Ο Ορφέας στον Άδη
Σύμφωνα με το μύθο, ο Ορφέας πληγωμένος από την άδικη απώλεια της γυναίκας του, Ευρυδίκης, κατεβαίνει στον Άδη για να την διεκδικήσει. Η δεξιοτεχνία του στη μουσική σαγηνεύει τον Άδη ο οποίος αποφασίζει να του δώσει την ευκαιρία να επανακτήσει τη γυναίκα του με την προϋπόθεση να μη γυρίσει να την κοιτάξει όσο εκείνη θα τον ακολουθεί στην επιστροφή τους προς τον κόσμο των ζωντανών. Ο Ορφέας όμως προδίδεται από την αμφιβολία του και λίγο πριν το τέλος της διαδρομής τους γυρίζει να την κοιτάξει με αποτέλεσμα να τη χάσει για πάντα…
...Καὶ τώρα πλιὰ ξανάγερνε, κ’ εἶχε ξεφύγει ἀπ’ ὅλα τὰ κίντυνα καὶ πρὸς τὸ φῶς τοῦ κόσμου ἡ Εὐρυδίκη. Ποῦ πάλι τοὖχε χαριστεῖ, κατόπι ἀκολουθῶντας, (Τί τέτοιο νόμο τοὔβαλεν ἡ Περσεφόνη) ἐρχότουν. Ὅταν κυριεύει ξαφνικὰ τὸν ἄβουλο ἐρωτάρη μιὰ τρέλλα, ποῦ συχωρετὴ θὲ νἆταν, ἂν ὁ Ἅδης εγνώριζε νὰ συχωρεῖ: σιμὰ στὸ φῶς τελείως,
απὸ το πάθος τῆς ψυχῆς παρμένος, λησμονάει, καί, ὤφου! τὴν Εὐριδίκη του γυρίζοντας τηράζει. Ὅλα τὰ κόπια ἐχάθηκαν• χαλιῶνται κ’ οἱ συνθῆκες τοῦ τύραννου τοῦ φοβεροῦ καὶ τρεῖς φορὲς στὲς λίμνες τ’ Ἀόρνου ἀντάρα ἀκούστηκε.
Τί θἄκανε; σὰ δυὸ φορὲς τοῦ ἁρπάχτηκε ἡ συμβία, ποῦ θένα πήγαινε; μὲ τί παράπονο τὸν Ἅδη καὶ τοὺς θεοὺς μὲ τί φωνὲς αὐτὸς θὰ ἐσυγκινοῦσε;...
«… Αλήθεια, πώς γνωρίζονται οι άνθρωποι; Στην αρχή πίστευα πως γνωρίζονται με την αφή. Αγγίζοντας ο ένας τον άλλο. Μετά όμως κατάλαβα ότι αυτό τους απομακρύνει, τους αποξενώνει πιο πολύ…»
«Ναι, αλλά τότε πώς γνωρίζονται οι άνθρωποι;»
«Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, έχω να σου δηλώσω το εξής: Ποτέ κανένας δε γνωρίζει καλά κανέναν! Είμαστε όλοι καταδικασμένοι να ζούμε πάντα στην απομόνωση, κλεισμένοι στη μοναξιά του ίδιου μας του πετσιού! Αυτή είναι η αλήθεια και πρέπει να την παραδεχτούμε…» «Δεν είναι έτσι, δεν μπορώ να δεχτώ αυτό που είπες… είναι πολύ θλιβερό.»
Ο περιπλανώμενος Βαλ, με συνοδοιπόρο τη «σύντροφο της ζωής του», την κιθάρα του, καταλήγει σε μία βίαιη και ρατσιστική προς κάθε τι διαφορετικό, κωμόπολη του Αμερικανικού Νότου όπου θα συναντήσει την Λαίδη Τόρρανς. Μια νέα γυναίκα με τραυματισμένο παρελθόν, καταδικασμένη να ζει στο πλευρό ενός βάρβαρου ηλικιωμένου συζύγου και να διευθύνει την επιχείρησή του. Πάνω στο ανατρεπτικό -για τις συντηρητικές «σταθερές» της κοινωνίας- μονοπάτι της γνωριμίας τους θα αρχίσει να σχηματίζεται η αντανάκλαση του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης… Ένα ρέκβιεμ για μια λιμνάζουσα κοινωνία που αρνείται να μπολιάσει οποιοδήποτε ''ξένο'' στοιχείο απειλεί να ταράξει τα ‘’ασφαλή’’ στάσιμα νερά της...
«Χ.Ν.Ο.Υ… η δύναμη του νου!»
Όταν ο κλάδος της Ιατρικής συνάντησε την τέχνη του θεάτρου απέδωσε έναν περίεργο καρπό... που ονομάστηκε Χ.Ν.Ο.Υ. Κοινώς, Χρονίως Νοσούσες Ονειροπαρμένες Υπάρξεις. Η διασταύρωση αυτή συνέβη το 2004 κι έκτοτε ο καρπός αυτός άρχισε να μεταλλάσσεται έως ότου φτάσει στη σημερινή του μορφή η οποία αριθμεί 14 τέτοιες υπάρξεις. Κατά τη διάρκεια της εξέλιξής του πέρασε από διάφορα στάδια άλλοτε με διαχρονική επιθεωρησιακή διάθεση, άλλοτε σε πιο σκεπτικιστικό έως στοχαστικό ύφος, αλλά κατά γενική ομολογία με έντονη όσο και αθεράπευτη αυτοσχεδιαστική τάση, διαστρεβλώνοντας κάθε θεατρικό του απόσταγμα με σεβασμό στο χαρακτήρα του, όχι και τόσο όμως στην πρωτότυπη εκτέλεσή του... Τα στάδια αυτά συνοψίστηκαν στους εξής τίτλους: ‘’Οχτώ γυναίκες κατηγορούνται’’ του Ρομπέρ Τομά, ‘’Ρωμαίος κι Ιουλιέτα’’ του Μποστ, ‘’Οι μύγες’’ του Ζαν Πωλ Σαρτρ, ‘’Νεκρή χώρα’’ διασκευή της ομάδας, ‘’Με τα δόντια’’ του Thorton Wilder, ‘’Νεφέλες’’ του Αριστοφάνη, ‘’Ταξίδι στην Άβυσσο’’ του Πεσόα, ‘’Θάνατος, αυτό το κακό’’ του Γούντι Άλεν, ‘’Τελετή +’’ του Π. Μάτεσι, ‘’Θα σε πάρει ο δρόμος’’ του Σάκη Σερέφα, ‘’Κούκου’’, του Ζωρζ Φεντώ, ‘’Η Πινακοθήκη των Ηλιθίων’’ του Νίκου Τσιφόρου, είναι τα θεατρικά έργα που απαρτίζουν την πορεία της ομάδας από το 2004 μέχρι και το 2015.
Η Χ.Ν.Ο.Υ έχει συμμετάσχει κατά καιρούς σε σειρά θεατρικών φεστιβάλ, τόσο στο πλαίσιο πολιτιστικών εκδηλώσεων του Α.Π.Θ. όσο και σε αντίστοιχες εκδηλώσεις πολιτιστικών φορέων εκτός Θεσσαλονίκης (Ιωάννινα, Λάρισα, Δράμα, Αστρίτσι Ηρακλείου μέσω της Πανελλήνιας Ένωσης Ερασιτεχνικών Φοιτητικών Θεατρικών Ομάδων καθώς και επί σειρά ετών στην Διεθνή Πανεπιστημιάδα Θ ε ά τ ρ ο υ του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών).
Ο Τένεσι Ουίλιαμς και το έργο του
Ο Τένεσι Ουίλιαμς (26 Μαρτίου 1911-25 Φεβρουαρίου 1983) ,
υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς
θεατρικούς συγγραφείς. Έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα
στη Νέα Ορλεάνη, όπου και άλλαξε το όνομά του από την
πολιτεία καταγωγής του πατέρα του. Έγραψε ποιήματα,
νουβέλες, θεατρικά έργα και παιχνίδια, ιστορίες και
μυθιστορήματα. Κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1948 για το
"Λεωφορείον ο Πόθος" και το 1955 για τη "Λυσσασμένη
Γάτα". Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 30
γλώσσες, ενώ αποτελούν ιδιαίτερα δημοφιλείς παραστάσεις
σε όλο τον κόσμο.
Άρχισε τη συγγραφική του καριέρα στα 28 του χρόνια, στα
34 βρήκε τον ατομικό του λόγο με τον «Γυάλινο κόσμο», στα
36 έγινε ο υπ' αριθμόν ένα δραματικός συγγραφέας της
γενιάς του με το «Λεωφορείο ο πόθος», στα 44 έγραψε την
τελευταία εμπορική του επιτυχία («Νύχτα της Ιγκουάνα»),
στα 70 το τελευταίο του θεατρικό έργο («Now, the Cats With
Jewelled Claws») και στα 72 πέθανε από ένα πώμα
μπουκαλιού που σφηνώθηκε στον λαιμό του, ολομόναχος σ'
ένα άξενο δωμάτιο ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης, της
πόλης που τον ανέδειξε αλλά και τον τ ι μ ώ ρ η σ ε ,
καταβροχθισμένος από τα θ ρ α ύ σ μ α τ α
του ραγισμένου κόσμου του.
Συντελεστές
Ορφέας: Δημήτρης Καλαϊτζόγλου
Ντόλλυ Χάμμα/Ευρυδίκη: Ηλέκτρα Αυγουστή
Μπιούλα Μπίννινγκς/Νοσοκόμα: Άννα-Μαρία Γάτου
Πή-Γουη Χάμμα: Δημήτρης Αλεπίδης
Σερίφης Τάλμποτ: Νίκος Χατζόπουλος
Βη Τάλμποτ: Αναστασία Μούρνου
Εύα Τεμπλ/Μάγος/Γυναίκα:Νίκη Λαγιόκαπα
Βάλενταιν
Ξαβιέ (Βαλ): Στρατής Ζαχαρέλος
Κάρολ Κατρήρ: Ζωή Νικολετάτου
Πριγκηπέσσα Τόρρανς: Μαρία Γραμματικοπούλου
Τζέημπ Τόρρανς: Στέφανος Μανουσαρίδης
Αφηγητής/Ντογκ Μπίννινγκς/Ντέιβιντ Κατρήρ/Κύριος
Ντουμπίνσκυ/Κλόουν: Κωνσταντίνος Κάρμας
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Νικηφορίδης - Κατερίνα Καραδήμου
Φωτισμοί: Δήμος Παπαδημητρίου
Φροντιστήριο: Μαρία Γραμματικοπούλου
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Επιμέλεια αφίσας: Δημήτρης Λαζάρου
