήνες ο αριθμός των θυμάτων ξεπέρασε τους 100.000. Το 1950, ο αριθμός είχε αγγίξει τους 200.000. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των ιαπωνικών αρχών, ο συνολικός αριθμός των νεκρών έχει ανέλθει στους 269.446. Και όλα αυτά τα κατέφερε ένα «μικρό αγόρι»( “little boy”).
Η ρίψη της ατομικής βόμβας αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι ΗΠΑ με τις συγκεκριμένες επιθέσεις τόσο σε Χιροσίμα όσο και Ναγκασάκι σηματοδότησαν τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφού μετά από μερικές ημέρες παραδόθηκε η Ιαπωνία(15 Αυγούστου 1945), λίγο πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης ατομικής βόμβας.
Η βόμβα που εξεράγη στη Χιροσίμα(τύπου ουρανίου 235), είχε ονομαστεί "Little Boy". Η ρίψη έγινε από το αεροσκάφος Β29, με το όνομα «Enola Gay», μητέρας του συνταγματάρχη που ήταν ο κυβερνήτης του αεροσκάφους, Πολ Τίμπετς.
Μετά την έκρηξη το μόνο που απέμεινε στην πόλη ήταν ο θόλος και ο σκελετός του κτιρίου της «Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα». Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όντας ως ένα από τα διατηρητέα Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.
Μετά την έκρηξη το μόνο που απέμεινε στην πόλη ήταν ο θόλος και ο σκελετός του κτιρίου της «Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα». Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όντας ως ένα από τα διατηρητέα Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.
Τόσο η βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα όσο και στο Ναγκασάκι, είχαν κατασκευαστεί στα πλαίσια του σχεδίου Μανχάταν, ενός αμερικανικού προγράμματος. Η απόφαση για τη ρήψη τους ήταν προσωπική επιλογή του προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, ο οποίος ισχυρίστηκε πως μια πιθανή εισβολή στην Ιαπωνία θα στοίχιζε τη ζωή χιλιάδων Αμερικανών. Ωστόσο, η άποψη ότι η επίθεση ήταν απλά μια επίδειξη ισχύος κυρίως προς τη Σοβιετική Ένωση, πείθει περισσότερο.
«Ξαφνικά ένιωσα μια ριπή ανυπόφορης ζέστης που ερχόταν από το κέντρο. Βγήκα αμέσως έξω περισσότερο απορημένη παρά τρομοκρατημένη και αντίκρισα κάτι το απίστευτο, άντρες και γυναίκες κατάμαυρους, καψαλισμένους, μισόγυμνους, χωρίς μαλλιά. Έβλεπες πρόσωπα να λιώνουν σαν κερί. Κι ούτε μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους δυστυχισμένους ν’ ανέβουν στα κάρα, γιατί ήταν χωρίς δέρμα. Μόνο που τους αγγίζαμε, ούρλιαζαν σαν τρελοί», λέει κάποια από τους επιζήσαντες...
