O Ντέιβιντ Σμιθ, είναι ο τυπάκος που την έχει... σκάσει δυο φορές στο
ραντεβού με τον κύριο με τα μαύρα! Τον Χάρο ντε, γιατί είχε καλύτερα
πράγματα να κάνει, όπως πρωταθλητισμό!
Ποιες
σκέψεις μπορεί να περνούν από το μυαλό ενός ανθρώπου ακινητοποιημένου
στο κρεβάτι του νοσοκομείου με μία τρύπα στην σπονδυλική στήλη στο ύψος
του λαιμού, απ' όπου οι χειρουργοί αφαίρεσαν έναν όγκο σε μέγεθος μπάλας
του τένις;
Στην χειρότερη περίπτωση ότι θέλει να πεθάνει για να απαλλαγεί από τον πόνο που διαπερνά και το τελευταίο κύτταρο του κορμιού του. Για να γλιτώσει από την ανικανότητα του να αυτοεξυπηρετηθεί και να αποτινάξει από πάνω του τα βλέμματα λύπησης. Ίσως πάλι να σκέφτεται απλώς ότι το τέλος πλησιάζει και θα ήθελε να έχει πει ή κάνει περισσότερα. Μπορεί επίσης η προσέγγιση στο δράμα σου να είναι πιο μοιρολατρική, τύπου: πόσο άδικη ήταν η ζωή μαζί σου... Ή ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου πλησιάζουν και πρέπει άμεσα να επιστρέψει σε μία βάρκα!
Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη του πρωταγωνιστή της ιστορίας που ακολουθεί, του Ντέιβιντ Σμιθ, όταν ανένηψε από την πολύωρη επέμβαση, τον Μάιου του 2010, όταν δύο φορές κόντεψε να πεθάνει. Την πρώτη όταν οι χειρουργοί αφαίρεσαν τον όγκο και λίγο αργότερα όταν απομάκρυναν ένα θρόμβο, ο οποίος δημιουργήθηκε στη θέση του όγκου που είχε εκριζωθεί νωρίτερα...
«Όταν συνήλθα από την αναισθησία η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου είναι σε δύο χρόνια και πρέπει το ταχύτερο δυνατό να μπω σε μία βάρκα», δηλώνει ο 37χρονος Σκοτσέζος επιζών, ο οποίος τονίζει: «Το να έχω αυτόν το στόχο μου έδωσε κίνητρο. Ποτέ στη διάρκεια της ανάρρωσης δεν σκέφτηκα πόσο τυχερός είμαι που ζω. Όλες μου οι σκέψεις είχαν να κάνουν με το να επιστρέψω γρήγορα και να είμαι στην γραμμή εκκίνησης του Λονδίνου».
Μόλις 17 μήνες αργότερα ο Σμιθ έκανε το όνειρο του πραγματικότητα. Βρέθηκε στη γραμμή εκκίνησης των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2012 και στο λαιμό του, που εσωτερικά έμοιαζε με του Ρόμποκοπ, γεμάτος με βίδες και λοιπά μεταλλικά στοιχεία, φόρεσε μία κορδέλα που κατέληγε στο χρυσό μετάλλιο, ως μέλος της μικτής ομάδας τετρακώπου με πηδαλιούχο τον Ίτον Ντόρνι.
Έχοντας γεννηθεί με σοβαρό πρόβλημα στα κάτω άκρα, παρ' ολίγο να τα χάσει. Φορώντας ειδικούς νάρθηκες τα έσωσε, με το δεξί του πόδι όμως, να παραμορφώνεται μόνιμα. Το γεγονός δεν τον εμπόδισε να ασχοληθεί με επιτυχία από παιδί με τον αθλητισμό. Στα 15 εντάχθηκε στην εθνική ομάδα καράτε αρτιμελών αθλητών, ενώ έλαβε μέρος σε αγώνες σκι και στίβου σε τοπικό επίπεδο.
Το 2006 δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την πρόκριση του στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο μπόμπσλεϊ, για 2 εκατοστά του δευτερολέπτου. Το γεγονός τον στιγμάτισε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τον έκανε να λιγοψυχίσει.
«Εμπνέομαι από οποιονδήποτε ζει με πάθος, σε κάθε στιγμή της ζωής του. Με εξιτάρουν οι άνθρωποι που δεν τα παρατάνε, ενώ δεν τα καταφέρνουν απαραίτητα».
Όταν λοιπόν, ο γιατρός του είπε εκείνη την περίοδο ότι το σώμα του είναι «διαλυμένο» και ότι θα πρέπει να ξεχάσει το ενδεχόμενο να ξαναμπεί σε όχημα και να κατέβει μία πίστα με 80 χλμ/ώρα, η εικόνα που του ήρθε στο νου ήταν να βρίσκει μία «κανονική» δουλειά, πίσω από ένα γραφείο για το υπόλοιπο της ζωής του, το οποίο ήταν ισοδύναμο με θάνατο για τον ίδιο.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και έμαθε ότι η δυσμορφία που είχε στο πόδι, του επέτρεπε να αγωνιστεί στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Πέντε μήνες μετά βρισκόταν σε μία λέμβο για πρώτη φορά και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2009 στην Σλοβενία. Μετά ήρθε ο όγκος...
«Ανακουφίστηκα όταν έγινε η διάγνωση. Ήμουν άρρωστος τόσο καιρό και κάθε βράδυ ξυπνούσα από τους πόνους. Μετά από σειρά εξετάσεων η διάγνωση ήταν ένας εξαιρετικά μεγάλος και επικίνδυνος όγκος. Όταν λοιπόν, έκατσα στο δωμάτιο και έβλεπα το γιατρό καθώς μου έδειχνε στην μαγνητική τομογραφία τον όγκο, σκεφτόμουν ότι: «Ουάου τουλάχιστον ξέρω τι μου συμβαίνει». Πραγματικά δεν βρίσκω λέξεις για να περιγράψω πόσο ξεχωριστή ήταν αυτή η στιγμή για μένα».
H κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Παραολυμπιακούς έκλεισε έναν κύκλο και άνοιξε έναν καινούριο, με ρόδες... Η νέα αγάπη του ήταν το ποδήλατο: «Το να κάνω ποδήλατο ήταν αυτό που αναζητούσα όλη μου τη ζωή. Όταν είμαι πάνω στο ποδήλατο δεν σκέφτομαι την υγεία μου. Είναι η μόνη στιγμή που δεν νιώθω τόσο πόνο».
Η εξέλιξη του ήταν ραγδαία και γρήγορα βρέθηκε αρκετές φορές στο βάθρο αγώνων για έαρτιμελείς αθλητές. Ξαφνικά οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του 2016 έγιναν ρεαλιστικός στόχος. «Όλα πήγαιναν μία χαρά, μέχρι που άρχισα να μην αισθάνομαι τόσο καλά. Ήταν τον Αύγουστο το 2014 όταν ο καρκίνος επανήλθε. Μπήκα στο γραφείου του χειρουργού και ένιωθα το στομάχι μου να ανακατεύεται, όμως σκεφτόμουν «Κράτα και ρώτησε ό,τι πρέπει να ρωτήσεις. Μην κλάψεις, μην κλάψεις, μην κλάψεις...» Βγήκα έξω και αντίκρισα την τηλεόραση που εκείνη την ώρα έδειχνε την ποδηλασία από τον αγώνα τριάθλου των Αγώνων Κοινοπολιτείας και ένιωσα το πρόσωπο μου να γεμίζει δάκρυα...»
Ο γιατρός του, του μίλησε χωρίς περιστροφές. Ο Σμιθ είχε μόλις 1 στις 500 πιθανότητες επιβίωσης. Μετά την επέμβαση θα μπορούσε να παραλύσει από το λαιμό και κάτω, θα μπορούσε να χάσει και τους δύο πνεύμονες του και να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του με τεχνική υποστήριξη, θα μπορούσε να χάσει την κινητικότητα από τα δύο του χέρια. Η ποδηλατική του καριέρα είχε τελειώσει. Αυτό το τελευταίο ήταν που πόνεσε πιο πολύ απ΄όλα...
Η ζωή άλλοτε επαναλαμβάνεται σαν κωμωδία και άλλοτε σαν φάρσα, εξαρτάται πως το βλέπεις... Ο Σμιθ πάντως όντας ξαπλωμένος και παράλυτος στο κρεβάτι μετά το χειρουργείο ένα πράγματα σκέφτηκε: «Το 2016 είναι δύο χρόνια μακριά... πρέπει να επιστρέψω πάνω σε ένα ποδήλατο»!
Κανένας γιατρός δεν μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό αν δεν είσαι αποφασισμένος να ζήσεις. Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Ντέιβιντ Σμιθ δεν είχε καμία πρόθεση να ακολουθήσει το Χάρο στο ταξίδι χωρίς επιστροφή, αφού εκείνος είχε σχέδια για υπερανταντικό και πιο συγκεκριμένα για Βραζιλία!
«Μετά τις δύο επεμβάσεις σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να το ξαναπεράσω. Αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν θα το άφηνα να με νικήσει, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα με νικήσει. Ήταν μία μάχη».
Ακινητοποιημένος στο κρεβάτι δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει οποιαδήποτε άσκηση. Έτσι, γύμναζε τους μύες του διαλογιζόμενος. Οραματιζόμενος τον εαυτό του πάνω σε ένα ποδήλατο, με βίντεο που κατέβαζε στο λάπτοπ του για να εμπνέεται. Όταν επέστρεψε στο σπίτι κόλλησε στον τοίχο του δωματίου του μία αφίσα με το Ρίο, έτρωγε σαν πρωταθλητής και έκανε στατικό ποδήλατο στο γκαράζ του σπιτιού του.
«Κάθε μέρα υπενθύμιζα στον εαυτό μου ότι ο πόνος που ένιωθα πάνω στο ποδήλατο ήταν τόσο πιο γλυκός από εκείνος στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Ο πόνος που νιώθεις πάνω στο ποδήλατο σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, εκείνος του νοσοκομείου είναι εντελώς διαφορετική υπόθεση».
Τον περασμένο μήνα ο Σμιθ ανέβηκε στο βουνό Βεντού, σε μία από τις πιο απαιτητικές αναβάσεις του Γύρου Γαλλίας, τρεις φορές σε μία μέρα! Πριν από κάποιες ημέρες έλαβε μέρος με τα χρώματα της Μεγάλης Βρετανίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα παρα-ποδηλασίας, στο Μανιάγκο της Ιταλίας, όπου κατέλαβε την 16η θέση, δηλώνοντας, «αρκετά ευτυχισμένος».
Στόχος του είναι να είναι στην γραμμή εκκίνησης και του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στα τέλη Ιουλίου. Ο Σμιθ ρουφάει τη ζωή μέχρι την τελευταία σταγόνα, γιατί ξέρει ότι ο ανεπιθύμητος επισκέπτης μπορεί ανά πάσα στιγμή να του χτυπήσει την πόρτα και να του κάνει σινιάλο να φύγουν και ήδη του έχει αρνηθεί δύο φορές...
«Η πιθανότητα ο καρκίνος να επαναδημιουργηθεί είναι 68%. Γι αυτό κάθε πρωί ξυπνώ αφοσιωμένος στη μέρα που έρχεται, χωρίς να σκέφτομαι πολύ το μέλλον. Αυτή είναι μία τρομακτική προπτική, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι το μέλλον θα είναι χωρίς αθλητισμό ή μπορεί να σημαίνει ότι θα είναι ότι δεν θα ξαναζήσω Ολυμπιακούς Αγώνες.
Θα μπορούσα να κάτσω και να περιμένω τον καρκίνο να επιστρέψει ή να κάνω αυτό με το οποίο είναι παθιασμένος. Αυτό το τελευταίο ωθεί τον εαυτό μου στα όρια του.
Υπάρχουν μέρες που είμαι στο ποδήλατο και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που μπορώ και το κάνω αυτό, αντί θα βρίσκομαι σε μία αναπηρική καρέκλα, παράλυτος από το λαιμό και κάτω. Ακόμη και όταν χιονίζει και υποφέρω σαν να βρίσκομαι στην κόλαση, ξέρω πόσο τυχερός είμαι.
Είμαι ευγνώμον για όλα όσα έχω περάσει, την αρρώστια, τις εγχειρίσεις, γατί όλα αυτά μου με έκαναν να εκτιμώ τις ομορφιές της ζωής».
Ο Σμιθ δυσκολεύεται με το πρότυπο της «έμπνευσης» που του αποδίδουν. Ωστόσο, σημαίνει πολλά για εκείνον όταν τον πλησιάζουν και του λένε πόσο επηρεάσε τις ζωές τους η ιστορία του. Το να βλέπει ανθρώπους να παύουν να περιμένουν τη ζωή να έρθει και να αρχίζουν να την κυνηγούν εξαιτίας του είναι κάτι που του δίνει δύναμη να συνεχίσει...
Στην χειρότερη περίπτωση ότι θέλει να πεθάνει για να απαλλαγεί από τον πόνο που διαπερνά και το τελευταίο κύτταρο του κορμιού του. Για να γλιτώσει από την ανικανότητα του να αυτοεξυπηρετηθεί και να αποτινάξει από πάνω του τα βλέμματα λύπησης. Ίσως πάλι να σκέφτεται απλώς ότι το τέλος πλησιάζει και θα ήθελε να έχει πει ή κάνει περισσότερα. Μπορεί επίσης η προσέγγιση στο δράμα σου να είναι πιο μοιρολατρική, τύπου: πόσο άδικη ήταν η ζωή μαζί σου... Ή ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου πλησιάζουν και πρέπει άμεσα να επιστρέψει σε μία βάρκα!
Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη του πρωταγωνιστή της ιστορίας που ακολουθεί, του Ντέιβιντ Σμιθ, όταν ανένηψε από την πολύωρη επέμβαση, τον Μάιου του 2010, όταν δύο φορές κόντεψε να πεθάνει. Την πρώτη όταν οι χειρουργοί αφαίρεσαν τον όγκο και λίγο αργότερα όταν απομάκρυναν ένα θρόμβο, ο οποίος δημιουργήθηκε στη θέση του όγκου που είχε εκριζωθεί νωρίτερα...
«Όταν συνήλθα από την αναισθησία η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου είναι σε δύο χρόνια και πρέπει το ταχύτερο δυνατό να μπω σε μία βάρκα», δηλώνει ο 37χρονος Σκοτσέζος επιζών, ο οποίος τονίζει: «Το να έχω αυτόν το στόχο μου έδωσε κίνητρο. Ποτέ στη διάρκεια της ανάρρωσης δεν σκέφτηκα πόσο τυχερός είμαι που ζω. Όλες μου οι σκέψεις είχαν να κάνουν με το να επιστρέψω γρήγορα και να είμαι στην γραμμή εκκίνησης του Λονδίνου».
Μόλις 17 μήνες αργότερα ο Σμιθ έκανε το όνειρο του πραγματικότητα. Βρέθηκε στη γραμμή εκκίνησης των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2012 και στο λαιμό του, που εσωτερικά έμοιαζε με του Ρόμποκοπ, γεμάτος με βίδες και λοιπά μεταλλικά στοιχεία, φόρεσε μία κορδέλα που κατέληγε στο χρυσό μετάλλιο, ως μέλος της μικτής ομάδας τετρακώπου με πηδαλιούχο τον Ίτον Ντόρνι.
Έχοντας γεννηθεί με σοβαρό πρόβλημα στα κάτω άκρα, παρ' ολίγο να τα χάσει. Φορώντας ειδικούς νάρθηκες τα έσωσε, με το δεξί του πόδι όμως, να παραμορφώνεται μόνιμα. Το γεγονός δεν τον εμπόδισε να ασχοληθεί με επιτυχία από παιδί με τον αθλητισμό. Στα 15 εντάχθηκε στην εθνική ομάδα καράτε αρτιμελών αθλητών, ενώ έλαβε μέρος σε αγώνες σκι και στίβου σε τοπικό επίπεδο.
Το 2006 δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την πρόκριση του στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο μπόμπσλεϊ, για 2 εκατοστά του δευτερολέπτου. Το γεγονός τον στιγμάτισε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τον έκανε να λιγοψυχίσει.
«Εμπνέομαι από οποιονδήποτε ζει με πάθος, σε κάθε στιγμή της ζωής του. Με εξιτάρουν οι άνθρωποι που δεν τα παρατάνε, ενώ δεν τα καταφέρνουν απαραίτητα».
Όταν λοιπόν, ο γιατρός του είπε εκείνη την περίοδο ότι το σώμα του είναι «διαλυμένο» και ότι θα πρέπει να ξεχάσει το ενδεχόμενο να ξαναμπεί σε όχημα και να κατέβει μία πίστα με 80 χλμ/ώρα, η εικόνα που του ήρθε στο νου ήταν να βρίσκει μία «κανονική» δουλειά, πίσω από ένα γραφείο για το υπόλοιπο της ζωής του, το οποίο ήταν ισοδύναμο με θάνατο για τον ίδιο.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και έμαθε ότι η δυσμορφία που είχε στο πόδι, του επέτρεπε να αγωνιστεί στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Πέντε μήνες μετά βρισκόταν σε μία λέμβο για πρώτη φορά και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2009 στην Σλοβενία. Μετά ήρθε ο όγκος...
«Ανακουφίστηκα όταν έγινε η διάγνωση. Ήμουν άρρωστος τόσο καιρό και κάθε βράδυ ξυπνούσα από τους πόνους. Μετά από σειρά εξετάσεων η διάγνωση ήταν ένας εξαιρετικά μεγάλος και επικίνδυνος όγκος. Όταν λοιπόν, έκατσα στο δωμάτιο και έβλεπα το γιατρό καθώς μου έδειχνε στην μαγνητική τομογραφία τον όγκο, σκεφτόμουν ότι: «Ουάου τουλάχιστον ξέρω τι μου συμβαίνει». Πραγματικά δεν βρίσκω λέξεις για να περιγράψω πόσο ξεχωριστή ήταν αυτή η στιγμή για μένα».
H κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Παραολυμπιακούς έκλεισε έναν κύκλο και άνοιξε έναν καινούριο, με ρόδες... Η νέα αγάπη του ήταν το ποδήλατο: «Το να κάνω ποδήλατο ήταν αυτό που αναζητούσα όλη μου τη ζωή. Όταν είμαι πάνω στο ποδήλατο δεν σκέφτομαι την υγεία μου. Είναι η μόνη στιγμή που δεν νιώθω τόσο πόνο».
Η εξέλιξη του ήταν ραγδαία και γρήγορα βρέθηκε αρκετές φορές στο βάθρο αγώνων για έαρτιμελείς αθλητές. Ξαφνικά οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του 2016 έγιναν ρεαλιστικός στόχος. «Όλα πήγαιναν μία χαρά, μέχρι που άρχισα να μην αισθάνομαι τόσο καλά. Ήταν τον Αύγουστο το 2014 όταν ο καρκίνος επανήλθε. Μπήκα στο γραφείου του χειρουργού και ένιωθα το στομάχι μου να ανακατεύεται, όμως σκεφτόμουν «Κράτα και ρώτησε ό,τι πρέπει να ρωτήσεις. Μην κλάψεις, μην κλάψεις, μην κλάψεις...» Βγήκα έξω και αντίκρισα την τηλεόραση που εκείνη την ώρα έδειχνε την ποδηλασία από τον αγώνα τριάθλου των Αγώνων Κοινοπολιτείας και ένιωσα το πρόσωπο μου να γεμίζει δάκρυα...»
Ο γιατρός του, του μίλησε χωρίς περιστροφές. Ο Σμιθ είχε μόλις 1 στις 500 πιθανότητες επιβίωσης. Μετά την επέμβαση θα μπορούσε να παραλύσει από το λαιμό και κάτω, θα μπορούσε να χάσει και τους δύο πνεύμονες του και να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του με τεχνική υποστήριξη, θα μπορούσε να χάσει την κινητικότητα από τα δύο του χέρια. Η ποδηλατική του καριέρα είχε τελειώσει. Αυτό το τελευταίο ήταν που πόνεσε πιο πολύ απ΄όλα...
Η ζωή άλλοτε επαναλαμβάνεται σαν κωμωδία και άλλοτε σαν φάρσα, εξαρτάται πως το βλέπεις... Ο Σμιθ πάντως όντας ξαπλωμένος και παράλυτος στο κρεβάτι μετά το χειρουργείο ένα πράγματα σκέφτηκε: «Το 2016 είναι δύο χρόνια μακριά... πρέπει να επιστρέψω πάνω σε ένα ποδήλατο»!
Κανένας γιατρός δεν μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό αν δεν είσαι αποφασισμένος να ζήσεις. Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Ντέιβιντ Σμιθ δεν είχε καμία πρόθεση να ακολουθήσει το Χάρο στο ταξίδι χωρίς επιστροφή, αφού εκείνος είχε σχέδια για υπερανταντικό και πιο συγκεκριμένα για Βραζιλία!
«Μετά τις δύο επεμβάσεις σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να το ξαναπεράσω. Αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν θα το άφηνα να με νικήσει, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα με νικήσει. Ήταν μία μάχη».
Ακινητοποιημένος στο κρεβάτι δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει οποιαδήποτε άσκηση. Έτσι, γύμναζε τους μύες του διαλογιζόμενος. Οραματιζόμενος τον εαυτό του πάνω σε ένα ποδήλατο, με βίντεο που κατέβαζε στο λάπτοπ του για να εμπνέεται. Όταν επέστρεψε στο σπίτι κόλλησε στον τοίχο του δωματίου του μία αφίσα με το Ρίο, έτρωγε σαν πρωταθλητής και έκανε στατικό ποδήλατο στο γκαράζ του σπιτιού του.
«Κάθε μέρα υπενθύμιζα στον εαυτό μου ότι ο πόνος που ένιωθα πάνω στο ποδήλατο ήταν τόσο πιο γλυκός από εκείνος στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Ο πόνος που νιώθεις πάνω στο ποδήλατο σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, εκείνος του νοσοκομείου είναι εντελώς διαφορετική υπόθεση».
Τον περασμένο μήνα ο Σμιθ ανέβηκε στο βουνό Βεντού, σε μία από τις πιο απαιτητικές αναβάσεις του Γύρου Γαλλίας, τρεις φορές σε μία μέρα! Πριν από κάποιες ημέρες έλαβε μέρος με τα χρώματα της Μεγάλης Βρετανίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα παρα-ποδηλασίας, στο Μανιάγκο της Ιταλίας, όπου κατέλαβε την 16η θέση, δηλώνοντας, «αρκετά ευτυχισμένος».
Στόχος του είναι να είναι στην γραμμή εκκίνησης και του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στα τέλη Ιουλίου. Ο Σμιθ ρουφάει τη ζωή μέχρι την τελευταία σταγόνα, γιατί ξέρει ότι ο ανεπιθύμητος επισκέπτης μπορεί ανά πάσα στιγμή να του χτυπήσει την πόρτα και να του κάνει σινιάλο να φύγουν και ήδη του έχει αρνηθεί δύο φορές...
«Η πιθανότητα ο καρκίνος να επαναδημιουργηθεί είναι 68%. Γι αυτό κάθε πρωί ξυπνώ αφοσιωμένος στη μέρα που έρχεται, χωρίς να σκέφτομαι πολύ το μέλλον. Αυτή είναι μία τρομακτική προπτική, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι το μέλλον θα είναι χωρίς αθλητισμό ή μπορεί να σημαίνει ότι θα είναι ότι δεν θα ξαναζήσω Ολυμπιακούς Αγώνες.
Θα μπορούσα να κάτσω και να περιμένω τον καρκίνο να επιστρέψει ή να κάνω αυτό με το οποίο είναι παθιασμένος. Αυτό το τελευταίο ωθεί τον εαυτό μου στα όρια του.
Υπάρχουν μέρες που είμαι στο ποδήλατο και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που μπορώ και το κάνω αυτό, αντί θα βρίσκομαι σε μία αναπηρική καρέκλα, παράλυτος από το λαιμό και κάτω. Ακόμη και όταν χιονίζει και υποφέρω σαν να βρίσκομαι στην κόλαση, ξέρω πόσο τυχερός είμαι.
Είμαι ευγνώμον για όλα όσα έχω περάσει, την αρρώστια, τις εγχειρίσεις, γατί όλα αυτά μου με έκαναν να εκτιμώ τις ομορφιές της ζωής».
Ο Σμιθ δυσκολεύεται με το πρότυπο της «έμπνευσης» που του αποδίδουν. Ωστόσο, σημαίνει πολλά για εκείνον όταν τον πλησιάζουν και του λένε πόσο επηρεάσε τις ζωές τους η ιστορία του. Το να βλέπει ανθρώπους να παύουν να περιμένουν τη ζωή να έρθει και να αρχίζουν να την κυνηγούν εξαιτίας του είναι κάτι που του δίνει δύναμη να συνεχίσει...
