Ερευνητές στις Ηνωμένες Πολιτείες κατασκεύασαν μια βιώσιμη, μη
τοξική, πιο «πράσινη» μπαταρία ιόντων λιθίου χρησιμοποιώντας ένα
εκχύλισμα από τις ρίζες του ριζαρίου, ενός φυτού που είναι γνωστό από
την αρχαιότητα για την κόκκινη χρωστική ουσία που παράγει.
Η μπαταρία που ανέπτυξαν οι χημικοί του City College της Νέας Υόρκης, του Πανεπιστημίου Rice και του Εργαστηρίου Ερευνών του αμερικανικού Στρατού τροφοδοτείται με τη συγκεκριμένη χρωστική ουσία, την πουρπουρίνη, η οποία εξάγεται από τις ρίζες της Ρούβιας της βαφικής ή Rubia tinctorum, όπως είναι η ταξινομική της ονομασία.
Πριν από χιλιάδες χρόνια, οι λαοί της Ασίας και της Μέσης Ανατολής έβραζαν τις ρίζες του ριζαρίου για να βάψουν υφάσματα. Το 19ο αιώνα, δύο Γάλλοι χημικοί απομόνωσαν τις χρωστικές πουρπουρίνη και αλιζαρίνη. Οι Αμερικανοί ερευνητές τις χρησιμοποιούν τώρα για να αντικαταστήσουν τα μέταλλα στην κάθοδο της μπαταρίας. Πιστεύουν ότι η ιδέα τους ανοίγει το δρόμο για φθηνότερες μπαταρίες, λιγότερο βλαβερές για το περιβάλλον.
Οι συμβατικές μπαταρίες ιόντων λιθίου χρησιμοποιούν οξείδιο λιθίου-κοβαλτίου στην κάθοδό τους. Το κοβάλτιο εξορύσσεται, ενώ οι κάθοδοι αποτελούν προϊόν μιας διαδικασίας που απαιτεί την κατανάλωση τεράστιων ποσοτήτων ενέργειας. Τόσο η κατασκευή όσο και η ανακύκλωση των υλικών στοιχίζουν πολύ.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Πανεπιστημίου Rice, οι ερευνητές δοκίμασαν αρκετά οργανικά μόρια και είδαν ότι η πουρπουρίνη από το ριζάρι «δένει» αποτελεσματικότερα τα ιόντα λιθίου, ενώ προσθέτοντας 20% άνθρακα κατόρθωσαν να ενισχύσουν την αγωγιμότητα και να κατασκευάσουν την κάθοδο σε θερμοκρασία δωματίου. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να μειώσουν κι άλλο το κόστος της μπαταρίας αξιοποιώντας μεταξύ άλλων γεωργικά απόβλητα.
«Οι πράσινες μπαταρίες είναι κάτι που έχουμε ανάγκη αυτή τη στιγμή, όμως το ζήτημα δεν έχει τεθεί πραγματικά επί τάπητος. Το θέμα χρήζει άμεσης προσοχής και διαρκούς ώθησης, όμως δεν μπορείς να ανακαλύψεις μια βιώσιμη τεχνολογία από τη μία μέρα στην άλλη», λέει ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Αραβα Λίλα Μοχάνα Ρέντι.
«Στις μέρες μας, η επιστημονική κοινότητα εξακολουθεί να επικεντρώνεται στις συμβατικές μπαταρίες, αντιμετωπίζοντας προκλήσεις όπως η βελτίωση της ισχύος τους. Αν και αυτά τα θέματα είναι σημαντικά, το ίδιο ισχύει και για ζητήματα όπως η βιωσιμότητα και η ανακυκλωσιμότητα».
Η μπαταρία που ανέπτυξαν οι χημικοί του City College της Νέας Υόρκης, του Πανεπιστημίου Rice και του Εργαστηρίου Ερευνών του αμερικανικού Στρατού τροφοδοτείται με τη συγκεκριμένη χρωστική ουσία, την πουρπουρίνη, η οποία εξάγεται από τις ρίζες της Ρούβιας της βαφικής ή Rubia tinctorum, όπως είναι η ταξινομική της ονομασία.
Πριν από χιλιάδες χρόνια, οι λαοί της Ασίας και της Μέσης Ανατολής έβραζαν τις ρίζες του ριζαρίου για να βάψουν υφάσματα. Το 19ο αιώνα, δύο Γάλλοι χημικοί απομόνωσαν τις χρωστικές πουρπουρίνη και αλιζαρίνη. Οι Αμερικανοί ερευνητές τις χρησιμοποιούν τώρα για να αντικαταστήσουν τα μέταλλα στην κάθοδο της μπαταρίας. Πιστεύουν ότι η ιδέα τους ανοίγει το δρόμο για φθηνότερες μπαταρίες, λιγότερο βλαβερές για το περιβάλλον.
Οι συμβατικές μπαταρίες ιόντων λιθίου χρησιμοποιούν οξείδιο λιθίου-κοβαλτίου στην κάθοδό τους. Το κοβάλτιο εξορύσσεται, ενώ οι κάθοδοι αποτελούν προϊόν μιας διαδικασίας που απαιτεί την κατανάλωση τεράστιων ποσοτήτων ενέργειας. Τόσο η κατασκευή όσο και η ανακύκλωση των υλικών στοιχίζουν πολύ.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Πανεπιστημίου Rice, οι ερευνητές δοκίμασαν αρκετά οργανικά μόρια και είδαν ότι η πουρπουρίνη από το ριζάρι «δένει» αποτελεσματικότερα τα ιόντα λιθίου, ενώ προσθέτοντας 20% άνθρακα κατόρθωσαν να ενισχύσουν την αγωγιμότητα και να κατασκευάσουν την κάθοδο σε θερμοκρασία δωματίου. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να μειώσουν κι άλλο το κόστος της μπαταρίας αξιοποιώντας μεταξύ άλλων γεωργικά απόβλητα.
«Οι πράσινες μπαταρίες είναι κάτι που έχουμε ανάγκη αυτή τη στιγμή, όμως το ζήτημα δεν έχει τεθεί πραγματικά επί τάπητος. Το θέμα χρήζει άμεσης προσοχής και διαρκούς ώθησης, όμως δεν μπορείς να ανακαλύψεις μια βιώσιμη τεχνολογία από τη μία μέρα στην άλλη», λέει ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Αραβα Λίλα Μοχάνα Ρέντι.
«Στις μέρες μας, η επιστημονική κοινότητα εξακολουθεί να επικεντρώνεται στις συμβατικές μπαταρίες, αντιμετωπίζοντας προκλήσεις όπως η βελτίωση της ισχύος τους. Αν και αυτά τα θέματα είναι σημαντικά, το ίδιο ισχύει και για ζητήματα όπως η βιωσιμότητα και η ανακυκλωσιμότητα».
by Δημήτρης Τσάκωνας