«Παπανδρέου, Παπαδήμος και
Σαμαράς δεν ήταν παρά τα κούριερ μίας πολιτικής που σχεδιαζόταν εξ
ολοκλήρου στο Βερολίνο, με τα γνωστά αποτελέσματα. Το delivery τελείωσε
στις 25 Ιανουαρίου»
Δεν
ξέρω αν έχουμε «Πρώτη φορά Αριστερά», όπως λέει το σύνθημα. Στο κάτω
κάτω, αυτό θα κριθεί σε ικανό χρονικό διάστημα και όχι σε εκατόν-κάτι
μέρες. Αυτό που έχουμε, όμως, ήδη είναι πρώτη φορά πρωθυπουργό,
τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια, μετά τις εμβληματικές μορφές των
Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.
Βέβαια, για να αξιολογήσεις θετικά τη
συμβολή των Καραμανλή – Ανδρέα, πρέπει να ξεχάσεις την πρώτη περίοδο του
πρώτου (προ του ’74, όταν ψήφιζαν τα «δέντρα» και συνέβαιναν τα μεγάλα
σκάνδαλα με την τότε νέα τάξη των ελλήνων βιομηχάνων), καθώς και τη
δεύτερη περίοδο του δεύτερου (όταν ο Αυριανισμός νίκησε την Αλλαγή ). Σε
κάθε περίπτωση, πάντως, πρόκειται για δύο δεσπόζουσες μορφές. Όχι μόνο
για τα αρχέτυπα του «πατέρα–θεού» και του «θεού–εραστή» που ενσάρκωσαν
αντιστοίχως, αλλά και για τις πράξεις τους.
Μόνο
η ένταξη στην ΕΟΚ, με την επιμονή του πρώτου, και η κοινωνική
αναδιανομή του πλούτου, με τη σφραγίδα του δεύτερου, αρκούν για μία θέση
τους στην Ιστορία.
Αυτό που ακολούθησε, όμως, μετά το 1995
ήταν η καταρράκωση της πολιτικής προς όφελος της οικονομίας, με την
παράδοση της εξουσίας στα μεγάλα οικονομικά –και μιντιακά- συμφέροντα
της χώρας. Ο Κώστας Σημίτης είχε απόλυτη ανάγκη από ένα
μεγεθυντικό φακό, ο οποίος να δείχνει το μικρό πολιτικό του ανάστημα
μεγάλο. Τον βρήκε στο πρόσωπο των ΜΜΕ. Από τότε ξεκινάει το
δράμα της χώρας, με τα Μέσα να στηρίζουν τον «καταλληλότερο» (ελληνική
δημοσκοπική πατέντα αυτή, προκειμένου να επιβληθεί το σύστημα Σημίτη),
την ώρα που γύρω από τον πρωθυπουργό-καθηγητή στήνεται ο μεγαλύτερος
χορός μίζας και διαφθοράς που έχει υπάρξει ποτέ στη σύγχρονη Ελλάδα.
Οι
δύο επόμενοι πρωθυπουργοί εμφανίζουν αμφότεροι ένα βαθύ πρόβλημα…
ψυχοσυνθετικής φύσεως. Άλλο θέλουν να είναι, και άλλο γράφει η ταυτότητά
τους. Ο Κώστας Καραμανλής θα ήθελε να είναι γιος του Ανδρέα, είναι όμως
ανιψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι γιος του
Ανδρέα, θα ήθελε όμως να είναι γιος ενός ποδηλάτη από το Ρέικιαβικ…
Και οι δύο οδήγησαν σε διάψευση των προσδοκιών που εναπέθεσαν οι
ψηφοφόροι στα βαριά ονόματά τους, χωρίς πάντως να έχουν την ίδια ευθύνη.
Δεν είναι το ίδιο πράγμα να σου ξεφεύγουν οι οικονομικοί δείκτες και το
ίδιο να ενταφιάζεις τη χώρας σου ανοίγοντας την Κερκόπορτα της εισόδου
του ΔΝΤ στην Ευρώπη.
Από την περίοδο του Γιώργου Παπανδρέου και μετά, ο θεσμός του έλληνα πρωθυπουργού υποβαθμίζεται στο ρόλο του νομάρχη. Παπανδρέου,
Παπαδήμος και Σαμαράς δεν ήταν παρά τα κούριερ μίας πολιτικής που
σχεδιαζόταν εξ ολοκλήρου στο Βερολίνο, με τα γνωστά αποτελέσματα. Το
delivery αυτό τελείωσε στις 25 Ιανουαρίου.
Ο
Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που ορκίζεται όπως θέλει (με
όρκο πολιτικό), πάει την πρώτη του πρωθυπουργική βόλτα εκεί που θέλει
(στους πεσόντες της Καισαριανής), μεταφέρει το ελληνικό πρόβλημα σε όλες
τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, βάζει τη φράση «ανθρωπιστική κρίση» στα
στόματα των ευρωπαίων αξιωματούχων, λέει «στοπ» σε νέες κυρώσεις κατά
της Ρωσίας, θέτει ευθέως στη Μέρκελ το ζήτημα των γερμανικών
αποζημιώσεων, συστήνει εξεταστική για τα Μνημόνια, δεν κλείνει τη
διαπραγμάτευση στις δύο μέρες (τόσο δεν κάνει ένα κούριερ;), αλλά
ασχολείται εξαντλητικά με κάθε παράμετρό της.
Μπορεί ακόμη να μην έχει κλείσει η συμφωνία ώστε να κριθεί για το περιεχόμενό της, μπορεί να πιέζεται από χίλιες μεριές, αλλά αυτό
που κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας μέσα στις πρώτες εκατό μέρες του είναι
αναντίρρητο. Και είναι όλο δικό του: ανέστρεψε την έκπτωση του αξιώματός
του. Ξανάκανε το νομάρχη πρωθυπουργό.
του Νίκου Μωραΐτη για το
