Πανηγύρισε τίτλους σε Ιταλία, Ισπανία, σήκωσε το μουντιάλ, κατέκτησε Χρυσή Μπάλα, τον αποκάλεσαν «τείχος του Βερολίνου».
Τα γόνατα δεν άντεξαν. Ο Καναβάρο ήθελε να συνεχίσει τη μπάλα, όμως το κορμί του δεν ακολουθούσε. Μετά από μία τρομερή καριέρα σε Νάπολι, Πάρμα, Ιντερ, Γιουβέντους και Ρεάλ Μαδρίτης, ο 37χρονος αμυντικός έβαλε τέλος στην καριέρα του. Πέντε χρόνια αφού βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου με την Εθνική Ιταλίας, αποχωρεί αφήνοντας πίσω του το ρεκόρ με τις περισότερες συμμετοχές με την Squadra Azzura με 136, δέκα περισσότερες από τον Πάολο Μαλντίνι.
Νάπολι, Μαραντόνα και Φεράρα
Οταν ο πατέρας του έπαιζε μπάλα στην Τζουλιάνο, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ο μεγάλος γιος του θα γινόταν ένας από τους καλύτερους αμυντικούς όλων των εποχών. Ο μικρός Φάμπιο είχε γραφτεί στην Μπανιόλι και δεν άργησε να ξεχωρίσει. Η Νάπολι, στην οποία μεγάλωσε, τον απέκτησε και εκεί είχε την τύχη να είναι ball boy στη μεγαλύτερη ομάδα των Βεζουβιάνι όλων των εποχών. Εβλεπε από κοντά τον Ντιέγκο Μαραντόνα, ενώ με τον Τσίρο Φεράρα έγινε συμπαίκτης λίγα χρόνια αργότερα. Εκανε ντεμπούτο στην Serie A στις 7 Μαρτίου του 1993 κόντρα στην Γιουβέντους και σε τρία χρόνια (1992-95), είχε απολογισμό 60 συμμετοχές και ένα γκολ.
Η πώληση στην Πάρμα
Η τραγική οικονομική κατάσταση στη μετά Μαραντόνα εποχή, ανάγκασε τον σύλλογο να τον πουλήσει, με τον Καναβάρο να παίρνει μεταγραφή στην Πάρμα. Το καλοκαίρι του 1995 βρέθηκε στο «Ταρντίνι», όπου με το «καλημέρα» πήρε φανέλα βασικού. Σε επτά χρόνια παρουσίας, έφτιαξε το όνομά του κατακτώντας το Κύπελλο UEFA του 1999, δύο κύπελλα Ιταλίας (1998-99, 2001-02), το ιταλικό super cup (1999) ενώ είχε πολλές ατομικές διακρίσεις.
Το «μπαμ» και η Ιντερ
Οι κλήσεις στην Εθνική ομάδα συνεχίζονταν και η μεγάλη μεταγραφή δεν άργησε. Το 2002 η Ιντερ έβγαλε 23 εκατ. ευρώ από τα ταμεία της και τον έκανε δικό της μετά από 250 εμφανίσεις και πέντε γκολ με τους Παρμέντσι. Για δύο χρόνια έμεινε στο Μιλάνο, ενώ την σεζόν 2002-03 έφτασε στα ημιτελικά του Champions League υπό τις οδηγίες του Εκτορ Ραούλ Κούπερ, ενώ στην Serie A οι Νερατζούρι τερμάτισαν δεύτεροι. Η επόμενη σεζόν δεν ήταν τόσο γεμάτη όσο η πρώτη για τον Καναβάρο, αφού έχασε μεγάλο μέρος της εξαιτίας τραυματισμού και την επόμενη στην τελευταία μέρα της μεταγραφικής, δόθηκε στην Γιουβέντους μετά από συνολικά 50 εμφανίσεις και δύο γκολ.
Γιουβέντους και reunion
Στους Μπιανκονέρι βρήκε τους πρώην συμπαίκτες του στην Πάρμα, Μπουφόν και Τιράμ και μαζί με τον Τζαμπρότα συνέθεσαν την καλύτερη άμυνα στην Ιταλία. Η Γιούβε κέρδισε τα πρωταθλήματα του 2005 και του 2006, ενώ ο Φάμπιο σάρωσε τα βραβεία στην πρώτη του σεζόν στο Τορίνο: Οσκαρ του calcio, καλύτερος αμυντικός, όσκαρ του ποδοσφαίρου. Τα ευχάριστα δεν κράτησαν για πολύ, αφού τον Μάιο του 2006 ξέσπασε το calciopoli. Τότε δήλωσε ότι θα ακολουθήσει την Γιουβέντους ακόμα και στην τρίτη κατηγορία, πήγε στο μουντιάλ με την υπόθεση να εκκρεμεί, όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να τηρήσει την υποσχεσή του.
Το... τείχος του Βερολίνου
Το καλύτερο τουρνουά της καριέρας του ήρθε στο μουντιάλ του 2006. Ο Καναβάρο μαζί με τον Μπουφόν έπαιξαν σε κάθε λεπτό της διοργάνωσης και ήταν πραγματικά το κάτι άλλο. Μετά τα τρία ματς των ομίλων, όταν και τραυματίστηκε ο Νέστα, ο Φάμπιο έπαιξε με παρτενέρ τον Ματεράτσι αλλά και τον Μπαρτσάλι και ήταν μία ομάδα μόνος του. Ενας αμυντικός που ξεχώρισε όσο κανένας άλλος παίκτης μέσα στο γήπεδο. Ηταν απλά ο καλύτερος, έβλεπε τις πάσες πολύ νωρίτερα από τους αντίπαλους επιθετικούς, καταλάβαινε τον κίνδυνο πριν καν παρουσιαστεί, ενώ τα τάκλιν και το timing των επεμβάσεων στη μπάλα, έκοβαν την ανάσα.
Στον ημιτελικό με την διοργανώτρια, Γερμανία, κράτησε ξανά το «μηδέν» στην άμυνα με μαγική εμφάνιση αλλά ήταν και αυτός από τον οποίο ξεκίνησε το 2-0 και το «τσεκάρισμα» για τον τελικό με την Γαλλία. Και εκεί ήταν συγκλονιστικός, παλεύοντας με τους αστέρες της Γαλλίας, που μπόρεσαν να σκοράρουν μόνο με πέναλτι φάντασμα μετά από βουτιά του Μαλουντά. Σήκωσε την κούπα στην 100η συμμετοχή του στις 9 Ιουλίου του 2006, πέντε χρόνια πριν πει οριστικά «αντίο».
Αθέτηση και η Ρεάλ
Τελικά η Γιούβε καταδικάστηκε με υποβιβασμό στην Serie B, όμως ο Φάμπιο δεν συνέχισε μαζί της. «Ακόμα και αν είνει δύσκολο να το πιστέψετε, θα έμενα ακόμα και με αφαίρεση 30 πόντων» είχε δηλώσει. Οι τιφόζι δεν τον συγχώρεσαν ποτέ. Ακολούθησε τον Καπέλο στην Ρεάλ Μαδρίτης σε μία μεταγραφή που κόστισε 7 εκατ. ευρώ και πήρε τη φανέλα με τον αριθμό 5, η οποία είχε προκάτοχο τον Ζινεντίν Ζιντάν. Στα τρία του χρόνια στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» βοήθησε την Βασίλισσα να κατακτήσει δύο σερί πρωταθλήματα (2006-07, 2007-08) και στις 19 Μαΐου του 2009 επιβεβαιώθηκε ότι επιστρέφει στην Γιούβε με ελεύθερη μεταγραφή.
Επιστροφή και «αντίο»
Το ξεκίνημα της δεύτερης θητείας του στο Τορίνο ήταν εξαιρετικό, καθώς μαζί με τον Τζόρτζιο Κιελίνι έφτιαξαν δυνατό δίδυμο. Η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο καλή, αφού η Γιούβε αποκλείστηκε με ντροπιαστικό τρόπο από την Φούλαμ στο Europa League, ενώ μπόρεσε να βγει Ευρώπη μέσω... κυπέλλου. Ετσι γράφτηκε το «αντίο» στα γήπεδα της γηραιάς ηπείρου, ενώ έναν χρόνο μετά την μετακόμιση στο Ντουμπάι, ήρθε το οριστικό τέλος.
Νάπολι, Μαραντόνα και Φεράρα
Οταν ο πατέρας του έπαιζε μπάλα στην Τζουλιάνο, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ο μεγάλος γιος του θα γινόταν ένας από τους καλύτερους αμυντικούς όλων των εποχών. Ο μικρός Φάμπιο είχε γραφτεί στην Μπανιόλι και δεν άργησε να ξεχωρίσει. Η Νάπολι, στην οποία μεγάλωσε, τον απέκτησε και εκεί είχε την τύχη να είναι ball boy στη μεγαλύτερη ομάδα των Βεζουβιάνι όλων των εποχών. Εβλεπε από κοντά τον Ντιέγκο Μαραντόνα, ενώ με τον Τσίρο Φεράρα έγινε συμπαίκτης λίγα χρόνια αργότερα. Εκανε ντεμπούτο στην Serie A στις 7 Μαρτίου του 1993 κόντρα στην Γιουβέντους και σε τρία χρόνια (1992-95), είχε απολογισμό 60 συμμετοχές και ένα γκολ.
Η πώληση στην Πάρμα
Η τραγική οικονομική κατάσταση στη μετά Μαραντόνα εποχή, ανάγκασε τον σύλλογο να τον πουλήσει, με τον Καναβάρο να παίρνει μεταγραφή στην Πάρμα. Το καλοκαίρι του 1995 βρέθηκε στο «Ταρντίνι», όπου με το «καλημέρα» πήρε φανέλα βασικού. Σε επτά χρόνια παρουσίας, έφτιαξε το όνομά του κατακτώντας το Κύπελλο UEFA του 1999, δύο κύπελλα Ιταλίας (1998-99, 2001-02), το ιταλικό super cup (1999) ενώ είχε πολλές ατομικές διακρίσεις.
Το «μπαμ» και η Ιντερ
Οι κλήσεις στην Εθνική ομάδα συνεχίζονταν και η μεγάλη μεταγραφή δεν άργησε. Το 2002 η Ιντερ έβγαλε 23 εκατ. ευρώ από τα ταμεία της και τον έκανε δικό της μετά από 250 εμφανίσεις και πέντε γκολ με τους Παρμέντσι. Για δύο χρόνια έμεινε στο Μιλάνο, ενώ την σεζόν 2002-03 έφτασε στα ημιτελικά του Champions League υπό τις οδηγίες του Εκτορ Ραούλ Κούπερ, ενώ στην Serie A οι Νερατζούρι τερμάτισαν δεύτεροι. Η επόμενη σεζόν δεν ήταν τόσο γεμάτη όσο η πρώτη για τον Καναβάρο, αφού έχασε μεγάλο μέρος της εξαιτίας τραυματισμού και την επόμενη στην τελευταία μέρα της μεταγραφικής, δόθηκε στην Γιουβέντους μετά από συνολικά 50 εμφανίσεις και δύο γκολ.
Γιουβέντους και reunion
Στους Μπιανκονέρι βρήκε τους πρώην συμπαίκτες του στην Πάρμα, Μπουφόν και Τιράμ και μαζί με τον Τζαμπρότα συνέθεσαν την καλύτερη άμυνα στην Ιταλία. Η Γιούβε κέρδισε τα πρωταθλήματα του 2005 και του 2006, ενώ ο Φάμπιο σάρωσε τα βραβεία στην πρώτη του σεζόν στο Τορίνο: Οσκαρ του calcio, καλύτερος αμυντικός, όσκαρ του ποδοσφαίρου. Τα ευχάριστα δεν κράτησαν για πολύ, αφού τον Μάιο του 2006 ξέσπασε το calciopoli. Τότε δήλωσε ότι θα ακολουθήσει την Γιουβέντους ακόμα και στην τρίτη κατηγορία, πήγε στο μουντιάλ με την υπόθεση να εκκρεμεί, όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να τηρήσει την υποσχεσή του.
Το... τείχος του Βερολίνου
Το καλύτερο τουρνουά της καριέρας του ήρθε στο μουντιάλ του 2006. Ο Καναβάρο μαζί με τον Μπουφόν έπαιξαν σε κάθε λεπτό της διοργάνωσης και ήταν πραγματικά το κάτι άλλο. Μετά τα τρία ματς των ομίλων, όταν και τραυματίστηκε ο Νέστα, ο Φάμπιο έπαιξε με παρτενέρ τον Ματεράτσι αλλά και τον Μπαρτσάλι και ήταν μία ομάδα μόνος του. Ενας αμυντικός που ξεχώρισε όσο κανένας άλλος παίκτης μέσα στο γήπεδο. Ηταν απλά ο καλύτερος, έβλεπε τις πάσες πολύ νωρίτερα από τους αντίπαλους επιθετικούς, καταλάβαινε τον κίνδυνο πριν καν παρουσιαστεί, ενώ τα τάκλιν και το timing των επεμβάσεων στη μπάλα, έκοβαν την ανάσα.
Στον ημιτελικό με την διοργανώτρια, Γερμανία, κράτησε ξανά το «μηδέν» στην άμυνα με μαγική εμφάνιση αλλά ήταν και αυτός από τον οποίο ξεκίνησε το 2-0 και το «τσεκάρισμα» για τον τελικό με την Γαλλία. Και εκεί ήταν συγκλονιστικός, παλεύοντας με τους αστέρες της Γαλλίας, που μπόρεσαν να σκοράρουν μόνο με πέναλτι φάντασμα μετά από βουτιά του Μαλουντά. Σήκωσε την κούπα στην 100η συμμετοχή του στις 9 Ιουλίου του 2006, πέντε χρόνια πριν πει οριστικά «αντίο».
Αθέτηση και η Ρεάλ
Τελικά η Γιούβε καταδικάστηκε με υποβιβασμό στην Serie B, όμως ο Φάμπιο δεν συνέχισε μαζί της. «Ακόμα και αν είνει δύσκολο να το πιστέψετε, θα έμενα ακόμα και με αφαίρεση 30 πόντων» είχε δηλώσει. Οι τιφόζι δεν τον συγχώρεσαν ποτέ. Ακολούθησε τον Καπέλο στην Ρεάλ Μαδρίτης σε μία μεταγραφή που κόστισε 7 εκατ. ευρώ και πήρε τη φανέλα με τον αριθμό 5, η οποία είχε προκάτοχο τον Ζινεντίν Ζιντάν. Στα τρία του χρόνια στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» βοήθησε την Βασίλισσα να κατακτήσει δύο σερί πρωταθλήματα (2006-07, 2007-08) και στις 19 Μαΐου του 2009 επιβεβαιώθηκε ότι επιστρέφει στην Γιούβε με ελεύθερη μεταγραφή.
Επιστροφή και «αντίο»
Το ξεκίνημα της δεύτερης θητείας του στο Τορίνο ήταν εξαιρετικό, καθώς μαζί με τον Τζόρτζιο Κιελίνι έφτιαξαν δυνατό δίδυμο. Η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο καλή, αφού η Γιούβε αποκλείστηκε με ντροπιαστικό τρόπο από την Φούλαμ στο Europa League, ενώ μπόρεσε να βγει Ευρώπη μέσω... κυπέλλου. Ετσι γράφτηκε το «αντίο» στα γήπεδα της γηραιάς ηπείρου, ενώ έναν χρόνο μετά την μετακόμιση στο Ντουμπάι, ήρθε το οριστικό τέλος.
Στο site της Γιουβέντους ανέβηκαν δηλώσεις πρώην συμπαικτών του, οι οποίοι τον αποχαιρέτισαν με τον δικό τους τρόπο...
Τζίτζι Μπουφόν: «Περισσότερο και από συμπαίκτης, ο Φάμπιο είναι φίλος. Μαζί παίξαμε και νικήσαμε τόσα. Στο γήπεδο ήταν η ασπίδα μου». Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο: «Ενας μεγάλος παίκτης. Μας ενώνουν οι αναμνήσεις τόσων νικών με τη Γιούβε και με την Εθνική. Μια αγκαλιά». Αντρέα Πίρλο: «Η πιο ωραία ανάμνηση από τον Φάμπιο δεν μπορεί παρά να είναι αυτή πριν πέντε χρόνια. Υπήρξε ένας σπουδαίος σύντροφος στην Εθνική και ένας επίφοβος αντίπαλος σε συλλογικό επίπεδο». Λούκα Τόνι: «Το παγκόσμιο που κερδίσαμε μαζί στην Γερμανία θα μας δένει για πάντα. Ο Φάμπιο είναι ένας φίλος και ακόμα σήμερα ακουγόμαστε συχνά». Βιντσέντζο Ιακουίντα: «Υπήρξε τιμή να παίξω και να κερδίσω ένα παγκόσμιο μαζί του. Στην Γερμανία ήταν ο καλύτερος και άξιζε τη Χρυσή Μπάλα». Τζιόρτζιο Κιελίνι: «Για μένα υπήρξε κάτι σαν μεγάλος αδελφός. Ως αμυντικός έμαθα πολλά παίζοντας στο πλάι του. Ένα παράδειγμα για να το ακολουθείς». Κλαούντιο Μαρκίζιο: «Μαζί του είχα τη χαρά να αγωνιστώ μόνο για μια χρονιά μεταξύ Γιουβέντους και Εθνικής αλλά ήταν σημαντικό. Με βοήθησε πολύ». Φάμπιο Κουαλιαρέλα: «Ο Φάμπιο Καναβάρο υπήρξε ο αρχηγός των αρχηγών».
VIDEO:http://www.youtube.com/watch?v=nJ-82u_SC5c&feature=player_embedded
Τζίτζι Μπουφόν: «Περισσότερο και από συμπαίκτης, ο Φάμπιο είναι φίλος. Μαζί παίξαμε και νικήσαμε τόσα. Στο γήπεδο ήταν η ασπίδα μου». Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο: «Ενας μεγάλος παίκτης. Μας ενώνουν οι αναμνήσεις τόσων νικών με τη Γιούβε και με την Εθνική. Μια αγκαλιά». Αντρέα Πίρλο: «Η πιο ωραία ανάμνηση από τον Φάμπιο δεν μπορεί παρά να είναι αυτή πριν πέντε χρόνια. Υπήρξε ένας σπουδαίος σύντροφος στην Εθνική και ένας επίφοβος αντίπαλος σε συλλογικό επίπεδο». Λούκα Τόνι: «Το παγκόσμιο που κερδίσαμε μαζί στην Γερμανία θα μας δένει για πάντα. Ο Φάμπιο είναι ένας φίλος και ακόμα σήμερα ακουγόμαστε συχνά». Βιντσέντζο Ιακουίντα: «Υπήρξε τιμή να παίξω και να κερδίσω ένα παγκόσμιο μαζί του. Στην Γερμανία ήταν ο καλύτερος και άξιζε τη Χρυσή Μπάλα». Τζιόρτζιο Κιελίνι: «Για μένα υπήρξε κάτι σαν μεγάλος αδελφός. Ως αμυντικός έμαθα πολλά παίζοντας στο πλάι του. Ένα παράδειγμα για να το ακολουθείς». Κλαούντιο Μαρκίζιο: «Μαζί του είχα τη χαρά να αγωνιστώ μόνο για μια χρονιά μεταξύ Γιουβέντους και Εθνικής αλλά ήταν σημαντικό. Με βοήθησε πολύ». Φάμπιο Κουαλιαρέλα: «Ο Φάμπιο Καναβάρο υπήρξε ο αρχηγός των αρχηγών».
VIDEO:http://www.youtube.com/watch?v=nJ-82u_SC5c&feature=player_embedded
