Πως φαντάζεται το Χόλιγουντ την συντέλεια του κόσμου

ο Χόλιγουντ δεν ξέρει τι του γίνεται. Και 9 στα 10 σενάρια καταστροφής που μας σερβίρει δεν έχουν καμία επιστημονική βάση. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Γιατί αυτό που ξέρει να κάνει καλά η μεγάλη οθόνη είναι να μεγεθύνει τις μαζικές μας ψυχώσεις.
Εκτός και αν θεωρείται τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια (της κρίσης) μέχρι και ο Osama Bin Laden έχει μετατραπεί σε πρωταγωνιστή ταινίας με ζόμπι (σ.σ. βλέπε το επικό Osombie).


Τα ζόμπι μας παίρνουν παραμάζωμα
Οι πιο δημοφιλείς ‘’Ιππότες της Αποκάλυψης’’ των τελευταίων χρόνων, ένεκα της οικονομικής κρίσης που μας κάνει να γυρίζουμε ξανά στις ρίζες μας. Άκρως επίκαιροι τόσο με το τηλεοπτικό Walking Dead (σ.σ. εξαιρετική η φετινή σεζόν του) όσο και με το μπλοκμπαστεράτο World War Z που έρχεται φορτσάτσο με πρωταγωνιστή τον Μπράντ Πιτ.

  Αφού ανάψουμε ένα κεράκι στον George Romero (Night, Dawn και Day of the living dead) που τα ‘’εμπνεύστηκε’’, ήρθε η ώρα να ανάψουμε και μια λαμπάδα στον Danny Boyle που τα απογείωσε μέσω του 28 days later. Έστω και αν τα δικά του δεν θεωρούνται ‘’καθαρόαιμα’’ αφού η δημιουργία τους οφείλεται σε ένα ιο. Άσε που τρέχουν και εξίσου γρήγορα με τον Usain Bolt.

  Στην ίδια κατηγορία δηλαδή που ανήκουν και τα ''κάτι σαν ζόμπι'' του I am Legend. Και δεν μιλάω μόνο για το μπλοκμπάστερ με τον Will Smith που όλοι ξέρουν, αλλά και για τα The Last Man on Earth και Omega Man που προηγήθηκαν (σ.σ. όλα με πρώτη ύλη το ίδιο βιβλίο και όλα εξίσου εθιστικά).

Ο ουρανός θα αρχίσει να βρέχει κοτρώνες
Αλλιώς γνωστό και ως το καλοκαίρι του 1998, όταν δηλαδή κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα το Deep Impact και το Armageddon. Ναι, εκείνο που ο Bruce Willis παίρνει την ομάδα του, σκαρφαλώνει πάνω στον αστεροειδή που έρχεται καταπάνω μας και αρχίζει να τον τρυπάει (προκειμένου να τοποθετήσει πάνω του τα εκρηκτικά.

  Ίδιας, υπό μια έννοια, λογικής με το The Core. Μόνο που σε αυτό η ομάδα πρέπει να τρυπήσει ως τον πυρήνα της Γης προκειμένου να τον κάνει να αρχίζει να γυρίζει ξανά. Τι εννοείς; Φυσικά και είναι τόσο ηλίθιο όσο ακούγεται.

Επίσης με ''κοτρώνες'' έχει σχέση το When Worlds Collide του 1951 (ένας πλανήτης σε μετωπική με την Γη), το Night of the Comet του 1984 (ο κομήτης που περνάει μετατρέπει τους περισσότερους από εμάς σε στάχτη και τους υπόλοιπους σε ζόμπι) και φυσικά το Melancholia του Lars Von Trier (ή αλλιώς η Kristen Dunst περιμένει τον πλανήτη να την πλακώσει).
Οι εξωγήινοι δεν είναι φίλοι μας
Όλα ξεκίνησαν με την ''πλακίτσα'' του Orson Welles στο ραδιόφωνο το 1953. Όταν δηλαδή άρχισε να διαβάζει αποσπάσματα από το War of the Worlds (το ίδιο που έγινε μετά ταινία και remake από τον Spielberg) πείθοντας τον κόσμο ότι οι εξωγήινοι μας επιτίθενται.

  Και όχι δεν εννοούσε ούτε τον Tom Cruise του War of the Worlds, ούτε τον John Travolta του Battlefield Earth ( η Αποκάλυψη κατά τους Σαεντολόγους και μάλλον η χειρότερη ταινία που έχει φτιαχτεί ποτέ), ούτε την Nicole Kidman του The Invasion. Αν και, για την τελευταία, δεν ορκίζομαι ότι όντως είναι από σάρκα.

  Φυσικά, αν ποτέ πλακώσουν οι εξωγήινοι, μπορούμε πάντοτε να φωνάξουμε τον Will Smith του Independence day να τους ρίξει μια σφαλιάρα. Ή, ακόμη καλύτερα, τον Roddy Piper του Καρπεντικού They Live με την θρυλική ατάκα ''Ήρθα εδώ για να μασήσω τσίχλα και να σας τσακίσω στο ξύλο. Και μόλις μου τελείωσαν οι τσίχλες''.

  Εκτός και αν οι εξωγήινοι είναι τόσο αιμοβόρικοι όσο του Tim Burton στο Mars Attacks!, του The Darkest hour (εκεί που κάνουν σμπαράλια την Μόσχα, έτσι για αλλαγή)  ή τόσο ‘’ύπουλοι’’ όσο στις τρεις διαφορετικές εκδοχές του Invasion of the Body Snatchers.

Σιναχονόμαστε και μετά τα σωθικά μας γίνονται ζελέ
Ένας ιος φταίει για όλα. Είτε για αυτόν φταίει ένα πιθηκάκι τύπου Hangover που μας κολλάει όλους κάτι σαν Έμπόλα (Outbreak), είτε πρόκειται για μια επιθυμία ξαφνικής τυφλότητας (Blindness), είτε απλά μιλάμε για τον περίφημο T-virus  της Umbrella στα Resident Evil στον οποίο οφείλονται όλες οι μεταλλάξεις. Αλλά όχι το γεγονός ότι κάθε ταινία της σειράς είναι χειρότερη από την προηγούμενη.

  Εναλλακτικά το μενού περιλαμβάνει μια τοξίνη στο νερό που μετατρέπει τους κατοίκους μια κωμόπολης σε φονικές μηχανές (The Crazies), μια δολοφονική γύρη που εκπέμπουν τα φυτά ωθώντας μας να αυτοκτονήσουμε (The Happening) ή απλά ένα φονικό ιο που εξολοθρεύει ότι αγγίξει (Carriers).

Κερασάκι στην τούρτα το συγκλονιστικό 12 Monkeys, εκεί όπου ένας ιός εξολοθρεύει το 99% του πληθυσμού, αναγκάζοντας τους υπόλοιπους να ζουν κάτω από το έδαφος. Με το Bruce Willis να έρχεται πίσω στο χρόνο προσπαθώντας να εμποδίσει όλο αυτό το πανηγυράκι.

  H μαμά φύση σιχάθηκε την πάρτη μας
Και όλοι ξέρουμε πόσο εκδικητική σκύλα μπορεί να γίνει. Όπως κατάλαβε για τα καλά ο Jake Gyllenhaal στο The Day After Tomorrow όταν το φαινόμενο του θερμοκηπίου έλιωσε τους πάγους στους πόλους και του μετέτρεψε τις διακοπές στην Νέα Υόρκη σε παγωμένο εφιάλτη.

  Ή όταν μια ηλιακή καταιγίδα προκαλεί υπερθέρμανση της κρούστας της Γης που αποφασίζει με το έτσι θέλω να βγάλει αληθινές τις προφητείες των Μάγιας (2012).  Ενώ ηλιακή καταιγίδα είναι η αιτία που οι άνθρωποι πεθαίνουν και τα ζώα τρελαίνονται στο Where Have All the People Gone του 1974.
Πάντως δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη εκδίκηση από το να βλέπεις τον Kevin Kostner (φουλ με λέπια) στο Waterworld, μια καμμένη ταινία που θέλει την γη να έχει πλημμυρίσει μετά το (τι έκπληξη) λιώσιμο των πάγων στους πόλους.

Η εξέγερση της τοστιέρας
Εκεί που το Hasta la vista baby του Terminator τέμνεται με τις ‘’τσίμπα το κόκκινο χαπάκι’’ φιλοσοφίες του Keanu Reeves στο Matrix κατοικεί η πιο φρικιαστική εκδοχή του πως θα είναι το μέλλον μας όταν με το καλό οι μηχανές αποκτούν αυτογνωσία και αποφασίσουν να μας πάρουν τo joystick από τα χέρια. Και δεν υπάρχει τίποτα αξιόλογο να ειπωθεί επιπλέον. Πέρα από ότι είναι θέμα χρόνου να συμβεί.

  Ιδίας λογικής –αλλά όχι προφανώς ποιότητας-το Maximum Overdrive του Stephen King. Εκεί που ένας μυστηριώδης κομήτης μετατρέπει οτιδήποτε μηχανικό σε φονική μηχανή (πρελούδιο στην εξωγήινη εισβολή που ακολουθεί).
Κάποιος θα πατήσει κατά λάθος το κόκκινο κουμπάκι και μπουμ
Όσο δημοφιλείς είναι σήμερα οι ταινίες με ζόμπι, τόσο ήταν σε όλη την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου ότι είχε να κάνει με πυρηνικό όλεθρο. Ξεκινώντας από το On the beach του 1959 (όπου υπεύθυνες είναι οι  ατομικές βόμβες) και το ευφάνταστο Τhe Day the Earth Caught Fire του 1961 ( ΗΠΑ και Σοβιετική ένωση πυροδοτούν ταυτόχρονα πυρηνικές βόμβες, βγάζοντας την Γη εκτός τροχιάς και ντουγρού πάνω στον ήλιο). Και καταλήγοντας φυσικά στο μεγαλειώδες Dr. Strangelove του Stanley Kubrick, ένα (κωμικό μόνο σε πρώτη ανάγνωση) ύμνο στην ανθρώπινη ηλιθιότητα.

  Βέβαια ο πυρηνικός όλεθρος έχει και τα καλά του. Τουλάχιστον αν είσαι πίθηκος καθώς το δικό σου είδος θα αναλάβει μετά την διαχείριση του πλανήτη. Όπως κατάλαβε ο Charlton Heston στο ορίτζιναλ και ο Mark Wallberg στο remake όταν είδε (spoiler alert) το ξέρεις ποιο σύμβολο του καπιταλισμού θαμμένο στην άμμο.

  Ενώ αν δεν είχε πέσει η βόμβα δεν θα είχαμε γνωριστεί ποτέ με τον Mad Max, το remake του οποίου όλος ο πλανήτης (εκτός του Mel Gibson) περιμένει με ανυπομονησία.

  Όσον αφορά το The Postman του Kevin Kostner, εκεί που η κοινωνία καταρρέει εξαιτίας ενός πυρηνικού πολέμου, το μόνο που έχουμε να πούμε είναι συγνώμη στα ματάκια μας που τους θυμίζουμε το χουνέρι που είχαν πάθει όταν το πρωτοείδαν.

Κάποιος ξέχασε να πετάξει τα σκουπίδια
Οπότε αυτά με την σειρά τους κατέκλυσαν την Γη. Αναγκάζοντας μας είτε να αρχίσουμε να τρώμε (spoiler alert) μερίδες φαγητού φτιαγμένες από ανθρώπινα μέλη (Soylent Green). Ή να στείλουμε ένα ρομπότ για να κάτσει μια 700αριά χρόνια και να αρχίσει να μαζεύει (Wall-E).

  Οι βρικόλακες εκτρέφουν ανθρώπους
Τι συμβαίνει όταν οι βρικόλακες –που πλέον κάνουν κουμάντο- δεν συγκρατήσουν την δίψα τους; Ξεζουμίζουν το 95% του πληθυσμού αφήνοντας μόνο το 5% να βολοδέρνει προκειμένου να τους προμηθεύει με αίμα. Όλα αυτά στο αδίκως υποτιμημένο Daybreakers.

  O ήλιος τα έφτυσε
Το αφεντικό του ηλιακού μας συστήματος πεθαίνει και ο Danny Boyle στέλνει μια ομάδα αστροναυτών προκειμένου να του βάλουν μια βόμβα για να πάρει και πάλι μπροστά. Η πρώτη ώρα είναι εξαιρετική. Τόσο που μακάρι να τελείωνε εκεί.

  Ο Θεός μας ρίχνει ροχάλες και εμείς νομίζουμε ότι βρέχει
Αηδιασμένος από τις πράξεις μας ο Θεός στέλνει μια λεγεώνα αρχαγγέλων να μας καταστρέψει (Legion). Μεταξύ μας, κάτι απείρως προτιμότερο από το να βλέπουμε τον μεσήλικα Arnold Schwarzenegger να προσπαθεί να εμποδίσει τον σατανά να πηδήξει μια θνητή (End of Days).

  Ειδική μνεία στο The Rapture (1991), την μοναδική σοβαρή προσπάθεια να μας δείξει κάποιος τι συμβαίνει όντως στην Δευτέρα Παρουσία. Άσε που εδώ ο David Duchovny έχει λασπωτήρα. Αλλά και πάλι δείχνει κουλ.
Κανείς δεν πηδάει σε αυτόν τον πλανήτη πια
Για την ακρίβεια πηδάει, απλά δεν κάνει παιδιά. Αυτό είναι το κεντρικό concept του Children of Men και ένας από τους πιο καταθλιπτικούς τρόπους που μπορεί να μας βρει η συντέλεια

  Όταν η ερώτηση ‘έχεις φωτιά’ παύει να έχει σημασία
Οι δράκοι ξύπνησαν και έκαναν ολόκληρο το πλανήτη λημέρι τους. Τουλάχιστον μέχρι να τους την πέσει o ξυρισμένος γουλί Matthew Mcconaughey. Όλα αυτά στο Reign of Fire μια ταινία που δεν μπορείς παρά να την χειροκροτήσεις για το θράσος και την πρωτοτυπία της.