Για 18 χρόνια, ο Μάσιμο Μοράτι αψηφούσε την επιχειρηματική λογική και
λειτουργούσε ως γνήσιος οπαδός της Ίντερ. Το κόστος ήταν δυσβάσταχτο,
όμως, και μετά από δαπάνη 800.000.000 ευρώ και 16 τίτλους, ακόμα και ο
padrone των "νερατζούρι" αποφάσισε να κλείσει έναν κύκλο που άνοιξε ο
πατέρας του πριν από μισό "αιώνα". Το Contra.gr παρουσιάζει τα έργα και
ημέρες του τελευταίου προέδρου - οπαδού στην ελίτ του ποδοσφαίρου.Δεκαοκτώ χρόνια στην προεδρία μιας ομάδας όπως η Ίντερ είναι πολλά. Ο Μάσιμο Μοράτι, όμως, δεν έχει συνδέσει το όνομά του με τον σύλλογο μόνο γι' αυτές τις δύο δεκαετίες. Μπαινοβγαίνει στα γραφεία της οδού Ντουρίνι από τη δεκαετία του 50', μία ολόκληρη ζωή.
Ο πατέρας του, Άντζελο Μοράτι, γιος φαρμακοποιού και με 6 αδέρφια, έμεινε ορφανός σε ηλικία 14 ετών και εγκατέλειψε το σχολείο δύο χρόνια αργότερα. Το "πανεπιστήμιο του δρόμου" του δίδαξε όλα όσα χρειαζόταν για δημιουργήσει μία αυτοκρατορία στον χώρο του πετρελαίου και στην παραγωγή ρεύματος και το 1955 αγόρασε τους "νερατζούρι" έναντι 250.000.000 λιρετών.
Ο μικρός Μάσιμο, σε ηλικία 10 ετών έβλεπε την ομάδα του πατέρα του να μετατρέπεται σε έναν σύλλογο παγκόσμιας εμβέλειας, την "Grande Inter", με δύο σερί κατακτήσεις Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η εικόνα της ομάδας του Ελένιο Ερέρα και ο αυτοδημιούργητος πατέρας γαλούχησαν τον υιό Μοράτι, ο οποίος δεν καταχώνιασε τα συναισθήματά του για τον σύλλογο ακόμα κι όταν το 1968 πωλήθηκε στον Ιβανόε Φραϊτσόλι.
Εξάλλου, το όνομα του πατέρα του πάντοτε θα είναι συνυφασμένο με την Ίντερ, αφού κατασκεύασε το αθλητικό κέντρο στο Απιάνο Τζεντίλε (με την υπόδειξη του Ερέρα), γνωστό κι ως Πινετίνα, του οποίου η επίσημη ονομασία φέρει το όνομά του.
Η σχέση του Μάσιμο Μοράτι με την Ίντερ απέκτησε επαγγελματική υπόσταση στις 25 Φεβρουαρίου του 1995. Η Ίντερ βρισκόταν σε μία ιδιαίτερη κατάσταση. Παρά την κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA 1993-1994 και την παρουσία παικτών όπως οι Ντένις Μπέργκαμπ, Βιμ Γιονκ και Ρουμπέν Σόσα, οι Μιλανέζοι κινδύνευαν με υποβιβασμό και ο Ερνέστο Πελεγκρίνι, ο οποίος είχε αγοράσει την ομάδα από τον Φραϊτσόλι το 1984, δεν είχε άλλη επιλογή από το να αξιολογήσει τις δύο προτάσεις που είχε στο γραφείο του.
Η Μίλαν του Σίλβιο Μπερλουσκόνι είχε κατακτήσει τη Serie A με το υπέροχο ποδόσφαιρό της, την ώρα που η "αιώνια" αντίπαλος, τα μισητά... ξαδέρφια, βίωναν μία άγνωστη εμπειρία, αφού δεν είχαν υποβιβαστεί ποτέ στην ιστορία τους. Η οικογένεια Μοράτι είχε την οικονομική δυνατότητα να αντεπεξέλθει στις αυξανόμενες απαιτήσεις της εποχής, όπου τα εκατομμύρια που κόστιζε το... σπορ του ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικού συλλόγου διογκώνονταν με γεωμετρική πρόοδο.
Η αγοραπωλησία κόστισε 100.000.000 λιρέτες, σημερινά 25.000.000 ευρώ. Εξ αυτών, τα μισά χρήματα καταβλήθηκαν μετρητά, οι 20.000.000 λιρέτες αφορούσαν ακίνητη περιουσία και οι 30.000.000 λιρέτες κατέληξαν στην κάλυψη των χρεών. Ο σύλλογος επέστρεψε στην οικογένεια...
Η νέα εποχή Μοράτι άρχισε με νίκη 1-0 επί της Μπρέσια, χάρη σε γκολ του Νίκολα Μπέρτι. Η ομάδα των Γερμανών (Λόταρ Ματέους, Αντρέας Μπρέμε, Γίργκεν Κλίνσμαν) ανήκε στο παρελθόν και πρώτο μέλημα του Μοράτι ήταν να δημιουργήσει ένα αξιόμαχο σύνολο που θα εκμεταλλευόταν την αναπόφευκτη πτώση των "ροσονέρι" και θα ανταγωνιζόταν τη Γιουβέντους στη μάχη του στέμματος.
Ονόματα όπως οι Πολ Ινς, Γιούρι Τζοργκαέφ, Άρον Βίντερ, Ιβάν Σαμοράνο άρχισαν να παρελαύνουν στο "Τζιουζέπε Μεάτσα". Μαζί με τους παίκτες, την περιστρεφόμενη πόρτα των "νερατζούρι" πέρασαν και ένα σωρό προπονητές, οι οποίοι δεν στέριωσαν. Κάθε προπονητής κι ένα τσούρμο ηχηρές και δαπανηρές μεταγραφές. Ο Λουίς Σουάρεθ απέτυχε, ο Ρόι Χόντσον δεν κατάφερε ποτέ να συνεννοηθεί.
Ο Τζίτζι Σιμόνι, που διαδέχθηκε τον Άγγλο στο "τιμόνι", είχε υπό τις οδηγίες του την πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου εκείνη την εποχή. Το "Φαινόμενο", ο Ρονάλντο, ήταν το πιο "καυτό" όνομα μετά από μία συγκλονιστική σεζόν στην Μπαρτσελόνα και για την απόκτησή του, ο "ερωτευμένος" Μοράτι κάλυψε τη ρήτρα πώλησης από τους Καταλανούς, που άγγιζε τα 28.000.000 ευρώ. Ο Ιταλός επιχειρηματίας είχε συναντηθεί ένα χρόνο νωρίτερα με τον Βραζιλιάνο και μάλιστα του είχε χαρίσει μία χρυσή κλειδοθήκη με χαραγμένο το σήμα της Ίντερ, προσπαθώντας να τον πείσει να ταξιδέψει στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας και το check in έγινε ένα χρόνο αργότερα.
Με το πιο "βαρύ" πυροβολικό του κόσμου στη φαρέτρα της, η Ίντερ διεκδίκησε στα ίσια το πρώτο σκουντέτο της δεκαετίας του '90, αλλά ο... άβγαλτος Μοράτι έπεσε θύμα του Λουτσιάνο Μότζι και του συστήματος που φέρεται να είχε θεσπίσει. Το περίφημο Derby d’ Italia της 26ης Απριλίου του 1998 έγινε γνωστό ως "grande ruberia" (="μεγάλη κλοπή").
Στη φάση που χαρακτηρίστηκε ως η πιο ενδεικτική του... Moggiopoli, ο Μαρκ Ιουλιάνο μαρκάρει εμφανέστατα αντικανονικά τον Ρονάλντο εντός περιοχής, τον ρίχνει στο έδαφος και τον σταματά, ωστόσο ο διαιτητής δεν συγκινείται. Η φάση εξελίσσεται και στην αντίπαλη περιοχή, σε μαρκάρισμα του Ταρίμπο Γουέστ στον Αλεσάντρο ντελ Πιέρο, καταλογίζεται αμέσως πέναλτι. Ξεσπά... πόλεμος. Όταν τα πνεύματα ηρέμησαν, ο Τζιανλούκα Παλιούκα κατάφερε να αποσοβήσει το γκολ, ωστόσο οι "νερατζούρι" δεν απέφυγαν την ήττα με 1-0, που τους στέρησε τον τίτλο.
Η Ίντερ τερμάτισε στη 2η θέση (πρωταθλήτρια η Γιουβέντους) και κατέκτησε το Κύπελλο UEFA, τον πρώτο τίτλο της εποχής Μοράτι. Οι "νερατζούρι" επικράτησαν με 3-0 της Λάτσιο στον πρώτο μονό τελικό του θεσμού, ένα χρόνο μετά από την απώλεια του τροπαίου από τη Σάλκε του Χουμπ Στεφενς.
Ο Μοράτι δεν πτοήθηκε και επιχείρησε να αντιδράσει στο κατεστημένο με νέες επενδύσεις. Ο Κριστιάν Βιέρι άφηνε τη Λάτσιο για 49.000.000 ευρώ το καλοκαίρι του 1999, με προπονητή τον Μαρτσέλο Λίπι. Ούτε ο "Πολ Νιούμαν" του ιταλικού ποδοσφαίρου, ούτε ο Μάρκο Ταρντέλι ή ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ (απολύθηκε 31 ημέρες μετά από τον θρίαμβο 3-0 στο "Χάιμπουρι" κόντρα στην "ανίκητη" Άρσεναλ το 2003-2004) που τον διαδέχθηκαν, πέτυχαν κάτι περισσότερο από τερματισμούς στην πρώτη 5άδα της Serie A.
Ο Μοράτι δεν έκλεινε την κάνουλα. Στην πρώτη 7ετία είχε ξοδέψει 500.000.000 ευρώ για μεταγραφές 88 ποδοσφαιριστών. Επτά χρόνια φαγούρας και θα ακολουθούσαν μερικά ακόμη, μέχρι να καταφέρει να σηκώσει κεφάλι. Ο διασυρμός από τη Μίλαν με 6-0 τη σεζόν 2000-2001, η απώλεια του τίτλου το 2001-2002 εξαιτίας ανατροπής και νίκης της Λάτσιο στο "Ολίμπικο" την τελευταία αγωνιστική (το σκουντέτο κατέληξε ξανά στο Τορίνο), ο αποκλεισμός στα ημιτελικά του Champions League 2002-2003 από τους "ροσονέρι" και ένα χρόνο αργότερα στη φάση των ομίλων αποτέλεσαν απανωτά πλήγματα στην προσπάθεια ανάκαμψης του συλλόγου.
Το Calciopoli που άλλαξε τη μοίρα
Η σεζόν 2005-2006 άρχισε με τα ίδια όνειρα, αλλά ενδόμυχα κάθε "ιντερίστι" γνώρισε τη μοίρα της ομάδας τους. Οι δύο ήττες από τη Γιουβέντους επιβεβαίωσαν την ανωτερότητα της ομάδας του Φάμπιο Καπέλο, ενώ ο αποκλεισμός στο Champions League από την άσημη Βιγιαρεάλ μεγάλωσε το χάσμα μεταξύ κόσμου και ποδοσφαιρικού τμήματος. Ο Μοράτι έπρεπε να επέμβει. Και έστω κι ανεπίσημα, το έκανε με κάθε μέσο...
Ο Ιταλός επιχειρηματίας πέρασε στην αντεπίθεση και έπληξε με όλες τις δυνάμεις του το σύστημα Μότζι. Από τις εφημερίδες που ελέγχει ("Gazzetta dello Sport") αποκάλυψε κάθε πτυχή του σκανδάλου Calciopoli. Οι εταιρίες συνεργατών του, μεταξύ των οποίων κι η τηλεφωνική "Telecom" μέσω της οποίας καταγράφονταν οι χιλιάδες συνομιλίες που βρέθηκαν στο "μικροσκόπιο" των αρχών, έγιναν αρωγός στην έρευνα του σκανδάλου και στην καταδίκη των βασικών αντιπάλων των "νερατζούρι".
Η αποδυνάμωση Γιουβέντους, Μίλαν, Λάτσιο και Φιορεντίνα δημιούργησε πρόσφορο έδαφος ώστε ο Μοράτι να "χτίσει" για το μέλλον. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι προσελήφθη για να συνδυάσει την άριστη ποδοσφαιρική γνώση του με τον άτεγκτο χαρακτήρα του. Ο Μοράτι βοηθούσε με τον... τρόπο του το έργο του Ιταλού προπονητή, παρακολουθώντας τον βίο ποδοσφαιριστών της Ίντερ όπως ο Κριστιάν Βιέρι, κάτι που λίγο αργότερα θα τον έφερνε στα δικαστήρια.
Η Ρόμα απέτυχε να παρουσιαστεί ανταγωνιστική απέναντι στην διαρκώς ενισχυόμενη ομάδα της Ίντερ, που άρχισε τη δική της "αυτοκρατορία". Μετά από 3 σερί τίτλους, όμως, το όνειρο του Μοράτι δεν είχε γίνει ακόμα πραγματικότητα. Το Champions League, το τρόπαιο των τροπαίων που είχε κατακτήσει (έστω και στην προγενέστερη μορφή του) ο πατέρας του, απουσίαζε από την προσωπική τροπαιοθήκη.
Χρειάστηκε ακόμα μία παρέμβαση, κομβικής σημασίας. Ο Μαντσίνι αποχώρησε χρεωμένος τις ευρωαποτυχίες της Ίντερ, ο Ζοζέ Μουρίνιο προσελήφθη για να κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, να στοχεύσει με ακρίβεια και να εκτελέσει. Για να συμβεί αυτό, ο Μοράτι υπάκουσε στις μεταγραφικές απαιτήσεις ενός ακόμη προπονητή. Παίκτες όπως οι Μαντσίνι, Ρικάρντο Κουαρέσμα και Σούλεϊ Μουντάρι κόστισαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, που χάθηκαν ανεπιστρεπτί. Το πρωτάθλημα κατέληξε για ακόμα μία χρονιά στο Μιλάνο, αλλά τίποτα περισσότερο.
Τα δάκρυα κι η συγκίνηση ήταν διάχυτη μετά από τον θρίαμβο στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" επί της Μπάγερν Μονάχου. Δάκρυα χαράς για την επιτυχία και λύπης για την αποχώρηση του σκηνοθέτη της επιτυχίας. Η Ίντερ βρισκόταν στην κορυφή του "Ολύμπου", αλλά δεν πρόλαβε να στρογγυλοκαθίσει. Ο Ράφα Μπενίτεθ οδήγησε τους "νερατζούρι" στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων. Αλλά μετά από την άνοδο, αναπόφευκτα ακολούθησε η πτώση. Πιο γρήγορη κι από χιονοστιβάδα...
Το τέλος εποχής
Το 2009, η "Saras Raffinerie Sarde SpA", η ενεργειακή εταιρία που δημιούργησε ο Άντζελο Μοράτι και με την οποία εξασφάλισε το μέλλον της οικογένειάς του για... τρεις ζωές, για πρώτη φορά απέτυχε να δώσει μερίσματα στους ιδιοκτήτες. Το πλαίσιο της οικονομικής κρίσης διαφαινόταν ολοένα και περισσότερο στον ορίζοντα και η UEFA, με τη θέσπιση του Financial Fair Play, οραματιζόταν πρακτικές αντίθετες από αυτές που είχε καθιερώσει για δύο δεκαετίες στον σύλλογο.
Η Ίντερ είχε μετατραπεί σε ένα πάρτι μάνατζερ, όπου ο καθένας μπορούσε να βρει πλουσιοπάροχο συμβόλαιο για τον πελάτη του και να κανονίσει μεταγραφή εκατομμυρίων, ανεξαρτήτως της αντικειμενικής αγοραστικής αξίας του παίκτη. Οι "νερατζούρι" χρειάζονταν 70.000.000 ετησίως για να λειτουργήσουν ετησίως και ο Μοράτι κάλυπτε επί χρόνια κάθε "τρύπα" στον ισολογισμό. Το καλοκαίρι 2011 η "La Repubblica" ότι επί Μοράτι η Ίντερ είχε δαπανήσει 1.185.640.000 ευρώ, εκ των οποίων ο Ιταλός επιχειρηματίας είχε καλύψει πάνω από 730.000.000 ευρώ από την προσωπική περιουσία του.
Η πραγματικότητα είχε μεταβληθεί σημαντικά. Ακόμα κι ο Μοράτι χρειάστηκε να επιβάλλει ένα είδος μνημονίου. Οι παίκτες που περνούσαν τα γραφεία του συλλόγου δεν ήταν "ακριβότερες μεταγραφές του κόσμου" ούτε ανήκαν στην ελίτ του αθλήματος. Πολλές φορές δεν άγγιζαν καν οκταψήφιο νούμερο στη μεταγραφή τους. Μοναδική παράμετρος που θύμιζε... Μοράτι, η αλλαγή προπονητών σαν τα πουκάμισα. Μπενίτεθ, Λεονάρντο, Τζιαν Πιέρο Γκασπερίνι, Κλαούντιο Ρανιέρι, Αντρέα Στραματσιόνι.
Η απόφαση για αποχώρηση είχε ληφθεί. Ακόμα και η πώληση μέρους των μετοχών της εταιρίας του Μοράτι στη ρωσική "Rosneft" δεν ήταν αρκετή για να χρηματοδοτήσει ακόμα μία δεκαετία ενασχόλησης με τον σύλλογο. Η πολλοστή ανοικοδόμηση δεν θα ολοκληρωνόταν από τον Μοράτι. Αν και ο Ιταλός έβαλε τις βάσεις το καλοκαίρι του 2013, φέρνοντας στην ομάδα νεαρούς, ελπιδοφόρους ποδοσφαιριστές όπως ο Μάουρο Ικάρντι, ο Ισάκ Μπελφοντίλ, ο Σαφίρ Ταϊντέρ, ο Ντιέγο Λασάλτ, οι επόμενες αποφάσεις δεν θα ανήκουν στον ίδιο.
Μέχρι στιγμής δεν έχει διευκρινιστεί εάν θα συνεχίσει στον σύλλογο ως μικρομέτοχος, ως πρόεδρος ή με κάποιον άλλον τρόπο. Το μόνο βέβαιο είναι πως η Ίντερ θα πορευτεί στο "τιμόνι" για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, δίχως έναν παρορμητικό οπαδό του συλλόγου, που χρησιμοποιούσε ως καύσιμο για κάθε κίνησή του την αγάπη για την ομάδα. Ο ρομαντικός κύκλος του Μοράτι, των 16 τίτλων σε 18 χρόνια (ένα Champions League, ένα Μουντιάλ Συλλόγων, ένα Κύπελλο UEFA, 5 πρωταθλήματα, 4, κύπελλα, ένα supercoppa) έκλεισε. Ο ορθολογικός της παγκοσμιοποίησης, με ηγέτη έναν Ινδονήσιο κροίσο του οποίου η επενδυτική εταιρία (την οποία κληρονόμησε μέσω του πατέρα του, Τέντι), εισπράττει 10.000.000.000 ευρώ ετησίως, ανοίγει...
http://www.contra.gr/
