Μία επέτειος είναι η αφορμήγια αυτό το κείμενο. Στις 15 Φεβρουαρίου έκλεισαν 150 χρόνια από τότε που ένας νεαρός Ολλανδός ονόματι Gerrard-Adrian αγόρασε το ζυθοποιείο Haystack στην καρδιά του Άμστερνταμ. Ένα ζυθοποιείο που έμελλε να οικοδομήσει μία αυτοκρατορία. Ποια είναι αυτή; Εύκολη μαντεψιά αν σου πω ότι το επώνυμο αυτού του νεαρού ήταν Heineken.
Ψάχνοντας να δω τι θα μπορούσα να γράψω για αυτά τα 150 χρόνια της Heineken, χωρίς να σε πήξω με ιστορικά στοιχεία, ήταν λογικό να σκεφτώ την ιστορία της Heineken και της κάθε μπίρας τα τελευταία 30 χρόνια και πώς αυτή έχει επηρεάσει εμένα και τους γύρω μου.
Το παρακάτω επιχείρημα ισχύει προφανώς και για άλλα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Αλλά ειλικρινά το πιστεύω ότι αυτά τα 150 χρόνια ιστορίας, πέρα από ένα ξερό βιβλίο με στοιχεία, αριθμούς και παλιακές εικόνες (φαντάζομαι θα έχουν ένα τέτοιο βιβλίο κάπου) στοιχειοθετούνται καλύτερα από ένα ψηφιδωτό ιστοριών του καθενός από εμάς.
Η μπίρα όπως και κάθε αγαπημένο προϊόν ζει μέσα από εμάς
Και ναι, φυσικά έχει τη δική του (υποκειμενική πάντα) ιστορία αλλά για τον καθέναν από εμάς, σημασία έχει η δική μας σκοπιά, η δική μας οπτική, η δική μας προσωπική ιστορία. (Δεν θα επεκταθώ άλλο θεωρητικά με το επιχείρημα γιατί τα έχει πει ο Foucault αυτά για πολύ σημαντικότερες έννοιες και θα πέσουν όλες οι βιβλιοθήκες του κόσμου να με πλακώσουν).
Θα σου μιλήσω οπότε για την ιστορία της μπίρας μέσα από τις δικές μου αναμνήσεις. Θα σου πω για τις δικές μου στιγμές με την μπίρα και εκείνα τα ορόσημα που δεν έθεσε φυσικά η ίδια η μπίρα αλλά τα συντρόφευσε με τον καλύτερο τρόπο. Και ίσως εκεί μέσα ανακαλύψεις και τον εαυτό σου.
Η μπίρα ήταν εκεί όταν πιτσιρικάς τριγυρνούσα στα τραπέζια του Τέλη στην Πεντέλη και έψαχνα τα πράσινα καπάκια από τις μπίρες. Δεν έπινα μπίρα τότε, δεν μου άρεσε και δεν καταλάβαινα γιατί την έπιναν οι μεγάλοι.
Η μπίρα ήταν εκεί όταν σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία την έκανα μουστάκι. Δεν κατάπινα ποτέ αλλά βούταγα το στόμα μου και νόμιζα ότι έχω μια τεράστια μουστάκα από αφρό σαν αυτόν που έβλεπα στα μούσια του θείου μου.
Η μπίρα ήταν εκεί σαν άδειο μπουκάλι στο κάγκελο του μπαλκονιού του κυρίου Σταματόπουλου (συγγνώμη κύριε Σταματόπουλε) για να της ρίχνω με το αεροβόλο του ξαδέρφου μου του Βαγγέλη.
Η μπίρα ήταν εκεί όταν την δοκίμασα πρώτη φορά και ένιωσα μια πικράδα στη γλώσσα αλλά μια ανεξήγητη δροσιά στον ουρανίσκο.
Η μπίρα ήταν εκεί στα πρώτα πάρτι που ήταν μεν μαγκιά να πίνεις ουίσκι και βότκα αλλά ήταν τόσο μα τόσο κουλ να έχεις ένα μπουκάλι πράσινη στο χέρι τύπου “δεν με νοιάζει” ως άλλος Tim Riggins στο Friday Night Lights.
Η μπίρα ήταν εκεί σε κάθε βράδυ με τους κολλητούς μου στην παραλία της Βούλας να κοιτάμε τη θάλασσα και να συζητάμε, να αναρωτιόμαστε πώς θα πιάσουμε την καλή και να τρολάρουμε ο ένας τον άλλον.
Η μπίρα ήταν εκεί σε κάθε μάζωξη για Champions League. Ακόμα κι αν οι μισοί δεν έπιναν μπίρα. Σε αυτές τις βραδιές ήταν γούρι και δεδομένο. Ήταν απαραίτητο συστατικό για να πάει καλά η βραδιά.
Η μπίρα ήταν εκεί σε κάθε συναυλία που την έχεις για warm up πριν το συγκρότημα, για δροσιά μετά από λίγο χτύπημα, για παρέα στο δρόμο της επιστροφής.
Η μπίρα ήταν εκεί σε κάθε ζεστό μεσημέρι καλοκαιριού που φώναζε "δροσιάααα" και ήξερες ότι μόνο ένα ποτήρι μπίρα θα μπορούσε να σε δροσίσει.
Ο καθένας έχει σίγουρα τις δικές του αναμνήσεις από μία πράσινη, μία Heineken. Και αναμνήσεις από κάθε μπίρα που έχει ποτέ φτιαχτεί για να φτάσει σε έναν από εμάς. Κι αν προσέξεις, η μπίρα ποτέ δεν ζήτησε τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Ποτέ δεν μπήκε στο παιχνίδι των άλλων. Ήταν ευτυχισμένη που υπήρχε σε όλες τις μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωή. Της δικής σου και της δικής μου.
Κάνοντας μία σύντομη βόλτα στο μουσείο της Heineken τον περασμένο Νοέμβρη, άκουσα τον ξεναγό να μας μιλά για αυτά τα πολύ σημαντικά για εκείνους 150 χρόνια. Δεν ξέρω αν η Heineken ετοιμάζει κάτι για να γιορτάσει. Αν γίνεται κάποιο πάρτι παιδιά, να μας καλέσετε.
Αυτό που ξέρω είναι ότι οι ιστορίες χτίζονται από τις αναμνήσεις μας. Και η ιστορία κάθε ενός από εμάς έχει χαραχτεί κάποια στιγμή σε ένα μπουκάλι.
www.oneman.gr
