Ο δάσκαλος που αρχίζει σήμερα τη σταδιοδρομία του, σε ένα σχολείο, θα
είναι, κατά πάσα πιθανότητα, δάσκαλος μέχρι το 2043 τουλάχιστον. Ο
δάσκαλος λοιπόν αυτός θα διδάξει σε παιδιά με τη σημερινή κουλτούρα, με
το σημερινό κοινωνικό και μαθησιακό επίπεδο και σε παιδιά του 2043, που
θα είναι τελείως διαφορετικά από τα σημερινά.Εν τω μεταξύ, μέχρι τότε,
θα διδάξει σε παιδιά όλων των ενδιάμεσων επιπέδων.Από σήμερα μέχρι το ΄43, το χρονικό χάσμα αντιστοιχεί σε μία γενιά.Ο σημερινός νέος είναι, ήδη, διαφορετικός και θα αλλάξει κι άλλο. Η ίδια η προσωπικότητα αλλάζει προοδευτικά. Η διαπροσωπική σχέση δασκάλου μαθητή θα εξαρτάται από την ανάπτυξη στην τεχνολογία τόσο του δασκάλου, όσο και του μαθητή. Η διαπροσωπική θέση του δασκάλου, μοιραία, θα υποβαθμίζεται διότι δεν θα μπορεί να ακολουθήσει τον γρήγορο ρυθμό εξάρτησης από την τεχνολογία, που θα ακολουθεί ο νέος. Συνεπώς το τεχνολογικό χάσμα θα διευρύνεται και θα αντιστοιχεί, το 2040, σε 5 (ψηφιακές) γενιές. Είναι φανερό ότι το διαγενεακό ηλικιακό φάσμα, που αντιστοιχεί στις ηλικιακές ομάδες, δε θα έχει καμία ουσιαστική σημασία γιατί θα έχει αντικατασταθεί από το χάσμα που δημιουργείται στις ίδιες ηλικιακές ομάδες ανάλογα με την εξάρτηση από την τεχνολογία.
Ο δάσκαλος λοιπόν, που ξεκινά σήμερα τη σταδιοδρομία του, έχει να αντιμετωπίσει μία αμείλικτη πρόκληση: να παρακολουθεί και να κατέχει την εκάστοτε εξέλιξη της τεχνολογίας και της παιδαγωγικής επιστήμης, ώστε να είναι ικανός να λέγεται δάσκαλος του σχολείου, όλων των πενταετιών, μέχρι το 2040. Γεννάται το ερώτημα, πώς δηλαδή θα διατηρεί την τεχνολογική και παιδαγωγική του ακμή, δεδομένου ότι η σύγχρονη τεχνολογία θα αποτελεί όλο και πιο βασικό μέσο διδασκαλίας, παράλληλα με την παιδαγωγική. Η απάντηση είναι το ίδιο εύλογη: μέσα από τη συνεχή προσωπική ενημέρωση, προσπάθεια και μέσα από τις οργανωμένες επιμορφώσεις. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η συνεχής προσπάθεια είναι όχι μόνον απαραίτητη, αλλά και επιβεβλημένη.
Σήμερα, στις σχολικές αίθουσες, υπάρχουν δάσκαλοι που δεν άλλαξαν τη διδακτική τους μέθοδο από το 1980. Από τότε δηλαδή που δεν υπήρχαν ούτε υπολογιστές, ούτε προτζέκτορες… Οι τεχνολογίες όμως έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητας των παιδιών μας. Ο δάσκαλος που δεν μπορεί να κατανοήσει ότι ζούμε σε έναν διαφορετικό κόσμο και ότι τα παιδιά μιλούν διαφορετική γλώσσα, παραμένοντας στην παραδοσιακή διδασκαλία δεν είναι ο αρχιτέκτονας του μέλλοντος. Και είναι κρίμα γιατί οι μαθητές του θα προτιμούσαν και θα ωφελούνταν (σύμφωνα με το δόγμα είσαι ό,τι ήταν ο δάσκαλός σου) περισσότερο από έναν πιο σύγχρονο δάσκαλο.
Οι καιροί αλλάζουν… Ο δάσκαλος επιβάλλεται να αλλάζει και αυτός. Αν δεν αλλάζει δεν θα τον θέλει κανένας. Και μάλιστα ο δάσκαλος, να μην ακολουθεί τις αλλαγές αλλά να τις δημιουργεί. Αυτός είναι ο δάσκαλος του 2040.
http://pappanna.wordpress.com
Άννα Παππά
δασκάλα-συγγραφέας
