Πώς όμως φτάσαμε εδώ όταν πριν μία δεκαετία η Ντόρτμουντ ήταν στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής που θα την έστελνε αυτόματα στις χαμηλότερες κατηγορίες του γερμανικού ποδοσφαίρου και θα την εξαφάνιζε από τον χάρτη για τουλάχιστον μία δεκαετία; Οι εκτιμήσεις των ειδικών αναφέρουν ακόμη και σήμερα ότι αν τότε δεν είχε πετύχει το σχέδιο εξυγίανσης, η Ντόρτμουντ τώρα δεν θα ήταν μία από τις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, αλλά μόλις και μετά βίας θα είχε επιστρέψει στους μεγάλους του γερμανικού ποδοσφαίρου.
Χωρίς να σας κουράσω με πολλές λεπτομέρειες για το σχέδιο εξυγίανσης, αλλά και για το πώς έφτασε η Ντόρτμουντ στα όρια της οικονομικής καταστροφής, απλώς θα σας αναφέρω τα βασικότερα σημεία. Στην καταστροφή έφτασε για τρεις λόγους βασικά. Ο πρώτος ήταν η κακή διαχείριση από την διοίκησή της, κυρίως μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το 1997. Υπερβολικά δαπανηρές μεταγραφές που δεν τις άντεχε το ταμείο της Ντόρτμουντ (αποδείχτηκαν και αποτυχημένες) ήταν η πιο μεγάλη πληγή. Ακολούθησε η κατάρρευση του τηλεοπτικού συμβολαίου με τον όμιλο Κιρχ και το παζλ ολοκληρώθηκε στο χρηματιστήριο με την... επίθεση που δέχτηκαν οι μετοχές της Ντόρτμουντ όταν έγινε γνωστή η “μαύρη τρύπα” στα ταμεία της. Η ομάδα έφτασε στα όρια της χρεωκοπίας.
Ξέφυγε με διάφορα τεχνάσματα. Η διοίκηση του συλλόγου αναγκάστηκε να πουλήσει το στάδιο Βεστφάλεν σε μεγάλη μεσιτική εταιρεία. Αυτή το μεταπώλησε σε άλλο μεσιτικό όμιλο με τον οποίο η Ντόρτμουντ συμφώνησε, κατόπιν διακανονισμού, έτσι ώστε να επανακτήσει την ιδιοκτησία του γηπέδου μέχρι το 2017. Παρ' όλα αυτά η Ντόρτμουντ αδυνατούσε να πληρώσει τις δόσεις, αλλά λίγο πριν την καταστροφή προχώρησε σε μία συμφωνία εξυπηρέτησης μόνο των τόκων, που της έδωσε την ευκαιρία να ανασάνει οικονομικά και να αποφύγει τη χρεοκοπία που πλησίαζε απειλητικά. Το 2006 εξασφάλισε τραπεζικό δάνειο από τη Μόργκαν Στάνλει, αγόρασε εκ νέου το Βεστφάλεν και παραχώρησε στον ασφαλιστικό όμιλο, Σίγκναλ Ιντούνα, τα δικαιώματα ονομασίας του σταδίου, έως το 2016. Ολο αυτό το σχέδιο μαζί με πολλές ακόμη προσπάθειες των διοικούντων, συμφωνίες και διακανονισμούς θα τινάζονταν στον αέρα για 2 – 3 εκατ. ευρώ.
Τα ταμεία είχαν στεγνώσει και κάποιοι παίκτες ήταν έτοιμοι για να καταθέσουν προσφυγή. Αλλες τράπεζες για να δανειστεί η διοίκηση της Μπορούσια δεν υπήρχαν και όλο το εγχείρημα θα έπεφτε στο κενό. Οπως αποκάλυψε αρκετά χρόνια αργότερα ο πρόεδρος της Μπάγερν Μονάχου Ούλι Χένες, οι Βαυαροί εκείνη την εποχή έβγαλαν από τα ταμεία τους αυτά τα περίπου 3 εκατ. ευρώ που χρειάζονταν η Ντόρτμουντ και της δάνεισαν τα χρήματα προκειμένου να ολοκληρώσει με επιτυχία το σχέδιο οικονομικής εξυγίανσης. Ναι, όπως ακριβώς το διαβάσατε, δεν έχετε καταλάβει λάθος. Η Ντόρτμουντ βγήκε τότε από την πολύ δύσκολη θέση και γλίτωσε την χρεωκοπία με τα σχεδόν 3 εκατ. ευρώ της Μπάγερν που ήταν τα τελευταία που χρειάζονταν.
Η Μπάγερν αποφάσισε ότι έπρεπε να επενδύσει χρήματα από τα ταμεία της σε ένα σχέδιο σωτηρίας της μεγάλης αντιπάλου της, το οποίο μάλιστα εκείνη την εποχή δεν ήταν βέβαιο ότι θα αποδώσει καρπούς και η Ντόρτμουντ θα ανασάνει.
Σήμερα δέκα χρόνια μετά η Μπάγερν έχει δει την Ντόρτμουντ να τις
παίρνει τα δύο προηγούμενα πρωταθλήματα και τώρα την βρίσκει μπροστά της
ακόμη και στην διεκδίκηση της κορυφής της Ευρώπης. Και φυσικά, όχι μόνο
δεν έχει μετανιώσει, αλλά νιώθει δικαιωμένη για εκείνη την επιλογή της,
αφού πλέον η δυναμική της Μπουντεσλίγκα είναι τελείως διαφορετική, το
νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο, μυθικό και όλα αυτά οφείλονται φυσικά στο
brand name της Μπάγερν, αλλά και στην δυναμική επιστροφή της Ντόρτμουντ.Η ιστορία αυτή, δεν είναι απλώς διδακτική αλλά και αφιερωμένη στους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου που ακόμη ζουν στο σκοτάδι και πιστεύουν ότι ο αφανισμός του αντιπάλου, δεν αποτελεί τεράστιο πρόβλημα για την ίδια την ομάδα τους και το προϊόν τους...
http://www.gazzetta.gr
