Τα
στρωσίδια στο παγκάκι, δυο παλιές κουβέρτες, στρωμένες τακτικά, με
συμμετρία, δίπλα στην απλώστρα για τα ρούχα και σε μια άδεια κρεμάστρα –
μοιάζει σε κατάσταση αναμονής. Τα πόδια του τυλιγμένα σε μια ροζ
πετσέτα για να ζεσταίνονται καθώς από χθες άρχισε το κρύο του φθινοπώρου
και οι βροχές.Καθώς
μπαίνουμε σε ένα νέο τοπίο καιρού, δυο μήνες μακριά από τον χειμώνα, ο
άστεγος της αριστοκρατικής Μαρασλή, ο άστεγος στη σκιά του Ευαγγελισμού
αφηγείται πολλαπλές ιστορίες της πόλης, ιστορίες από την κοιλιά του
κτήνους. Αλλά κυρίως αφηγείται κάτι πιο δυνατό: Αν και άστεγος, δεν έχει
αποστερηθεί την προσωπικότητά του, τη μοναδικότητά του. Αντιστέκεται
ακόμα, με το δικό του τρόπο.