Για μένα η συζήτηση γύρω από το αν υπάρχει
κάποιος που μπορεί να ξεπεράσει το Μαραντόνα είχε ανοίξει πολύ πριν
αρχίσει να λάμπει το άστρο του Λιονέλ Μέσι. Για την ακρίβεια πρέπει να
γυρίσουμε λίγα χρόνια πριν στον άνθρωπο που υπήρξε είδωλο αλλά και
μέντορας του νεαρού Αργεντινού σταρ. Το ξεκίνημα του Ροναλντίνιο
Γκαούτσο στην Μπαρτσελόνα, τουλάχιστον τα τρία πρώτα χρόνια, ήταν τέτοιο
που είχα πειστεί ότι μπροστά μας είχαμε ίσως τον κορυφαίο παίκτη όλων
των εποχών. Εκ των πραγμάτων η σύγκριση αποδείχθηκε βιαστική και ατυχής.
Ο Βραζιλιάνος μάγος όμως δεν παύει να είναι ο ποδοσφαιριστής που με
ενθουσίασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στα 16 χρόνια που θυμάμαι
να παρακολουθώ ποδόσφαιρο και είναι επίσης ο άνθρωπος που άλλαξε την
ιστορία της Μπαρτσελόνα.
Ο Ρονάλντο ντε Ασίς Μορέιρα προσγειώθηκε
στο “Καμπ Νόου” πριν από δέκα χρόνια, στις 21 Ιουλίου του 2003
και παρόλο που πήρε μεταγραφή στη Μίλαν πέντε χρόνια αργότερα, στην
πραγματικότητα δεν έφυγε ποτέ από την Μπαρτσελόνα. Το αλέγκρο παιχνίδι
του και το ανεπανάληπτο χαμόγελό του αποδείχθηκαν τόσο μεταδοτικά που
βοήθησαν την ομάδα να βγει από μία μακριά περίοδο μελαγχολίας – σχεδόν
κατάθλιψης.
Οι “μπαουγκράνα” είχαν περάσει μία
πενταετία χωρίς να κατακτήσουν ούτε ένα σημαντικό τίτλο κι έβλεπαν την
αιώνια αντίπαλο Ρεάλ να σηκώνει το ένα τρόπαιο μετά το άλλο. Με το
σύλλογο
να έχει βυθιστεί σε μία θεσμική αλλά και
αγωνιστική κρίση, ο νέος τότε πρόεδρος Ζουάν Λαπόρτα έκανε το “κόλπο
γκρόσο” και άρπαξε τον Ροναλντίνιο της Παρί Σεν Ζερμέν μέσα από τα χέρια
της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και του Άλεξ Φέργκιουσον. Και η άφιξή του
στη Βαρκελώνη έφερε τη μεγάλη αλλαγή.
“Ο Ροναλντίνιο ήταν ο υπεύθυνος για την
αλλαγή στη Μπαρτσελόνα. Ήρθε σε μία πολύ άσχημη εποχή για το σύλλογο και
οι επίπτωση που είχε η άφιξή του ήταν απίστευτη” είχε τονίσει σε
παλαιότερη δήλωσή του ο σημερινός νούμερο ένα της Μπαρτσελόνα αλλά και
του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, Μέσι. Με το μαγικό παιχνίδι του και πάνω απ'
όλα με τη χαρά που έβγαζε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ο Ρόνι μεταμόρφωσε
την εικόνα ολόκληρης της Μπαρτσελόνα και τη μετέτρεψε στη πιο δημοφιλή
ομάδα του κόσμου.
Στα πέντε χρόνια της παρουσίας του στη
Βαρκελώνη, αγωνίστηκε σε 207 παιχνίδια πετυχαίνοντας 97 γκολ (το ένα
καλύτερο από το άλλο) και οδήγησε την Μπαρτσελόνα στην κατάκτηση ενός
Τσάμπιονς Λιγκ (2006), δύο πρωταθλημάτων (05 και 06) και δύο Σούπερ Καπ
Ισπανίας (05 και 06). Η κληρονομιά που άφησε πίσω του όμως είναι πολύ
πιο σημαντική. Πέρα από τις επιτυχίες και τους τίτλους, ο Ροναλντίνιο
βοήθησε ώστε να επιστρέψει στο “Καμπ Νόου” τα χαμόγελο και η χαρά για το
ποδόσφαιρο. Κι επίσης έδωσε πίσω στη Μπαρτσελόνα τη χαμένη ταυτότητά
της, μετατρέποντας το “jogo bonito” που ο ίδιος καθιέρωσε, σε σήμα
κατατεθέν της.
Θυμάμαι να τον βλέπω σε δράση, να
επινοείται νέες ντρίμπλες, νέες πάσες, νέους διαφορετικούς τρόπους να
στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα και πάσχιζα κάθε φορά να βρω λέξεις για να
περιγράψω τις ενέργειές του. Και πάντα μου ερχόταν μία φράση στο μυαλό. Η
γνωστή ρήση του Σόπεναουερ περί ιδιοφυίας: “Το ταλέντο πετυχαίνει ένα
στόχο που κανείς άλλος δεν μπορεί να πετύχει. Η ιδιοφυία πετυχαίνει ένα
στόχο που κανείς άλλος δεν έχει δει”.
Κι επειδή στην περίπτωση του Ροναλντίνιο
τα λόγια πραγματικά είναι φτώχεια, παραθέτω ένα βίντεο με τις καλύτερες
στιγμές του από την εποχή που έπαιζε στην Μπαρτσελόνα. Από τα δεκάδες
που κυκλοφορούν στο διαδύκτιο, νομίζω ότι είναι ένα από τα καλύτερα.
http://www.gazzetta.gr
