Θέλουν να παραλύσουμε από το φόβο

Αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές χρειάζεται να είμαστε εξαιρετικά νηφάλιοι, όσο και αν αυτό φαντάζει δύσκολο, μπροστά στην οδύνη για τα θύματα της πρωτοφανούς επίθεσης στο Παρίσι. Είναι αυ­το­νό­η­το ότι πεν­θού­με για τους αδι­κο­χα­μέ­νους όπου γης. Σή­με­ρα στη Γαλ­λία, πριν λίγες μέρες στον Λί­βα­νο, στην Τουρ­κία, στη Γάζα, στα πα­γω­μέ­να νερά του Αι­γαί­ου.

Είναι αυ­το­νό­η­τη η αλ­λη­λεγ­γύη μας στον γαλ­λι­κό λαό, στους γάλ­λους ερ­γά­τες και φτω­χούς, στους με­τα­νά­στες των προ­α­στί­ων-γκέ­το του Πα­ρι­σιού και των άλλων πό­λε­ων. Είναι αυ­το­νό­η­το ότι εί­μα­στε ενά­ντια στην εξ­τρε­μι­στι­κή βία του Ισλα­μι­κού Κρά­τους, όσο και ενά­ντια στις σφα­για­στι­κές επεμ­βά­σεις των δυ­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στών. Αλλά πέρα από τα (απα­ραί­τη­τα) δά­κρυα έχου­με και ένα άμεσο κα­θή­κον: να μην αφή­σου­με ούτε χα­ρα­μά­δα για την πε­ρι­στο­λή των δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών στη Δύση, ούτε χα­ρα­μά­δα για την ισλα­μο­φο­βι­κή προ­πα­γάν­δα κατά των με­τα­να­στών και των προ­σφύ­γων. Το βλέ­πεις στις δη­λώ­σεις των «σο­κα­ρι­σμέ­νων» ηγε­τών, στην υπο­κρι­τι­κή θλίψη των κα­θαρ­μά­των που αι­μα­το­κυ­λούν ολό­κλη­ρους λαούς και τσα­κί­ζουν κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα. Στον εξορ­γι­στι­κό «θρήνο» εκεί­νων που υψώ­νουν τείχη στην Ευ­ρώ­πη και βα­φτί­ζουν τους μου­σουλ­μά­νους «τρο­μο­κρά­τες». Στις ρα­τσι­στι­κές και τρο­μο­λα­γνι­κές «ανα­λύ­σεις» των κα­θε­στω­τι­κών ΜΜΕ. Θέ­λουν να πα­ρα­λύ­σου­με από το φόβο. Θέ­λουν «κρά­τος έκτα­κτης ανά­γκης» με στρα­τό στους δρό­μους και κλει­στά σύ­νο­ρα. Με «οχυ­ρω­μέ­νη ασφά­λεια». Χωρίς συ­γκε­ντρώ­σεις. Με λο­γο­κρι­μέ­νη πλη­ρο­φό­ρη­ση. Θέ­λουν να ξε­πλύ­νουν τις ευ­θύ­νες τους για τη γέν­νη­ση των «ακραί­ων ισλα­μι­στών», μέσα από τους θα­νά­τους αθώων. Θέ­λουν η κοι­νω­νία να εμπε­δώ­σει τα αντι­δρα­στι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα περί «πο­λι­τι­σμέ­νης Δύσης» και «απο­λί­τι­στης Ανα­το­λής», για να δι­καιο­λο­γή­σουν τους «δη­μο­κρα­τι­κούς βομ­βαρ­δι­σμούς» που δο­λο­φο­νούν γυ­ναι­κό­παι­δα στη Μ. Ανα­το­λή. Για να νο­μι­μο­ποι­ή­σουν την υπο­στή­ρι­ξη σε δι­κτά­το­ρες, όπως ο Σίσι στην Αί­γυ­πτο. Θέ­λουν «εθνι­κή ενό­τη­τα» και «σιωπή νε­κρο­τα­φεί­ου» για να κα­τευ­νά­σουν την οργή των πολ­λών, τη στιγ­μή που η πα­νευ­ρω­παϊ­κή λι­τό­τη­τα πε­ρι­θω­ριο­ποιεί με­γά­λα τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού. Η «εποχή των τε­ρά­των», όπως έλεγε και ένας κλασ­σι­κός του μαρ­ξι­σμού, είναι εδώ. Η βαθιά οι­κο­νο­μι­κή κρίση, η έντα­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, η πα­ρα­νοϊ­κή τρο­μο­κρα­τία, η γι­γά­ντω­ση των ανι­σο­τή­των και της αδι­κί­ας, ο ξε­ρι­ζω­μός εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων, η φτώ­χεια και η δυ­στυ­χία που γεν­νά­ει κα­θη­με­ρι­νά το σύ­στη­μα του κέρ­δους, είναι το κα­λύ­τε­ρο λί­πα­σμα για τους φα­σί­στες.

http://www.kar.org.gr/