Περισσότερο εγωκεντρικούς και λιγότερο συνεργάσιμους μας κάνει η ορμόνη τεστοστερόνη, σύμφωνα με βρετανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Proceedings of the Royal Society B.
Οι ερευνητές του Κέντρου Νεύρο-απεικόνισης του Πανεπιστημίου του Λονδίνου με επικεφαλής τον Δρ Νικ Ράιτ πραγματοποίησαν σειρά πειραμάτων σε 17 ζευγάρια εθελοντριών που δεν είχαν ποτέ πριν γνωριστεί. Το πείραμα έγινε σε διάστημα δύο ημερών με διαφορά μιας εβδομάδας. Την πρώτη ημέρα και οι δύο εθελόντριες του κάθε ζεύγους πήραν συμπλήρωμα τεστοστερόνης, ενώ την δεύτερη ημέρα εικονικό σκεύασμα (placebo). Κατά τη διάρκεια του πειράματος οι συμμετέχουσες έπρεπε να παρατηρήσουν μια σειρά εικόνων και να επιλέξουν ατομικά. Αν οι ατομικές επιλογές συμφωνούσαν, και οι δυο γυναίκες προχωρούσαν στο επόμενο στάδιο. Αν δεν συμφωνούσαν, καλούνταν να συνεργαστούν, να συζητήσουν και να συναποφασίσουν για μια κοινά αποδεικτή επιλογή.
Οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι η συνεργασία επέτρεπε στο κάθε ζεύγος να έχει καλύτερες επιδόσεις σε σχέση με την ατομικότητα, όταν οι εθελόντριες είχαν κάνει χρήση εικονικού σκευάσματος.
Όταν όμως είχαν πάρει τεστοστερόνη, τα επίπεδα συνεργασίας μειώνονταν αισθητά. Συγκεκριμένα, τα υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης σχετίζονταν με τις εθελόντριες που συμπεριφέρονταν περισσότερο εγωκεντρικά και αποφάσιζαν υπέρ της δικής τους ατομικής επιλογής, αγνοώντας την επιλογή της συνεργάτιδάς τους.
Ο Δρ Ράιτ εξηγεί ότι «Όταν λαμβάνουμε αποφάσεις μέσα σε μια ομάδα, περνάμε μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη συνεργασία και την εγωκεντρικότητα».
«Η συμπεριφορά μας φαίνεται ότι προσδιορίζεται από τις ορμόνες μας -ήδη γνωρίζουμε ότι η οξυτοκίνη μπορεί να μας κάνει πιο συνεργάσιμους, αλλά αν αυτή ήταν η μοναδική ορμόνη που επιδρά στην λήψη των αποφάσεων μας εντός ομάδας, αυτό θα έκανε τις αποφάσεις μας ασύμμετρες. Έχουμε αποδείξει ότι η τεστοστερόνη επηρεάζει τις αποφάσεις μας κάνοντάς μας πιο εγωκεντρικούς. Τις περισσότερες φορές, αυτό μας κάνει να αναζητούμε την καλύτερη λύση σε ένα πρόβλημα, αλλά κάποιες φορές η υπερβολική τεστοστερόνη μπορεί να μας ‘τυφλώσει’ απέναντι στις απόψεις άλλων ανθρώπων. Αυτό μπορεί να είναι πολύ σημαντικό όταν έχουμε να κάνουμε με ένα ισχυρό πρόσωπο που προσπαθεί να περάσει την άποψή του, για παράδειγμα, στους ενόρκους», τονίζει ο ερευνητής.
Είναι γνωστό ότι η τεστοστερόνη εμπλέκεται σε πολλές κοινωνικές συμπεριφορές. Για παράδειγμα, στους χιμπατζήδες, τα επίπεδα της τεστοστερόνης αυξάνονται πριν από έναν καυγά. Στις κρατούμενες φυλακών, οι έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι τα υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης συνδέονται με έντονα αντικοινωνική συμπεριφορά και με αυξημένη επιθετικότητα.
Τα ευρήματα της έρευνας ενδέχεται να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο οι συλλογικές αποφάσεις επηρεάζονται από ανθρώπους με έντονη προσωπικότητα.
Η επίλυση προβλημάτων σε ομάδες μπορεί να παρέχει οφέλη σε σχέση με τις ατομικές αποφάσεις, καθώς έτσι μοιραζόμαστε τις πληροφορίες και τις γνώσεις μας.
Ωστόσο, υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη συνεργασία και στην εγωκεντρική συμπεριφορά: παρότι οι ομάδες μπορεί να ωφελούνται από τη συλλογική γνώση, η πολύ στενή συνεργασία μπορεί να οδηγήσει σε μια επιπόλαιη συλλογική σκέψη, καταλήγοντας σε αποφάσεις που είναι αρνητικές για όλους.
Οι προσπάθειες κατανόησης των βιολογικών μηχανισμών που κρύβονται πίσω από τη διαδικασία λήψεως συλλογικών αποφάσεων τείνουν να επικεντρώνονται στους παράγοντες που προωθούν τη συνεργασία και οι έρευνες έχουν αποδείξει ότι σε όσες γυναίκες αυξάνεται η ορμόνη οξυτοκίνη συνήθως είναι πιο συνεργάσιμες.
http://www.planitikos.com
