Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Αυτά τα Παιδιά-Ζόμπι θα σου Παγώσουν το Αίμα (Pics)


Η Brittany Bentine, βγάζει το ψωμί της μετατρέποντας παιδιά σε ζόμπι. Η Bentine είναι η ιδιοκτήτρια της Locked Illusions, μιας εταιρίας που περιγράφει το προφίλ της ως «η πρώτη αμερικάνικη goth/εναλλακτική και fantasy εταιρεία που δημιουργεί φωτογραφική τέχνη για την μητρότητα, τα μωρά, τα παιδιά, οικογένειες και εφήβους».
Στο φωτογραφικό στούντιο που έχει μετατραπεί σε χώρα του παραμυθιού, βλέπει κανείς παιδιά ψεκασμένα με ψεύτικο αίμα, μουτζουρωμένα με σκούρο make up και μεταμφιεσμένα έτσι ώστε να μοιάζουν ότι μόλις αναστήθηκαν.
Οι τρομακτικά αιματηρές της φωτογραφίες όμως, φαίνεται ότι εσχάτως έχουν προκαλέσει αντιδράσεις. Αρκετά άτομα έχουν μπει στην σελίδα της Bentine στο Facebook, αφήνοντας ιδιαίτερα επιθετικά σχόλια, ουσιαστικά κατηγορώντας την φωτογράφο για παιδική κακοποίηση. Η δουλειά της έχει χαρακτηριστεί «ανατριχιαστική», «διαβολική» και «άρρωστη». Ένα forum post μάλιστα ζήτησε και την θανάτωση των γονιών των παιδιών, ενώ η έντονη κριτική στο έργο της Bentine ώθησε το Telemundo να κάνει ένα ρεπορτάζ για εκείνη. Παρά τις αρνητικές αντιδράσεις, οι Bentine εξακολουθεί και έχει πελάτες, μέσω των οποίων μπορεί και βγάζει τα προς το ζην. Το Vice επικοινώνησε μαζί της για να μάθει λίγα πράγματα παραπάνω για την δουλειά της και τι ωθεί τους γονείς να οργανώνουν αυτές τις ανατριχιαστικές φωτογραφήσεις για τα παιδιά τους.

Ακολουθεί η συνέντευξη στο Vice  


Πώς σου ήρθε η ιδέα να συνδυάσεις μακάβριες εικόνες με παιδιά;
 
Brittany Bentine: Ξεκίνησα φωτογραφίζοντας πιο «κανονικά» πράγματα και τα βαρέθηκα γρήγορα, μιας και πάντα ήθελα να καταπιαστώ με πιο σκοτεινά πράγματα. Έχω και δικά μου παιδιά και τους άρεσε πολύ η ιδέα. Άρχισα λοιπόν με εκείνα και από εκεί και πέρα το πράγμα άρχισε να «τρέχει». Ειλικρινά, δεν πίστεψα ποτέ ότι θα ασχοληθεί ο κόσμος με αυτό, απλά πίστεψα ότι ίσως να άξιζε τον κόπο.
Πάντα με ενδιέφεραν τα πιο σκοτεινά πράγματα, από την παιδική μου ηλικία κιόλας. Το να δουλέψω με παιδιά ήταν κάτι που έκανα σε προηγούμενες δουλειές μου και απλά ήθελα να εμβαθύνω στην σκοτεινή πλευρά τους, καθώς δεν είχει γίνει κάτι αντίστοιχο. Θεώρησα πως θα ήταν μια πιο ενδιαφέρουσα οπτική.


Εδώ και πόσο καιρό ασχολείσαι με αυτό;
Εδώ και τρία με τέσσερα χρόνια ασχολούμαι με την πιο «σκοτεινή» πλευρά και με την φωτογραφία ασχολούμαι συνολικά έξι με επτά χρόνια. Είναι πλέον η κανονική μου δουλειά.
Οι ιδέες είναι κυρίως των πελατών;
Έχω κάποιους πελάτες που έχουν κάποια βασική ιδέα και από εκεί και πέρα θα την αναπτύξω και θα τους προτείνω ρούχα και make up. Κάποιες σπάνιες φορές, ένας πελάτης μπορεί να έρθει με μια ολοκληρωμένη ιδέα, αλλά εννιά φορές στις δέκα κατασκευάζω το όλο concept ειδικά για κάθε πελάτη.


Πόσο «πειράζεις» την κάθε εικόνα;
Αν υπάρχει κάποιο αντικείμενο το οποίο δεν μπορώ να βρω, το βάζω μέσα στην εικόνα ψηφιακά, αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια. Συνήθως οι μόνες παρεμβάσεις που κάνω στις εικόνες είναι για να τελειοποιήσω το zombie look, ειδικά στα μάτια, μιας και δεν χρησιμοποιώ ποτέ φακούς επαφής στα παιδιά. Ακόμα και με τους ενήλικες, οι φακοί επαφής καμιά φορά δεν φαίνονται τόσο καλοί, όσο η δουλειά που μπορώ να κάνω μετά. Καμιά φορά ναι, φαίνονται καταπληκτικοί. Απλά βλέπεις ξεχωριστά την κάθε φορά, γιατί ούτως ή άλλως υπάρχουν πολλές επιλογές φακών επαφής.


Και το αίμα;
Όλο το make up και το αίμα που βάζουμε είναι Blood Gel. Υπάρχει ένα που λέγεται Bloody Scab, το οποίο μου αρέσει επειδή είναι πηχτό, βγαίνει πολύ εύκολα και δεν αφήνει λεκέδες. Έχω όμως χρησιμοποιήσεις και το «κανονικό» ψεύτικο αίμα.
Σου έκαναν εντύπωση οι αρνητικές αντιδράσεις για την δουλειά σου;
Δεν εντυπωσιάστηκα και τόσο. Κάπου το περίμενα. Υποθέτω πως στον χώρο της φωτογραφίας ίσως είναι κάτι καινούργιο, αλλά βλέπουμε παιδιά-ζόμπι στον κινηματογράφο εδώ και πάρα πολύ καιρό, σε ταινίες του Hollywood και όχι μόνο. Έχουμε δει τέτοια πράγματα στην Προφητεία ή στο Children of the Corn, δεν είναι κάτι τόσο πρωτοποριακό ως ιδέα.


Ποια η γνώμη σου για τις ενστάσεις που έχουν παρουσιάσει διάφορα άτομα, σχετικά με την παρουσία παιδιών σε τέτοιες δουλειές;
Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του. Σε κάποιους αρέσουν οι πίνακες τοπίων, σε άλλους όχι. Ο καθένας έχει δικαίωμα να του αρέσει ό,τι θέλει. Τα παιδιά πάντως το διασκεδάζουν. Δεν βασανίζουμε κανέναν, δεν κακοποιούμε κανέναν. Το έχω πει τόσες φορές ότι αν ένα παιδί δεν περνάει καλά, δεν το κάνουμε και είναι κάτι που μου έχει συμβεί μόλις μια φορά. Αν δεν θέλουν, αν φοβηθούν, τότε η φωτογράφηση δεν θα γίνει. Τόσο απλά. Συνήθως οι γονείς των παιδιών με ενημερώνουν για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, αν είναι ντροπαλά ή λιγομίλητα, αν θα αρέσει κάτι στο παιδί τους ή όχι. Αν κάτι από αυτά που μου λένε έρχονται σε αντίθεση με αυτά που θα κάνουμε στην φωτογράφηση, τους ενημερώνω, έτσι ώστε να δουν αν κάνει για το παιδί τους.


Τι σου λένε τα παιδιά όταν βλέπουν τις φωτογραφίες;
Μια κοπελίτσα για παράδειγμα που φωτογράφησα πριν ένα χρόνο, είναι ακόμα ενθουσιασμένη με αυτό που βγήκε. Είναι πολύ περήφανη με αυτό. Το βλέπουν ότι βοηθάνε στην δημιουργία ενός έργου τέχνης. Ξέρουν ότι όλο το αίμα και όλα αυτά είναι ψεύτικα, ότι είναι δημιουργήματα της φαντασίας μας και όταν βλέπουν το τελικό αποτέλεσμα, ενθουσιάζονται πάντα.


Υπάρχει κάποια «κλασσική» περίπτωση πελάτη; Σίγουρα θα έχεις περισσότερη δουλειά την περίοδο του Halloween σωστά;
Υπάρχουν κάποιοι πελάτες που έρχονται όπως είπες την περίοδο του Halloween, αλλά αναλαμβάνω δουλειές όλον τον χρόνο. Κάποιοι είναι απλά οπαδοί των ταινιών τρόμου και θέλουν τις φωτογραφίες για το σαλόνι τους. Πώς να στο πω, το γουστάρουν. Κάποιοι θέλουν να στολίσουν το σπίτι τους με εικόνες της θάλασσας ή λουλουδιών και κάποιοι θέλουν κάτι πιο σκοτεινό και μακάβριο. Ο καθένας έχει δικαίωμα να θέλει αυτό που του κάνει.


Οι αυθεντικές εκδόσεις μερικών πολύ γνωστών παραμυθιών είναι πολύ πιο σκοτεινές από τις τωρινές τους εκδόσεις, προφανώς γιατί με τον καιρό άλλαξαν, ώστε να μην εκτίθενται τα παιδιά σε πιο σκοτεινές θεματικές. Πιστεύεις πως οι αντιρρήσεις για τις φωτογραφήσεις σου, γεννιούνται από την ίδια λογική;
Σίγουρα. Γενικά είμαστε μια κοινωνία που έχει προστατεύσει τον εαυτό της από τον θάνατο και τις ιεροτελεστίες του θανάτου. Οι άνθρωποι στις μέρες μας δεν θέλουν να καταπιάνονται με τον θάνατο, αν και στην πραγματικότητα είναι ένα πολύ υγιές θέμα για να ασχοληθεί κανείς. Έχω βιώσει τον θάνατο στην ζωή μου, έχω χάσει μέλη της οικογένειάς μου, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι ως κοινωνία να μιλήσουμε ανοιχτά για τον θάνατο. Στην Βικτωριανή εποχή, ήταν ένα θέμα που μπορούσε να συζητηθεί και θα έλεγα πως είχαν μια πιο υγιή άποψη γύρω από αυτό. Σήμερα, ακόμα κι αν κάποιος χάσει ένα δικό του πρόσωπο, είναι σχεδόν ταμπού να μιλάς για αυτό. Αλλά εδώ που τα λέμε, όλοι μας είμαστε διαφορετικοί και στο τέλος, ποιος μπορεί να πει τι είναι πραγματικά σωστό και πραγματικά λάθος;


Πώς απαντάς σε αυτούς που αποκαλούν την δουλειά σου άρρωστη και τρομακτική;
Επειδή κάτι δεν είναι του γούστου σου, δεν σημαίνει ότι δεν κάνει σε κάποιον άλλο. Κανείς δεν αξίζει να αντιμετωπίζει μια κακή συμπεριφορά λόγω δικών του αποφάσεων για την ίδια του την οικογένεια. Ευτυχώς για μένα, είμαι ιδιαίτερα σκληρόπετση, οπότε δεν με επηρεάζει. Αυτό όμως που πραγματικά με ενοχλεί είναι όταν δέχονται επιθέσεις άνθρωποι που εκφράζουν την αγάπη τους για την τέχνη μου και ακούνε διάφορα για τον χαρακτήρα τους και τα γούστα τους. Δεν το βρίσκω κουλ αυτό. Όσο όμως έχει να κάνει με την τέχνη μου, αν σε κάποιους δεν κάνει, δικαίωμά τους, δεν έχω κανένα πρόβλημα.