Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Το Grand Theft Auto της καρδιάς μας

Ένα αφιέρωμα στον θρύλο που λέγεται Grand Theft Auto μέσα από τα μάτια των ηρώων του. Προφανώς, όχι κυριολεκτικά.

Πώς μας ήρθε να γράψουμε μία ωδή στο GTA; Καταρχάς, να πούμε ότι το Grand Theft Auto V ήταν προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει σε PC στις 27 Ιανουαρίου, μετά τη θριαμβευτική παρουσία του σε παλιές (PS3, Xbox 360) και νέες κονσόλες (PS4, Xbox One), ό,τι πρέπει δηλαδή για να κολλήσει με το τρέχον κείμενο. Παρόλα αυτά, η Rockstar αποφάσισε να αναβάλλει την κυκλοφορία του για τις 24 Μαρτίου. Η επίσημη δικαιολογία για την καθυστέρηση αυτή, ήταν πως το παιχνίδι χρειάζεται να ραφιναριστεί και να γίνουν οι απαραίτητες δοκιμές ώστε να βγει στην αγορά χωρίς τεχνικά κι άλλα προβλήματα.

 

Εν αρχή

Στόχος του αφιερώματος δεν είναι να σε πήξει με αριθμούς και λεπτομερείς αναλύσεις. Αυτά, μπορείε να τα βρεις και στην Wikipedia. Αντίθετα, μέσω των πρωταγωνιστών του παιχνιδιού, θα προσπαθήσουμε να θυμηθούμε (ή να μάθουμε) ορισμένες από τις πιο σημαντικές στιγμές και χαρακτηριστικά των βασικότερων τίτλων. Ναι, υπάρχουν και οι παγκίτες, όπως GTA τίτλοι για φορητές κονσόλες, expansions, κι άλλα. Αν τα πιάναμε όλα, δεν θα υπήρχε χώρος γι’ άλλα κείμενα.
Πάμε στα δικά μας. Τα πρώτα δύο GTA, καθώς και τα δύο London expansions, ήταν απλά η αρχή. Δύο διαστάσεις, levels και όχι ένας πλήρως ανοικτός κόσμος, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως ακριβώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, ενδεχομένως ούτε καν η developer DMA Design, η μετέπειτα πιο γνωστή μας Rockstar North. Βέβαια, ο πυρήνας, η βασική ιδέα ήταν εδώ: παρά τα δεδομένα επίπεδα, ο παίκτης είχε μια ελευθερία στα χέρια του, σκότωνε, έκλεβε τράπεζες και, προφανώς, τσιμπούσε τα αυτοκίνητα των νοικοκυραίων. 


 
Παρόλα αυτά, η επανάσταση ξεκίνησε με το GTA III. Για την ακρίβεια, σε αυτό βασίστηκαν όλοι οι υπόλοιποι διάδοχοι ώστε να δημιουργηθεί ο μύθος: 3D μηχανή, οπτική τρίτου προσώπου, open-world περιβάλλον. Εδώ, γνωρίσαμε τον Claude, έναν ληστή τραπεζών ο οποίος γνωρίζει από την κακή τη γυναικεία αχαριστία. Κάπως έτσι, μπλέκει σε μια μαφιόζικη ιστορία, με τον πρωταγωνιστή να τρέχει, να σαρτεύει, να οδηγάει, να κλέβει, να πυροβολά (άλλα όχι να σκαρφαλώνει ή να κολυμπάει) και γενικώς να αλληλεπιδρά με τον κόσμο γύρω του. Η πλοκή λαμβάνει χώρα σε μια εκδοχή της Νέας της Υόρκης, την περίφημη Liberty City. Αυτό το χαρακτηριστικό με τις βερσιόν(ς) γνωστών αστικών κέντρων αλλά και τη συγκεκριμένη πόλη, κράτα τα, θα μας χρειαστούν αργότερα.

 

Τόμης Βερσέτης, όχι Στάικος Βεργέτης

Τα πράγματα σοβαρεύουν με την επόμενη προσθήκη στη σειρά, το Vice City. Ναι, ξέρω, έχουμε πήξει στα GTA παιχνίδια που θέτουν τις βάσεις για τους επόμενους, αλλά αυτός ίσως να είναι και ο βασικότερος λόγος για την επιτυχία του franchise.

Συνεχείς προσθήκες, ανήσυχο πνεύμα, χλευασμός του κατεστημένου, μια ομάδα ανάπτυξης που δεν κάθεται καλά και παίζει διαρκώς με τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, όσα τελοσπάντων βρίσκονται ακόμα στη θέση τους.
 Όπως και να ‘χει, το Vice City τοποθετείται στην ομώνυμη πόλη, για να μην το κουράζουμε είναι  το Μαϊάμι. Ο εν λόγω τίτλος, ξεκαθαρίζει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι κινηματογραφικές επιρροές θα είναι δίπλα στη σειρά, καθώς και η ειρωνική διάθεση απέναντι στο American Dream, (αυτο)σαρκάζοντας δηλαδή τη γη των ευκαιριών, νομίμων ή μη. Ο Tommy Vercetti, πληρωμένο πιστόλι του οργανωμένου εγκλήματος, είναι ο δικός μας Tony Montana (δίχως τις αναφορές σε κατσαρίδες), με το παιχνίδι να βασίζεται στο επικό Scarface. Προσοχή, όμως: δίχως ενοχλητικό copy-paste, με σεβασμό στο πρωτογενές υλικό και εμπλουτισμό ιδεών και στοιχείων από το ανεξάντλητο μυαλό της Rockstar.

 Ειλικρινά, τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω (απ’ όσα πέρασα). Καταρχάς, είναι η πρώτη φορά, ομολογώ ότι δεν το έχω ψάξει αλλά το πιθανολογώ, όπου σε soundtrack παιχνιδιού ακούγεται ο Tito Puente, καθώς μέσω των ραδιοφονικών σταθμών που ακούς στο αυτοκίνητο εν ώρα οδήγησης, ανοίγεται μια πλειάδα μουσικών επιλογών (τα επίσημα κομμάτια, έτσι, η Rockstat πλήρωσε αδρά για τα δικαιώματα).  Μπορείς, για παράδειγμα, να βγάλεις χέρι έξω από το παράθυρο, ν’ ανάψεις τσιγάρο και να γίνεις Σταμάτης Γαρδέλης (εξάλλου το παιχνίδι τοποθετείται χρονικά στα 80s) ακούγοντας Foreigner και Waiting for a Girl Like You. Το Με λένε Αλέξη Σε λένε Σοφία δεν συμπεριλαμβάνεται. Εναλλακτικά, Twisted Sister και I Wanna Rock και κανένας πεζός δεν θα μείνει όρθιος. Γενικά, R&B, Pop, Heavy Metal, New Wave, όλα ακούγονται, ανάλογα με τον σταθμό επιλογής σου.
Μυθικές αποστολές, όπως η τελευταία στην έπαυλη του Tommy η οποία θα βουρκώσει τους απανταχού fans του Scarface (το γραφείο εκείνο...), αυτή με τη λιμουζίνα και το ροκ συγκρότημα ή η δουλειά με την κωδική ονομασία Malibu. Απολαυστικά είναι και τα side missions: Rampages, άλματα σε όλη την πόλη - δεν θα ξεχάσω ότι προσπαθούσα να κάνω ένα συγκεκριμένο με μηχανή, ξεσήκωσα τον χάρτη από το internet για να το εντοπίσω, με την τότε κοπέλα και μέλλουσα κυρία να μην συγκινείται και να την παίρνει ο ύπνος στον καναπέ (απλά αίσχος). Κι ένα επικό cheat για τα street races, μια υπο-αποστολή όπου έκανες κόντρες στους δρόμους της πόλης, προφανώς με οχήματα – τούμπανα. Πριν ξεκινήσεις τον αγώνα, μπορούσες να ανατινάξεις τα αυτοκίνητά τους με ένα RPG και να μετατρέψεις την κόντρα σε βόλτα. Μια ιδέα που θα ζήλευαν και οι εμπνευστές της παράγκας.

Έι, έι, CJ

Bigger is better; Αναλόγως πως το βλέπει κανείς, πάντως το San Andreas ήταν αυτό ακριβώς σε σχέση με το Vice City. Κατά πολλούς, είναι και το καλύτερο GTA ever, αλλά αυτή είναι μια κουβέντα που θα την αγγίξουμε στο τέλος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μεταφερόμαστε στη δυτική ακτή των ΗΠΑ, σε Los Santos (Λος Άντζελες), San Fierro (Σαν Φρανσίσκο) και Los Venturas (Λας Βέγκας). Με τρία αστικά κέντρα και τα περίχωρά τους, ο χάρτης του παιχνιδιού ανοίγει εντυπωσιακά και προσφέρεται για ένα σωρό πράγματα: από το να ψωνίσεις ρούχα έως να περιποιηθείς τον εαυτό σου, να κουρευτείς, να φας ή να οδηγηθείς στο γυμναστήριο. Για να κάψεις αυτά που έφαγες.

 Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφώς το πιο τρελό GTA έως στιγμής (αν εξαιρέσουμε το υπέροχο expansion του GTA IV, The Ballad of Gay Tony, περισσότερα σε λίγο). Πρωταγωνιστής είναι ο CJ Johnson, ο οποίος επιστρέφει στη γενέτειρά του, το Los Santos, και αποτελεί τον πρώτο μη λευκό πρωταγωνιστή. Στόχος του είναι η εκδίκηση, αλλά θα πρέπει σε πρώτη ανάγνωση να ενώσει την παλιά συμμορία του, η οποία έχει διαλύθει. Βουρλισμένο ή όχι, το San Andreas έχει πολλά σοβαρά θέματα να θίξει, από τα γκέτο και τα ζητήματα των συμμοριών στις ΗΠΑ, έως και τον ρατσισμό ενδεχομένως. Αυτή η ατμόσφαιρα, το πρώτο πράγμα που μου έφερε στο μυαλό είναι κάτι από παλιό Spike Lee, αν και το Boyz n the Hood ίσως να αποτελεί πιο ταιριαστό παράδειγμα «μίμησης» (κλεμμένο από φίλο και συνάδελφο).
Όλες οι τελικές αποστολές σε GTA, μηδενός εξαιρουμένης, είναι συγκλονιστικές και φέρνουν την απαραίτητη κλιμάκωση. Το San Andreas δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς μια περιποιημένη εκδίκηση βρίσκεται εντός των ανθρωπίνων ενστίκτων, για να μην κρυβόμαστε πίσω από δάκτυλα, χεριών και ποδιών. Παρόλα αυτά, αν υπάρχει κάτι που με έχει στιγματίσει στο San Andreas, είναι τα Turf Wars, μία υπο-αποστολή οδηγό για οποιοδήποτε open-world game. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του, κοντά στο 99%, εκτυλίσσεται στο Los Santos, όπου σκοτώνοντας τρία μέλη συμμορίας σε μια περιοχή, οδηγεί σε gang war για τον έλεγχο του εν λόγω τμήματος της πόλης. Θυμίζει τα Rampages του Vice City, μόνο που πλέον «υπάρχει λόγος» για το αιματοκύλισμα: κερδίζοντας τη μάχη, η περιοχή βάφεται στα χρώματά σας, με απώτερο στόχο να ελέγξετε ολοκληρωτικά την πόλη. Μόνο που υπάρχει μια τόσο δα παγίδα: αν το διαπράξεις νωρίτερα από μια συγκεκριμένη στιγμή, θα πρέπει να επαναλάβεις τη διαδικασία. Περιττό να αναφέρω ότι έπεσα μέσα ξεκούραστα, ανεπηρέαστα και στο χώρο μου.
Για το PC mod (Hot Coffee κανείς;), είπαμε; Καλύτερα να μην πούμε, εμπίπτει στην περίπτωση πρώτου και τελευταίου κειμένου.

 

Τίνος είσαι συ βρε Niko;

Επόμενη στάση GTA IV, το πιο σοβαρό, ενήλικο, «εσωτερικό» Grand Theft Auto, σε τέτοιο βαθμό που κατηγορήθηκε από πολλούς γι’ αυτό, αν και υπήρχε μεγάλος αριθμός gamers που το λάτρεψε γι’ αυτό ακριβώς. Ενδεχομένως, οι developers δεν άντεξαν την τόση τρέλα του San Andreas και αποφάσισαν να θίξουν πιο δυναμικά διάφορα θέματα της δυτικής κοινωνίας μας (και συγκεκριμένα των ΗΠΑ), όπως μεταναστευτικό, ακροδεξιά μορφώματα, με πυρήνα το αγαπημένο τους αμερικάνικο όνειρο.
Τι καλύτερο λοιπόν από έναν μη Αμερικανό ήρωα-πρωταγωνιστή, τον Ανατολικοευρωπαίο (αγνώστων λοιπών στοιχείων για την καταγωγή του) Niko Bellic, ο οποίος καταφθάνει στη γη της Επαγγελίας για να διεκδικήσει τ’ όνειρό του. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε την επιστροφή της Liberty City ως setting, Νέα Υόρκη για όσους διαβάζουν με τα μάτια κλειστά και δεν πρόσεχαν στην αρχή, με τον Niko να βρίσκει εκεί τον ξάδερφό του Roman. Δίχως να σημαίνει ότι ο μεγάλος Νικόλας είναι και το καλύτερο παιδί, το αίμα του τον βάζει σε μπελάδες, δεν τον αφήνουν ν’ αγιάσει, και γνωρίζεται με όλο τον όμορφο (υπό)κόσμο της πόλης.

 Για χάρη της πλοκής, της σοβαρότητας και του δεσίματος με τον κεντρικό χαρακτήρα, το gameplay γίνεται πιο μονοδιάστατο (αρκετό πιστολίδι, ακόμα και για τα σταθμά της σειράς), χωρίς πάντως να σημαίνει ότι ο τίτλος χάνει το χιούμορ του. Απλώς, γίνεται (ακόμα πιο) πικρόχολο, αν και δεν λείπουν κάποιες επικές φιγούρες όπως ο Brucie. Στον ίδιο σκοτεινό τόνο, κι ακόμα περισσότερο, συνεχίζει το DLC του GTA IV, The Lost and the Damned, με ήρωα τον χαρλεά Johnny  Klebitz. Κι επειδή τόση μαυρίλα δεν την αντέχει ούτε η Rockstar, η ομάδα ανάπτυξης αποφάσισε να ξεσαλώσει με το δεύτερο πρόσθετο περιεχόμενο για το παιχνίδι, το The Ballad of Gay Tony.
Βασικός ήρωας εδώ είναι ο Luis Lopez, αλλά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ πρωταγωνιστής είναι ο θρυλικός Yusuf Amir, o οποίος δεν κλέβει απλά την παράσταση αλλά και τους ηθοποιούς, την γκαρνταρόμπα, και την καντίνα έξω από το θέατρο.

Γενικότερα, το The Ballad of Gay Tony ξεχειλίζει από εξαιρετικής ποιότητας ενήλικο χιούμορ, το οποίο σπανίζει στον κλάδο των videogames, καθώς κι από ποικιλία και ευρηματικότητα στο gameplay.
 Μια αποστολή με αεροπλάνο, σου θυμίζει κάτι;

 

Τρεις κι ο Φούκος

Τώρα, αν γράψουμε κάτι για το GTA V, θα θεωρηθεί spoiler; Κι αυτό το λέμε υπό την έννοια ότι το παιχνίδι το έχει παίξει η μισή υφήλιος και βάλε στις κονσόλες. Μάλλον όχι, αλλά ίσως θα πρέπει να σεβαστούμε την ανυπομονησία των PC gamers, οι οποίοι αναμένουν καρτερικά την κυκλοφορία του τίτλου εδώ και καιρό. Επιγραμματικά, έχουμε και πάλι επιστροφή γνώριμης τοποθεσίας, αυτή τη φορά του Los Santos (με μπόλικη εξοχή), ενώ ντεμπούτο κάνουν οι τρεις, κι όχι μόνο ένας, βασικοί ήρωες. Επιπλέον, πέραν της βασικής ιστορίας και των παρελκομένων, υπάρχει ένα εκτεταμένο online multiplayer mode με κατάδικό του όνομα: GTA Online.

 Οτιδήποτε άλλο αυτή τη στιγμή, για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με τον GTA V, ίσως να θεωρηθεί ότι «προκαταλαμβάνουμε συνειδήσεις». Να σημειωθεί απλώς ότι η Rockstar θέλησε να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στο χαοτικό San Andreas και το εμφανώς συνεκτικό GTA IV, προσφέροντας το νέο της δημιούργημα. Όσο για την ιστορία, είναι πράγματι ενδιαφέρουσα και οι τρεις πρωταγωνιστές καταφέρνουν να δέσουν αρμονικά παρά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που κουβαλάει ο καθένας. Michael (κάτι σαν Ray Liotta και Michael Madsen, οι οποίοι, άσχετο, έχουν δανείσει τις φωνές τους σε ήρωες προηγουμένων τίτλων της σειράς), Franklin και...  Για τον Trevor, αν τον αγαπάς ή τον σιχαίνεσαι, θα αποφασίσεις εσείς, προσωπικά έχω απάντηση αλλά αυτό θα είναι σπόιλερ από εδώ μέχρι το κίτρινο Ford Escort που μόλις πέρασε από μπροστά μου.

Είσαι και θα είσαι ο πρωθυπουργός

Αυτά, «εν ολίγοις». Για την ακρίβεια, αν το αφιέρωμα είναι ελλιπές ή κατατοπιστικό θα το κρίνεις εσύ. Πάντως, ο τίτλος του κειμένου είναι ελάχιστα παραπλανητικός. Αυτό είναι το GTA της καρδιάς μου, όχι «μας». Κατά την ταπεινή μου άποψη, αποτελεί την κορυφαία gaming σειρά παγκοσμίως, για εκατοντάδες λόγους που αναφέρθηκαν διάσπαρτα εντός του κειμένου, ας μην επαναλαμβανόμαστε.

 Σε ένα και μόνο Grand Theft Auto, μπορεί να βρει ο καθένας χιλιάδες αγαπημένες στιγμές, που ένας δεύτερος δύναται να προσπεράσει και να εντοπίσει τις δικές του. Από ειρωνική αναφορά σε πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις, έως καμουφλαρισμένη αποστολή ή σκηνή από την αγαπημένη του ταινία, βαπτισμένη πάντα με τον υπέροχο Rockstar τρόπο.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, είμαι μάλλον αλλεργικός σε συγκρίσεις, καλύτερο/ χειρότερο και τα συνήθη, γενικότερα όχι μόνο περί GTA. Αν λοιπόν επιμένετε σε ανακήρυξη νικήτη από την παραπάνω λίστα, ας πούμε ότι το πιο αγαπημένο, λατρεμένο, δικό μου παιδί Grand Theft Auto είναι χωρίς δεύτερη κουβέντα το Vice City. Scarface, 80s, Μαϊάμι, πείτε με κολλημένο.


 http://www.oneman.gr