Σιγά σιγά το βάρος του παιδιού αυξάνεται και τα δόντια του χαλούν, η όψη του αλλοιώνεται και τότε ξαφνικά οι γονείς ξυπνούν. Τρέχουν στον οδοντίατρο στον διαιτολόγο νουθετούν το παιδί και περιορίζουν τις καραμέλες στο σπίτι. Αναλαμβάνουν δηλαδή τις ευθύνες τους έναντι του παιδιού αναγνωρίζοντας ότι η μέριμνά τους ήταν πλημμελής και επωμίζονται το βάρος και το κόστος της ίασης.
Η Ελλάδα επί σειρά ετών ζει πέραν των δυνατοτήτων της. Μπήκε στην Ευρωζώνη με λογιστικές αλχημείες και διατηρήθηκε σε αυτή επινοώντας κάθε είδους τερτίπι. Όλα αυτά συζητούνται ευρέως στην Αθήνα και δημοσιεύονται στον Τύπο επί σειρά ετών. Αλλά και στο κοινοβούλιο η μία παράταξη κατηγορεί την άλλη για παραποίηση στοιχείων. Όλα ανοικτά στις εφημερίδες. Η αποκλίνουσα συμπεριφορά της Ελλάδας και σε άλλους τομείς επισύρει την επιβολή προστίμων από την ΕΕ αλλά η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Οι χώρες της ΕΕ διατηρούν πρεσβείες στην Αθήνα. Αυτές διαθέτουν γραφεία τύπου που παρακολουθούν την ειδησεογραφία, συλλέγουν πληροφορίες. Γνωρίζουν την κατάσταση όμως βολικά πείθονται στις διαβεβαιώσεις των Ελλήνων ότι «δεν θα το ξανακάνουν» ότι «θα είναι καλά παιδιά». Ξάφνου η ΕΕ, ανακαλύπτει με τρόμο ότι η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και αρχίζει και σωστά να ζητάει μέτρα. Πολύ σωστά. Όμως αργά. Δεν έχει ευθύνη η ΕΕ για την ελλιπή μέριμνα έναντι της Ελλάδας. Δεν πρέπει να επωμισθεί και αυτή, όπως και ο οι γονείς του παραδείγματος, μέρος του βάρους και του κόστους ίασης; Και τι ανταλλάγματα θα ζητήσει; Ή θα μας συγχωρήσει άλλη μια φορά;
