9 λόγοι για το “Arrested Development”

Η καλύτερη κωμωδία που παίχτηκε ποτέ στην Αμερικάνικη τηλεόραση επιστρέφει 7 χρόνια μετά με νέα επεισόδια. Ευκαιρία να τη δεις. Ή να την ξαναδείς. Ξανά.

Όταν μιλάμε για σχολές στην Αμερικάνικη κωμωδία συμβαίνει κάτι περίεργο: Όλες οι σειρές που θα αναφερθούν θα είναι τεράστιες εμπορικές επιτυχίες. Έχεις τα σίτκομ τύπου “Φιλαράκια”, τη σχολή “Seinfeld”, τα “Mary Tyler Moore Show” σόου, και μερικά ακόμα που έχουν δημιουργήσει ρεύμα κι αποτελούν σημείο αναφοράς.
Διαφέρουν σε ύφος, σε σύνθεση καστ, στο τι προσπαθούν να επιτύχουν, στο χιούμορ τους, αλλά όλα έχουν ένα κοινό στοιχείο, ήταν μεγάλες επιτυχίες.
Όλες, εκτός από το “Arrested Development”. Αυτό πέρασε και, βάσει αριθμών, δεν ακούμπησε. Μόνο που μια δεκαετία μετά την πρεμιέρα του, συνεχίζει να επηρεάζει νέους δημιουργούς και να αποτελεί αντικείμενο εμμονής αμέτρητων φαν της τηλεόρασης ή/και της κωμωδίας. Πώς είναι δυνατόν;
Ήταν σίγουρα υπερβολικά έξυπνο για το καλό του. Εκεί που οι πιο πολλές σειρές φροντίζουν να λειαίνουν και καμιά γωνία (ειδικά πριν την καθιέρωση της καλωδιακής) και να κάνουν προσπάθεια να τραβήξουν τον νέο θεατή, το “Arrested” όσο πήγαινε χανόταν όλο και περισσότερο στον αυτοαναφορικό κόσμο του. Το αποτέλεσμα ήταν τα επεισόδια να γίνονται πυκνότερα σε αστεία σε εκθετικό βαθμό, αλλά ταυτόχρονα ένας που δεν θυμάται αστεία και αναφορές από 50 επεισόδια πριν, να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει.
Επίσης, τα επεισόδια είναι γεμάτα οπτικά γκαγκς τα οποία συχνά ήταν αδύνατον να διακρίνεις τη στιγμή που περνάνε από την οθόνη, παρά απαιτούν παύσεις, screencaps κλπ.
Κοινώς, μιλάμε για μια σειρά που ήρθε λίγα χρόνια μπροστά από την εποχή της. Μια κωμωδία που ευνοεί μαραθωνίους και αναλύσεις και συζητήσεις και ανταλλαγή gifs και εικόνων. Ναι, ΟΚ, είναι εμφανές γιατί δεν ήταν μεγάλη εμπορική επιτυχία όσο παιζόταν αλλά έγινε τέτοια στο διάστημα που μεσολάβησε. Το “Arrested Development” έχτισε στο πέρασμα των χρόνων τόσο μεγάλο κοινό μέσα από ενοικιάσεις και αγορές DVD και στρημάρισμα, που το Netflix ανέλαβε την παραγωγή μιας 4ης σεζόν, 7 χρόνια αφότου η σειρά κόπηκε από το κανάλι που την έπαιζε.
Καθώς αυτό το απίστευτο reunion πλησιάζει (26 Μαϊου η μαγική μέρα), μιλάμε για το μεγαλείο της σειράς εστιάζοντας στους 9 βασικούς της χαρακτήρες.

O Μάικλ Μπλουθ

  Όταν η οικογενειακή εταιρεία πηγαίνει κατά διαόλου μετά τη σύλληψη του πατέρα του, ο Μάικλ, ο Υπεύθυνος Γιος, έρχεται μαζί με το γιο του να μείνει μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του ώστε να διαχειριστεί την κρίση. Είναι η κλασική περίπτωση του σοβαρού ήρωα με τον οποίον θα ταυτιστεί ο θεατής σε ένα σύμπαν μες στην παράνοια και τους κούκου χαρακτήρες. Η ανατροπή; Ότι ο Μάικλ είναι κι αυτός με τον τρόπο του, στην κοσμάρα του.
Μπορεί δηλαδή να μην είναι αλκοολικός, ανίκανος, μαμόθρεφτος, φυγόδικος (και λοιπά επίθετα που χαρακτηρίζουν την υπόλοιπη φαμίλια), αλλά μερικά από τα καλύτερα αστεία της σειράς βασίζονται στην άγνοιά του πάνω σε στοιχειώδη ζητήματα- ποτέ ας πούμε δεν έχει ιδέα πώς να επικοινωνήσει με τον γιο του, μια ρομαντική παρεξήγηση με τον αδερφό του βασίζεται στο γεγονός πως δε μπορεί να καταλάβει ότι ‘hermano’ στα Ισπανικά σημαίνει ‘αδερφός’, ενώ ουκ ολίγες φορές κάνει γκάφες ολκής τρέχοντας την εταιρεία.
Πάντα η ιδέα πίσω ακόμα κι από τις πιο βιτριολικές κωμωδίες, βρίσκεται στο ότι παρά τις αντιξοότητες και τις διαφορές, στο τέλος η οικογένεια είναι πάνω απ’όλα, ιδέα εκφρασμένη μέσα από έναν ‘καθαρό’ ήρωα που συγχωρεί, ενώνει και εξιλεώνει. Όταν ο καθαρός ήρωας είναι κι εκείνος γκαφατζής, το αποτέλεσμα είναι μια κωμωδία πραγματικά ανίερη, όπου οι πάντες είναι ανίκανοι να σωθούν και εξιλεωθούν, αναπολογητικοί σαν την ίδια τη σειρά.

Ο Τζορτζ Μάικλ

  O άβολος γιος του Μάικλ είναι ό,τι αστειότερο έχει συμβεί ποτέ, τελεία και παύλα. Όταν κοιτάζει είναι αστείος, όταν μιλάει είναι αστείος, όταν ψιθυρίζει είναι αστείος, όταν περπατάει είναι αστείος, όταν γελάει είναι αστείος, είναι αλήθεια για να κλαις από τα γέλια, ένα τοτέμ αμηχανίας σε ανθρώπινη μορφή.
Ο Μάικλ Σέρα στο ρόλο είναι θεός και αυτό που έκανε εδώ τον χαρακτήρισε σε βαθμό που οτιδήποτε έκανε ποτέ στην υπόλοιπη καριέρα του ήταν απλά παραλλαγές πάνω στον Τζορτζ Μάικλ, τον έφηβο γιο που γουστάρει την ξαδέρφη του (α ναι, παίζει κι αυτό). Ο τρόπος που κόβει το ρυθμό κάθε συζήτησης είτε λέγοντας το λάθος πράγμα (“Τι έχουμε πει πως είναι το σημαντικότερο πράγμα;” - “Το πρωινό!” - “...η οικογένεια...” - “Η οικογένεια, σωστά”) είτε ψελλίζοντας αυτό που σκέφτεται αλλά δεν έχει το σθένος να το πει δυνατά (οτιδήποτε έχει να κάνει με την Ανν, την κοπέλα του, είναι να πέφτεις ανάσκελα από τα γέλια) τον κάνει κωμικό χρυσό.
Α ΝΑΙ ΚΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΝ ΛΕΝΕ ΤΖΟΡΤΖ ΜΑΪΚΛ.

Ο Τζομπ

  Άλλος ένας ηθοποιός που μας έκανε να κακαρίζουμε από τα γέλια (κό! κα. κό! κα.) με το ρόλο του σε αυτή τη σειρά και που στη συνέχεια απλώς έπαιζε παραλλαγές πάνω σε αυτόν- όχι ότι διαμαρτύρεται κανείς. Ελάχιστα πράγματα είναι αστειότερα από το να βλέπεις τον Αρνέτ να παίζει ανίδεους πλούσιους που μιλάνε με βαθιά χαμηλή φωνή λέγοντας αρλούμπες.
Ο Τζομπ είναι ο ανίκανος αδερφός του Μάικλ που περνάει λίγο-πολύ όλη τη σειρά προσπαθώντας να πετύχει στην καριέρα του ως μάγος, αλλά το μεγαλύτερό του κατόρθωμα παραμένει εκείνη η φορά που βύθισε ένα γιωτ. (“Το εξαφάνισα!” - “Το βύθισες. Υπάρχει διαφορά.”) Ένας από τους λόγους που πετυχαίνει τόσο πολύ η σειρά είναι για την άρνησή της να πάει να σου πουλήσει δράμα σε οποιοδήποτε επίπεδο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ωριμάζουν, σου λέει. Και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη από τον Τζομπ, τον άντρα που μια ζωή γκρινιάζει που κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά, κι όταν μια φορά όλοι στρέφονται σε αυτόν, κάνει δύο βήματα μονολογώντας για το πώς θα σώσει αυτή την οικογένεια και πριν φτάσει στη μέση του δωματίου έχει οδηγήσει τον εαυτό του σε κρίση πανικού.
Επίσης του ανήκουν τα περισσότερα από τα απίστευτα running jokes της σειράς, κάτι για το οποίο έγινε εξάλλου διάσημη: ο τρόπος που κάνει την κότα, η ατάκα “I’ve made a huge mistake”, ο χαιρετισμός “hey, guy”, το σκούτερ του. Και εκείνη η μοναδική, απίστευτη στιγμή που τρώγοντας ένα καραμελωμένο μήλο άρχισε να σφυρίζει άθελά του. Μόνο Τζομπ Μπλουθ, τίποτα άλλο.

Η Λουσίλ

H αγαπημένη αλκοολικιά όλων μας, η δράκαινα Λουσίλ Μπλουθ αντιμετωπίζει, όπως όλα τα μέλη της οικογένειάς της, πρόβλημα με την ιδέα πως δεν είναι πια πάμπλουτη. Όμως αυτό δε την πτοεί καθώς συνεχίζει να είναι ο ίδιος υπέροχος, αξιολάτρευτος άνθρωπος: Casual ρατσισμός προς την οικιακή βοηθό, καμία αναστολή στο να ξεγελά συνεχώς τα παιδιά της, πλήρης αδιαφορία προς οποιοδήποτε υποψία ευαισθητοποίησης (κοινωνικής και μη).
Οι κορυφαίες στιγμές της είναι αυτές που είναι ιδιαίτερα καυστική απέναντι στα παιδιά της, συχνά κι όταν είναι μπροστά, ιδίως το πόσο ανήμπορη είναι να κρύψει την οριακή αντιπάθειά της για τον Τζομπ: Όταν ο Μάικλ την πληροφορεί πως μια παρα-μαγική μαφία (...) απειλεί πως θα του κόψει τα πόδια αν δεν τους εξυπηρετήσει σε κάτι, η Λουσίλ αντιδρά λέγοντας “Ε τότε ευτυχώς που έχει αυτό το μικρό σκούτερ!!” και ξεσπά σε κακαριστά γέλια.
“Κάντον να αισθανθεί σημαντικός, Μάικλ”, λέει στον υπεύθυνο γιο της κάποια στιγμή στην αρχή της σειράς. “Μα δεν είναι, μαμά,” απαντά εκείνος. “Όχι. Πραγματικά δεν είναι,” μονολογεί εκείνη με ένα κενό βλέμμα, πιθανώς ποτισμένο με αλκοόλ. Τέτοιου είδους οικογενειακές στιγμές μπορεί να περιμένει κανείς στη σειρά. Παραδέξου το, είναι πιο αστείο έτσι.

Ο Μπάστερ

  Δεν υπάρχουν λόγια. Ο Μπάστερ είναι ο μικρός αδερφός, μαμόθρεφτος στον υπερθετικό βαθμό, δεν ξέρει να δέσει τα κορδόνια του, να ξεχωρίσει τη γειτονιά του από το Μεξικό, να μείνει συγκεντρωμένος σε μια συζήτηση πάνω από 10”, να καταλάβει οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του.
Ένα από τα καλύτερα είδη χιούμορ της σειράς είναι όταν υπάρχει κάποιος διάλογος για τον Μπάστερ, συνήθως εντελώς μειωτικός (“Μην πνίγεις τον γιο σου, Μάικλ, δε θες να βγει σαν τον Μπάστερ,” του λέει ο πατέρας τους. “Φίλε ναι, τι συνέβη εκει πέρα;”, απαντά εκείνος) η κάμερα απομακρύνεται κι ο Μπάστερ βρίσκεται ανάμεσά τους και χασμουριέται ή παίζει ή χαζεύει.
Η σειρά πάντοτε έψαχνε τους πιο δημιουργικούς τρόπους να παραδώσει μια ατάκα ή μια χιουμοριστική κορύφωση. Όπως είναι ιδιαίτερα εμφανές στα αστεία γύρω από τον Μπάστερ, στο “Arrested Development” δεν έχεις την παραμικρή ιδέα από πού μπορεί να σου έρθει το punchline. Ό,τι πιο εφευρετικό.

H Λίντσεϊ

  Δεν παύει ποτέ να είναι αστεία η ιδέα της Λίντσεϊ να προσπαθεί υπερβολικά να αρέσει και κανείς να μη δίνει την παραμικρή σημασία. Ή να είναι μια απίστευτα αδιάφορη γονέας για την αδιάφορη κόρη της. Ή να βρίσκει όλο και πιο ακραίους τρόπους για να ζητάει χρήματα από τον Μάικλ, δηλαδή την εταιρεία. Ή να νοιάζεται για ‘ζητήματα’ με έναν απίστευτα ιδιοτελή τρόπο. Ή να ντρέπεται όταν κάνει τίμια πράγματα (χαϊλάιτ της σειράς, η φορά που έλεγε ψέμματα σε όλους επειδή της φαινόταν αδιανόητο να παραδεχτεί πως έπιασε δουλειά).
Ή να βρίσκεται σε διαρκή άρνηση για τη μη-σχέση της με τον ανίδεο άντρα της. Μιλώντας για τον οποίον...

Ο Τομπάιας Φιούνκε

  Πρέπει να γραφτούν βιβλία, να γυριστούν ταινίες, να συντεθούν ποιήματα σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, να ζωραφιστούν σίκουελ της Μόνα Λίσα, για να αναδειχθεί η ουσία και το μεγαλείο αυτού του κρυφού ήρωα, του ‘ψυχολόγου’ που έγινε ‘ηθοποιός‘, του Τομπάιας Φιούνκε
Ο Τομπάιας, του ιδιοφυή κωμικού Ντέιβιντ Κρος, είναι όλο το μεγαλείο της σειράς σε έναν χαρακτήρα. Είναι καταπιεσμένος (οι σκηνές που κλαίει μόνος δε σταματούν να είναι υστερικά αστείες), είναι ανίδεος (δεν έχει την παραμικρή ιδέα πως είναι γκέι), είναι άσχετος (όποτε τον βλέπουμε να εκτελεί το όποιο εκ των επαγγελμάτων του, κρατάμε την κοιλιά μας από τα γέλια, είναι απορίας άξιο πώς μπορεί ένας ηθοποιός να μπορεί να παίζει έναν τόσο κακό ηθοποιό πειστικά), και αποτελεί υπόδειγμα του πώς η σειρά εκμεταλλεύεται τους περιορισμούς της λογοκρισίας (σε θέματα περιεχομένου, απεικόνισης, γλώσσας) για να κάνει ακόμα καλύτερα τα αστεία της.
Επίσης είναι never-nude. Σκεφτήκαμε πως έπρεπε να το ξέρεις.

Η Μέιμπι

Η κόρη του Τομπάιας και της Λίντσεϊ, και αντικείμενο του απαγορευμένου πόθου του Τζορτζ Μάικλ, είναι μια περίεργα αξιαγάπητη καιροσκόπος, αδιάφορη για όλα, ικανή σε τίποτα (όταν συλλαβίζει το βαθμό “C minus” που πήρε σε ένα τεστ, καταλαβαίνεις γιατί ένα C- μπορεί να είναι λόγος για πανηγύρια), εφευρετική μόνο με τρόπους που δε θα έπρεπε να είναι. Λατρεμένη.

Ο Τζορτζ ο Πρεσβύτερος

  Πώς μπορεί να είναι ο πάτερ φαμίλιας μιας τέτοιας καταστροφικής οικογένειας;
Για αρχή, φυλακισμένος.
Το “Arrested Development” με τα διαρκώς εξελισσόμενα, αυτοαναφορικά και εφευρετικά αστεία του δε σταμάτησε επί τρεις σεζόν να βρίσκει νέους τρόπους να σε κάνει να γελάσεις, ακόμα κι όταν θυμόταν τους παλιούς. Έφερε απίστευτους γκεστ σταρ (Σαρλίζ Θερόν μόνο, τίποτα άλλο) και έπαιξε με το continuity όπως λίγες σειρές, κωμωδίες ή και μη.
Αλλά πάνω απ’όλα, βασίστηκε σε ένα ensemble απίστευτων χαρακτήρων για να πει μια τραβηγμένη ιστορίας μιας ακραίας (και ακραία υστερικής) οικογένειας, αποτελούμενης όμως από υπαρκτά, αναγνωρίσιμα στοιχεία της ζωής όλων μας, τραβηγμένα στο άπειρο. Μια δεκαετία μετά, το ερώτημα δεν είναι αν αξίζει να δει κανείς το “Arrested Development”, αλλά πόσες φορές.
Μέχρι την 4η σεζόν (στις 26 Μαϊου η πρεμιέρα), που ανασταίνει τη σειρά 7 χρόνια μετά το κόψιμό της, υπάρχει χρόνος για άλλη μία. Τουλάχιστον.
Και οι 3 σεζόν της σειράς υπάρχουν σε DVD με ελληνικούς υπότιτλους.

http://www.oneman.gr