Ο Dan Brown έκανε πάλι κόλαση (του Δάντη) το καλοκαίρι μας

Δέκα ακριβώς χρόνια μετά το Κώδικας Da Vinci, το Inferno, το νέο του ‘έπος’, κάνει κατάληψη στις διπλανές ξαπλώστρες. Και, προσεχώς, στα multiplex. Το Τραπουλόχαρτο διάβασε για να μην χρειαστεί να το κάνεις εσύ.

Τα καλά νέα είναι ότι το The Lost Symbol, το τελευταίο -προ Inferno- βιβλίο του Brown με ήρωα τον ‘Χαρβαρντιανό’ Robert Langdon, δεν θα γίνει τελικά ταινία. Τα κακά είναι ότι το Inferno, με διαφορά το best seller βιβλίο της χρονιάς, μπήκε σούμπιτο στην θέση του με τον Tom Hanks να έχει ήδη υπογράψει. Αυτό δηλαδή το νέο που ήταν και η αφορμή να ασχοληθούμε μαζί του. Τώρα το μόνο που λείπει είναι μια ξανθιά bimbo για να παίξει την επιστήμονα με το εξωφρενικό  IQ που τον βοηθάει. Αλήθεια, τι είπαμε ότι κάνει η Denise Richards;

Στα πλαίσια της έρευνας που έκανα για το The Da Vinci Code εντρύφησα στην φιλοσοφία της εκκλησίας και συνειδητοποίησα ότι η εικόνα που έχουμε για την κόλαση δεν προέρχεται από την Βίβλο, αλλά από την Θεία Κωμωδία του Δάντη. Από έναν τύπο δηλαδή που έγραψε βασικά ένα mainstream θρίλερ για την εποχή του. Μου ήταν αδύνατο να αντισταθώ να ασχοληθώ μαζί του’
Έτσι απλά και λιτά εξηγεί ο  μπεστελεράς συγγραφέας (σ.σ. έχει πουλήσει πάνω από 200 εκ. βιβλία) την αποφασή του να ασχοληθεί με ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η διαφορά είναι ότι, αυτή τη φορά, υπήρξαν όλοι κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να τον βοηθήσουν.

Ξεκινώντας με τις δημοτικές αρχές της πόλης της Φλωρεντίας και τους υπεύθυνους των τοπικών μουσείων και palazzo που του άνοιξαν όλες τις μυστικές κρύπτες. Τρίβοντας ταυτόχρονα τα χέρια τους σκεπτόμενοι τα φράγκα που θα βγάλουν από το συνεπακόλουθο τουριστικό μπουμ.  Κάτι που ήδη έχει συμβεί με τα σχετικά tour να είναι κυριολεκτικά ντουζίνες και την τουριστική κίνηση να έχει πάρει τα πάνω της.
Συγκεκριμένα ο Dan μετακόμισε στην Φλωρεντία, την πόλη που έζησε ο Δάντης, προκειμένου να μπει στον κόσμο του ποιητή. Και έκανε αυτό ακριβώς. Μπήκε. Όχι διακριτικά, αλλά με –μπαρδόν τα γαλλικά μου- τα μπούνια.

Όλοι οι μυστικοί διάδρομοι στο Inferno υπάρχουν. Τους έχω περπατήσει. Όπως αυτόν στο Palazzo Vecchio που καταλήγει σε ένα τοίχο πίσω από τον χάρτη της Αρμενίας. Θύμαμαι την έκφραση των τουριστών που ήταν εκεί την πρώτη φορά που έσπρωξα τον τοίχο και βγήκα από μέσα’

 

Όχι ότι η Φλωρεντία είναι η μοναδική πόλη που εκτυλίσσεται η δράση. Αυτό θα ήταν πολύ βαρετό για μια ταινία James Bond. Σόρι, μυθιστόρημα του Dan Brown εννοούσα. ‘Συμπρωταγωνιστές’ εδώ είναι (SPOILER ALERT) τόσο η Βενετία όσο και η Κωνσταντινούπολη, με την τελευταία να μας αφορά και άμεσα. Αν και δεν είναι σωστό να σας αποκαλύψω το πώς.
Το στόρι ξεκινά με τον Langdon/ Hanks να ξυπνάει με αμνησία σε ένα θάλαμο νοσοκομείου της Φλωρεντίας, με την –ω, τι σύμπτωση- ξανθιά γιατρό Sienna Brooks με την αλογοουρά και το IQ 208 να είναι εκεί για να τον βοηθήσει.
Η συνέχεια περιλαμβάνει ότι ακριβώς θα περίμενες. Καταιγιστικές καταδιώξεις μέσα σε αρχαία περάσματα, αποκρυπτογραφήσεις των κώδικων που κρύβονται σε διάσημα αναγεννησιακά έργα τέχνης ( γλυπτά, πίνακες, κτίρια) και ένα δισεκατομμυριούχο κακό που βρήκε μια όχι και τόσο ‘σικ’ λύση σε ένα πανανθρώπινο πρόβλημα.

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι οφείλουμε να παραδεχτούμε πως το παλικάρι μπορεί να μην ξέρει να γράφει καλά, αλλά γνωρίζει πώς να σε κάνει να τρέχεις να γυρίσεις την σελίδα. Είτε από την αγωνία, είτε από την ευχή να τελειώσει μια ώρα νωρίτερα το ‘μαρτύριο’.
Επίσης, με τόσα δίφραγκα στο ‘κουμπαρά’ του, έχει την πολυτέλεια όλα όσα γράφει να έχουν εξοντωτική ποσότητα έρευνας από πίσω τους. Ανεξάρτητα με το τι αποφασίζει να κάνει τελικά με τα πορίσματά τους.
Ενώ κανείς δεν αμφιβάλει ότι δεν είναι ακριβώς άσχετος σε ότι αφορά την ιστορία της τέχνης.
Αυτή την φορά ο Dan Brown δεν τα βάζει με την εκκλησία (παρά μόνο ξώφαλτσα), αλλά με όλους τους υπόλοιπους. Συγκεκριμένα με όλους εμάς –τους υπερβολικά πολλούς- που μοιραζόμαστε μαζί του την επιφάνεια αυτού του δύσμοιρου πλανήτη.

‘Δεν πρόκειται για ένα ακτιβιστικό βιβλίο. Αλλά ο υπερπληθυσμός είναι ένα πρόβλημα που με απασχολεί πολύ. Έχοντας μιλήσει με πολλούς επιστήμονες έχω συνειδητοποιήσει ότι πολλά από τα περιβαλλοντικά ζητήματα με τα οποία ασχολούμαστε, είναι απλά συμπτώματά του’

  Έχοντας το ‘προνόμιο’ να έχω διαβάσει ότι έχει γράψει, ομολογώ ότι το Inferno είναι μάλλον καλύτερο από το Da Vinci. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η πρόζα του Brown έχει καλυτερεύσει ή ότι οι χαρακτήρες του έχουν σταματήσει να μιλούν όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Αν και τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σημασία. Ότι και να γραφτεί για εκείνον, εκείνος τα ακούει βερεσέ, δηλώνοντας σχετικά ‘ Το καλύτερο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να βάλω παρωπίδες, να γράψω το βιβλίο που θα ήθελα να διαβάσω και να ελπίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω με τους οποίους έχω τα ίδια γούστα’
Και σκέψου ότι ακόμη δεν έχει βρει την φόρμουλα για το πώς να γράφει best-sellers.

‘Μακάρι να την είχα βρει, γιατί τότε θα μπορούσα να τα γράφω πολύ γρηγορότερα’



http://www.oneman.gr