Ο Ταύρος της Καντούνα λύγισε και μόλις στα 48 του χρόνια αποχαιρέτησε μια ταραγμένη ζωή με πλούσιες αναμνήσεις. Ο Γεκινί νικήθηκε από την κατάθλιψη, προδόθηκε από τους ανθρώπους, όμως αποχωρίστηκε την... κόλαση!
Κανείς δεν θα ξεχάσει τον συγκλονιστικό πανηγυρισμό του στο γκολ κόντρα στην Βουλγαρία, χωμένος στα δίχτυα και κραυγή που έγινε αισθητή μέχρι το... Λάγος της Νιγηρίας. Ο Ταύρος της Καντούνα ήταν αληθινός, αλλά και ρομαντικός, ζούσε στον κόσμο που ήθελε να πιστεύει πως υπάρχει, αδύναμος χαρακτήρας «εγκλωβίστηκε» στο ψέμα, προδόθηκε από τους ανθρώπους που πίστεψε και εμπιστεύτηκε και στα 48 του χρόνια ήταν ένα... περιπλανώμενο φάντασμα.
Η Νιγηρία συγκλονισμένη, ωστόσο κανείς δεν βρέθηκε δίπλα του, κανείς δεν πλησίασε τον Ρασίντ, απομονωμένος σε ένα... στοιχειωμένο σπίτι, παραδομένος στην κατάθλιψη και τις παραισθήσεις του, ξεχάστηκε από παντού, μα πολύ περισσότερο από αυτό που αγάπησε όσο τίποτα άλλο, το ποδόσφαιρο!
Ξυπόλητος και φοβισμένος
Πολλοί άνθρωποι αναρωτιόντουσαν αν όντως έχει χάσει τα λογικά του, αν η κατάθλιψη τον έχει οδηγήσει στο αδιέξοδο και τόνιζαν πως ήταν υπεύθυνος άνθρωπος, ο οποίος κούρευε το γρασίδι στο γήπεδο της πόλης Ιμπαντάν και φρόντιζε για το ρεύμα στην περιοχή του.
Ωστόσο, υπήρχαν στιγμές που ο Γεκινί «ξυπνούσε» στον δικό του κόσμο περπατούσε ξυπόλητος στον δρόμο, χαμένος, με «παρέα» τις παραισθήσεις του, και την οικογένειά του να τον θυμάται μόνο όταν είχε ανάγκη από... χρήματα. Όσο για τα παιδιά του, τον είχαν αφήσει στη μοναξιά του. Η γυναίκα του τον είχε παρατήσει λίγους μήνες μετά το γάμο τους, και από το 1994 και έπειτα ζούσε μόνος. Ο άνθρωπος που ζούσε μαζί του είχε απολυθεί πριν ένα χρόνο περίπου και οι μοναδικοί επισκέπτες ήταν φτωχοί άνθρωποι στους οποίους έδινε χρήματα και φαγητό.
Ο ίδιος μιλούσε με κάποιους γείτονες, όταν όμως αισθανόταν καλά, ωστόσο ο φόβος κυριαρχούσε στη γειτονιά. Άλλωστε, κανείς δεν μπορούσε να ξεχάσει πως έκαιγε τα ρούχα και τις φανέλες του χωρίς λόγο και αιτία, ενώ από τα πιο σοβαρά κρούσματα ήταν το κάψιμο του ψυγείου του και των επίπλων στον δρόμο. Δεν νοσηλεύτηκε σε κάποιο νοσοκομείο, δεν υπήρχε κάποιος να τον βοηθήσει, ενώ το ερώτημα που θα μείνει αναπάντητο είναι τι γύρευαν συγγενείς στο σπίτι του λίγο πριν τον θάνατό του.
Προδοσία και σκάνδαλο!
Ο Ταύρος της Καμπούλ αποχαιρέτησε μια ζωή με πόνο, γλυκές αναμνήσεις, αλλά και προδοσία! Ο πρώην συμπαίκτης του, Σάντεϊ Ολίσε σε αποχαιρετήστηρια επιστολή του δίνει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα για το πως ο Γεκινί έφτασε στο μοιραίο αδιέξοδο.
«Ο Γεκινί αισθάνθηκε προδομένος και αυτό τον στοίχειωσε μέχρι τον θάνατο του. Πως μπορεί κάποιος που έδωσε τόσα πολλά κάπου να πάρει τόσα λίγα;;; Ντρέπομαι πως ένα τόσο πλούσιο περιουσιακό μας στοιχείο αντιμετωπίστηκε έτσι από το κράτος μας, από το ποδόσφαιρό μας και την Ομοσπονδία. Ένας Θρύλος αγνοήθηκε ξανά και ξανά, κανείς δεν του αναγνώρισε την αξία του. Ήταν ένα μεγάλο σκάνδαλο...
Χάσαμε έναν αδελφό, έναν φίλο, έναν άνθρωπο, ένα μύθο και ένα συμπατριώτη μας. Χάσαμε επίσης την ευκαιρία να μάθουμε το μυστικό για τον μοναδικό τρόπο που σκόραρε.
Κλαίω, αλλά δεν είχα την ευκαιρία να πω ευχαριστώ στον Ρασίντ. Γιατί; Αν δεν ήταν τα γκολ του Ρασίντ δεν θα ήταν γνωστές και οι πάσες μου... Ο Γεκινί δεν είχε πάρει ούτε το σπίτι που του είχε υποσχεθεί η Κυβέρνηση 20 χρόνια πριν...
Ρασίντ εκ ονόματος των εκατομμυρίων καλοπροαίρετων Αφρικανών, σου ευχόμαστε καλό ταξίδι στον Παράδεισο και ο Θεός να αναπαύσει εν ειρήνη την όμορφη ψυχή σου».
Η Νιγηρία συγκλονισμένη, ωστόσο κανείς δεν βρέθηκε δίπλα του, κανείς δεν πλησίασε τον Ρασίντ, απομονωμένος σε ένα... στοιχειωμένο σπίτι, παραδομένος στην κατάθλιψη και τις παραισθήσεις του, ξεχάστηκε από παντού, μα πολύ περισσότερο από αυτό που αγάπησε όσο τίποτα άλλο, το ποδόσφαιρο!
Ξυπόλητος και φοβισμένος
Πολλοί άνθρωποι αναρωτιόντουσαν αν όντως έχει χάσει τα λογικά του, αν η κατάθλιψη τον έχει οδηγήσει στο αδιέξοδο και τόνιζαν πως ήταν υπεύθυνος άνθρωπος, ο οποίος κούρευε το γρασίδι στο γήπεδο της πόλης Ιμπαντάν και φρόντιζε για το ρεύμα στην περιοχή του.
Ωστόσο, υπήρχαν στιγμές που ο Γεκινί «ξυπνούσε» στον δικό του κόσμο περπατούσε ξυπόλητος στον δρόμο, χαμένος, με «παρέα» τις παραισθήσεις του, και την οικογένειά του να τον θυμάται μόνο όταν είχε ανάγκη από... χρήματα. Όσο για τα παιδιά του, τον είχαν αφήσει στη μοναξιά του. Η γυναίκα του τον είχε παρατήσει λίγους μήνες μετά το γάμο τους, και από το 1994 και έπειτα ζούσε μόνος. Ο άνθρωπος που ζούσε μαζί του είχε απολυθεί πριν ένα χρόνο περίπου και οι μοναδικοί επισκέπτες ήταν φτωχοί άνθρωποι στους οποίους έδινε χρήματα και φαγητό.
Ο ίδιος μιλούσε με κάποιους γείτονες, όταν όμως αισθανόταν καλά, ωστόσο ο φόβος κυριαρχούσε στη γειτονιά. Άλλωστε, κανείς δεν μπορούσε να ξεχάσει πως έκαιγε τα ρούχα και τις φανέλες του χωρίς λόγο και αιτία, ενώ από τα πιο σοβαρά κρούσματα ήταν το κάψιμο του ψυγείου του και των επίπλων στον δρόμο. Δεν νοσηλεύτηκε σε κάποιο νοσοκομείο, δεν υπήρχε κάποιος να τον βοηθήσει, ενώ το ερώτημα που θα μείνει αναπάντητο είναι τι γύρευαν συγγενείς στο σπίτι του λίγο πριν τον θάνατό του.
Προδοσία και σκάνδαλο!
Ο Ταύρος της Καμπούλ αποχαιρέτησε μια ζωή με πόνο, γλυκές αναμνήσεις, αλλά και προδοσία! Ο πρώην συμπαίκτης του, Σάντεϊ Ολίσε σε αποχαιρετήστηρια επιστολή του δίνει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα για το πως ο Γεκινί έφτασε στο μοιραίο αδιέξοδο.
«Ο Γεκινί αισθάνθηκε προδομένος και αυτό τον στοίχειωσε μέχρι τον θάνατο του. Πως μπορεί κάποιος που έδωσε τόσα πολλά κάπου να πάρει τόσα λίγα;;; Ντρέπομαι πως ένα τόσο πλούσιο περιουσιακό μας στοιχείο αντιμετωπίστηκε έτσι από το κράτος μας, από το ποδόσφαιρό μας και την Ομοσπονδία. Ένας Θρύλος αγνοήθηκε ξανά και ξανά, κανείς δεν του αναγνώρισε την αξία του. Ήταν ένα μεγάλο σκάνδαλο...
Χάσαμε έναν αδελφό, έναν φίλο, έναν άνθρωπο, ένα μύθο και ένα συμπατριώτη μας. Χάσαμε επίσης την ευκαιρία να μάθουμε το μυστικό για τον μοναδικό τρόπο που σκόραρε.
Κλαίω, αλλά δεν είχα την ευκαιρία να πω ευχαριστώ στον Ρασίντ. Γιατί; Αν δεν ήταν τα γκολ του Ρασίντ δεν θα ήταν γνωστές και οι πάσες μου... Ο Γεκινί δεν είχε πάρει ούτε το σπίτι που του είχε υποσχεθεί η Κυβέρνηση 20 χρόνια πριν...
Ρασίντ εκ ονόματος των εκατομμυρίων καλοπροαίρετων Αφρικανών, σου ευχόμαστε καλό ταξίδι στον Παράδεισο και ο Θεός να αναπαύσει εν ειρήνη την όμορφη ψυχή σου».
